Καθόταν στο παγκάκι
απ’ έξω από την Εκκλησία,
φοβόταν να μπει
όχι απ’ τον Χριστό
(μ’ Εκείνον συχνά τα λένε
άλλωστε έχουν και οι δύο τους
ένα κοινό……
τις πληγές στο κορμί)
αλλά από τους ανθρώπους μέσα…..
Πόσες φορές δεν έχει
νοιώσει τα βλέμματα τους κόκκινα,
σαν τον στυλό της δασκάλας,
να υπογραμμίζουν τα λάθη του,
να ξεφυλλίζουν(ξεψαχνίζουν) με μανία
το βιβλίο της ζωής του……
Πόσο χαίρεται όμως
σαν βλέπει τα μικρά παιδιά
εκεί μέσα να ανακατεύεται
το γέλιο τους
με τους ψαλμούς
και το λιβάνι……
Αχ αυτή
η γλύκα,
η αθωότητα,
η φαντασία τους
σκορπούν
μαζί με τον Χριστό
χρώματα κι αρώματα
στο λεύκωμα της ψυχής του……
Πατήρ ΙΩΆΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου