Εμείς πώς αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες μας; Ας πούμε ότι έχομε μια αδυναμία, ότι δεν είμαστε χαρούμενοι άνθρωποι και στενοχωριόμαστε. Γιατί στενοχωριόμαστε; όχι βέβαια για τον Θεό, αλλά για τον εαυτό μας, επειδή δεν έχομε χαρά. Ανθρώπινα βλέπομε την αδυναμία μας. Κάτι ανάλογο είχε πάθει και ο απόστολος Παύλος, όταν ζήτησε από τον Θεό να του πάρει την ασθένεια. Τότε ο Θεός του απάντησε: "Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου". Δηλαδή, δεν καταλαβαίνεις; Εάν σου πάρω την ασθένεια, κινδυνεύεις να χαθείς. Με αυτήν θα πορευθείς στον ουρανό.
Ο χαρακτήρας μας, οι αδυναμίες μας, τα πάντα, γίνονται ταχύτατα μεταφορικά μέσα, για να φθάσουμε στον Θεό. Εάν εμείς στεκώμαστε σε αυτά, αιτία είναι ο εγωϊσμός μας. Σημαίνει ότι εγκαταλείπομε τον Θεό, ότι δεν μας νοιάζει ο Θεός και η χάρη του αλλά ο εαυτός μας. Αντί να έχομε τον Θεό Θεό μας, έχομε θεό τον εαυτό μας.
Επομένως, εάν κάποιος δεν έχει άνεση, χαρά, ευφροσύνη, αυτό σημαίνει ότι δεν ήρθε ακόμα σε κοινωνία με το Θεό. Και είναι πονεμένος, προβληματισμένος, δυστυχισμένος, αν χτυπιέται από πειρασμούς, δυσκολίες... σημαίνει ότι ακόμα δεν αγάπησε τον Θεό, ότι ακόμα δεν αφέθηκε ελεύθερα στον Κύριο, ακόμα παλεύει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Ο άνθρωπος του Θεού είναι ο τέλεια ειρηνικός... Μπορεί να έχει θλίψεις, εξωτερικά δηλαδή να τον χτυπούν δυσκολίες, δεν τον δημιουργούν όμως εσωτερικό προβληματισμό, εσωτερικό πόνο. Μπορεί να φλέγεται από πειρασμούς, από δυσκολίες, ή από την παρουσία του Θεού, η οποία δεν τον αφήνει να ησυχάσει αλλά τον κάνει να ζητάει όλο και περισσότερο τον Θεό, δεν καίγεται όμως. Είναι ο θεωμένος άνθρωπος, ο κοινωνός θείας φύσεως. Δεν είναι δυνατόν να πάσχει ψυχικά, ούτε πνευματικά. Ένα μόνο πάθος έχει, έναν πόνο, το πάθος του Χριστού. Μία αγωνία έχει, την αγωνία της τελειότητας. Μία δυσκολία έχει, την δίψα του Θεού.
ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου