Σήμερα θα σας πω τη ζωή του Αντώνη από ένα χωριό των Σερρών. Ο Αντώνης ήταν ένα πολύ καλό παιδί, δούλευε σιδεράς. Παντρεύτηκε σε ηλικία 18 ετών μια παρά πολύ καλή κοπέλα, από την ευχάριστη οικογενειακή ζωή που περνούσε άρχισε να γίνεται επιρρεπής στο ποτό σε λίγο καιρό άρχισε να καπνίζει χασίς, τελικά η γυναίκα του τον χώρισε. Από εκεί και πέρα η ζωή του ήταν αξιοθρήνητη, ο πατέρας του πέθανε από την στεναχώρια και την κατάντια του παιδιού του. Τον έφερε κάποτε στο μοναστήρι ο γαμπρός του για να τον βοηθήσουμε, ο γαμπρός του αγόρασε από την έκθεση κόμποσκοινάκια εικονίτσες και ένα μπουκάλι τσίπουρο για το σπίτι, τα άφησε στο δωμάτιο και ξεκινήσαμε για μια βόλτα, μας λέει ο Αντώνης ξέχασα κάτι στο δωμάτιο περιμένετε μισό και έρχομαι, περιμένουμε 5-10 λεπτά και αφού δεν ήρθε πήγαμε να τον βρούμε, ήπιε μέσα σε 10 λεπτά ένα μπουκάλι Τσίπουρα 750gr και φυσικά δεν ήξερε τη έλεγε, την άλλη ημέρα τα παιδιά που έμεναν μαζί στο δωμάτιο μου είπαν πεθάναμε στα γέλια από αυτά που μας έλεγε ο Αντώνης.
Γενικά η ζωή του ήταν ένα ποτό ή οινόπνευμα πολλές φορές και ήταν ξεχασμένος από όλους τους γνωστούς και φίλους, τον φρόντιζε η αδελφή του και ο γαμπρός του. Πριν λίγες ημέρες έμαθα από το γαμπρό του ότι κοιμήθηκε και συγκεκριμένα την ημέρα του Πάσχα. Την ημέρα του Πάσχα η εκκλησία μας θεωρεί ότι οποίοι άνθρωποι κοιμηθούν πηγαίνουν χωρίς να εξεταστούν από τα τελωνεία για τις πράξεις που έχουν κάνει στη ζωή τους. Συνήθως αυτήν την ημέρα φεύγουν ενάρετοι άνθρωποι, μερικές φορές ο Θεός περνά κοντά του και ανθρώπους που εμείς περιφρονούμε ή απομακρυνόμαστε από κοντά τους. Αναρωτιέμαι από ποια πλευρά βλέπουμε την ζωή των συνανθρώπων μας και τα κριτήρια μας προς αυτούς , τους βλέπουμε ζήλια με υποκρισία με φθόνο, εγωιστικά, να τους εκμεταλλευόμαστε ή τους κρίνουμε με αγάπη και συμπάθεια. Και ποια άραγε τα κριτήρια του Θεού για τον καθένα μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου