"Όταν προσεύχεσαι για ένα πρόσωπο και είναι Χάριν, δάκρυα, ειρήνη να έρχονται, είναι σαν να σου λέω ο Θεός:"Προσεύχου κι εγώ σ' ακούω". Ανοίγει δρόμος τρόπον τινά, εις την προσευχή σου, δεν βλέπεις εμπόδιο.Και όσο περισσότερο προσεύχεσαι τόσον και η ειρήνη και τα δάκρυα αυξάνουν...Αντιθέτως, ενίοτε προσευχόμενος δι' ένα πρόσωπο, αισθάνεσαι τείχος, νιώθεις θλίψιν. Δεν έρχονται δάκρυα, δεν ξέρεις τι να πεις, τα έχεις τρόπον τινά χαμένα.Είναι σαν να σου λέει ο Θεός:"Δεν σ' ακούω τώρα, Σταμάτα να προσεύχεσαι προς το παρόν, γι' αυτό το πρόσωπο".
Όταν προσευχόμουν για τον Γέροντα Νικηφόρο για τον οποίο είχα πληροφορηθεί ότι κολάστηκε, πολλή Χάρις, πολλά δάκρυα και ειρήνη.Άνοιγε ο δρόμος για την προσευχή μου.Όσο προχωρούσα, τόσο περισσότερη Χάρις και πολλά δίκτυα ήρχοντο .Παρακαλούσα τον Κύριο να ελεήσει τον Γέροντα μου.Κύριε επέλεγα, ελεημοσύνη ζητώ και όχι δικαιοσύνη, δείξε το έλεος για τον Γέροντα μου.
Προσευχόμενος για τον Νικηφόρο αντιθέτως έβλεπα τείχος εις την προσευχή μου.Εγώ εντούτοις παρά το τείχος που έβλεπα εις την προσευχή μου συνέχιζα. Τότε έλαβα ένα δυνατό "ράπισμα", ένα "πνευματικον ράπισμα", από τον Κύριο.Έκανα δύο μήνες να συνέλθω.Έστειλα κάποιον να τον παρακαλέσει να εξομολογηθεί, έγραψα κι εγώ γράμμα παρακαλώντας τον να εξομολογηθεί.Παρόμοιο τείχος αισθάνθηκα για ένα πρόσωπον που ήταν στα μάγια. Βοούσα προς τον Κύριον με δάκρυα "Ελέησον, Κύριε ελέησον, μιά σταγόνα από το αίμα που έζησες και για το πλάσμα σου αυτό".Ενώ επέμενα εις την προσευχήν μου έβλεπα φραγμό, έβλεπα τείχος..."
Από το βιβλίο : "Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης" του Γ.Κρουσταλλάκη.
Το ανωτέρω απόσπασμα είναι από επιστολή του Εφραίμ Κατουνακιώτη της 15.03.1960. Η συσχέτιση του με το κείμενο δείχνει έντονα μια ελπιδοφόρα κατάληξη για τον πατέρα Νικηφόρο και είναι ζητούμενο για όλους μας. Πόσες όμως και τι ποιότητας οι προσευχές του Αγ. Εφραίμ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου