Ο
Θεός έχει βάλει μέσα μας τον σκοπό της ύπαρξης. Μιλάω για το καθ' ομοίωση. Όπως
ο άνθρωπος κατασκευάζει πράγματα και σε καθένα από αυτά βλέπει κάποια
συγκεκριμένη λειτουργία έτσι κι ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο ένα συγκεκριμένο
νόημα/σκοπό ύπαρξης.
Όταν
ο άνθρωπος υπηρετεί έναν άλλο σκοπό πέρα ή πάνω από αυτόν, τότε λέμε ότι
αμαρτάνει, αστοχεί. Θα μπορούσε να πει κανείς γιατί να μην μπορώ να αστοχώ, και
να είμαι σώος, πλήρης, ευτυχής, μην υπηρετώντας το καθ' ομοίωση και επιλέγοντας
έναν άλλο τρόπο να υπάρχω.
Γιατί
να είμαι ελεύθερος να το κάνω αυτό, αλλά να μην είμαι ελεύθερος από τις
αρνητικές συνέπειες της επιλογής μου αυτής; Μα ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο έναν
σκοπό, να γίνει όμοιος με Εκείνον, που πιο σπουδαίος από αυτόν δεν μπορεί να
υπάρξει. Όταν ο άνθρωπος διαλέγει κάτι άλλο, εκπίπτει από ένα μεγαλείο, μιλάμε
τότε για έκπτωση της ύπαρξης (πτώση).
Εξάλλου
ο άνθρωπος είναι ελεύθερος, αλλά δεν είναι Θεός. Ετεροκαθορίζεται, δεν είναι
αυθύπαρκτος και απολύτως ανεξάρτητος. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Δεν πρόκειται
δηλαδή για τις αυτονόητες για όλους μας περιοριστικές ανθρώπινες συνθήκες. Το
κυριότερο είναι ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο που να είναι ικανό να κάνει τον
άνθρωπο υγιή, πλήρη και χαρούμενο από το να μοιάσει στον Θεό, να μιμηθεί τον
τρόπο της ύπαρξης του Θεού, ήγουν την αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου