~ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΘΕΟ
(Είς μνήμην Γέροντος Εφραίμ Αριζονίτη)
Ναι...
κολύμπησες σε αβύσσους αυταπάτης
επιδόθηκες σ ' ένα ακατάπαυστο
κυνήγι επιθυμιών και απολαύσεων
σαν να μην πέθαινες ποτέ
σαν να ' μενες για πάντα άτρωτη
απ ' του θανάτου το κεντρί.
Τρύγησες την ηδονή
σαν ζουμερό τσαμπί από σταφύλι
που η γεύση του όμως
μένει στο τέλος στην καρδιά στυφή.
Άξιζε τελικά τόση ορμή
η χίμαιρα αυτή
που κάποτε αποκαλούσες ζωή;
Ταξίδι αναζήτησης του τίποτα
σε άπατα νερά
σε βυθούς ονειρικών απωθημένων
σε υποσυνείδητους λαβυρίνθους
τελείωσε κάπου εδώ
μπροστά στα γόνατα Εκείνου
που τον κόσμ ' ολάκερο
στα χέρια Του κρατεί.
Γονατισμένη με ξέπλεκα μαλλιά
δακρύζεις για κείνα που χαθήκαν
για κείνα που τόσο μάταια
μας προσπέρασαν
για όσα ποτέ δεν θα σβηστούν
από της μνήμης το χάρτη.
Τώρα γυμνή από καημούς και πάθη
αγκάθια της συνείδησής μας
κάρβουν ' αναμμένα
πτωχή και άσημη, μετανοημένη
μόνη με μόνο το Θεό.
Μισεύει η ζωή
και μαζί της καθετί που ζήσαμε.
Πλησιάζουμε όλο και πιο κοντά στο τέρμα
τότε που η ψυχή μας θα κάνει πανιά
με μόνη περιουσία στο δισάκι μας
το αίμα του Θεού.
~Από το βιβλίο ''ΤΟ ΆΒΑΤΟΝ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ'' της Ιεράς Μονής Γενεσίου Θεοτόκου Πηλίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου