Σε ένα χωριό στον Λαγκαδά Θεσσαλονίκης, βρίσκεται ένα εκκλησάκι της Παναγίας.
Γαλήνιο, έξω από το χωριό και με διάφορες ιστορίες για θαύματα που έχει κάνει η Παναγία. Αγαπημένο εκκλησάκι, πάμε όποτε βρούμε ευκαιρία να ανάψουμε ένα κερί. Πάμε λοιπόν μια Κυριακή με τον σύζυγο και τον γιο μου, (περίπου 6 χρονών τότε).
Άνοιξη ήταν θυμάμαι, είχε πολύ ωραία μέρα. Ο μικρός, λόγω ηλικίας τρέχει πάνω κάτω και παρά τις φωνές μας, τραβάει το σκοινί της καμπάνας. Εννοείται ότι δεν μας ακούει καθόλου, καθότι αρκετά ζωηρός. Έρχεται μία γιαγιά μαυροφορεμένη, μπαίνει στην εκκλησία, ανάβει κεράκι και βγαίνει και κάθεται στο παγκάκι δίπλα μας. Μαλώνει πολύ γλυκά τον γιο μου, ότι δεν κάνει να χτυπάει την καμπάνα χωρίς λόγο. Απίστευτο πως, ο μικρός σταματάει και πάει και κάθεται δίπλα της, εξτασιασμένος.
Η γιαγιά, ξεκινάει να μας εξιστορεί, πως χτίστηκε η εκκλησία, πως βρέθηκε η εικόνα της Παναγίας, πως, ακόμη κι αν δεν έχει λεφτά μαζί της, έρχεται και ανάβει κερί. Ότι λέει της Παναγίας "θα στο χρωστά την άλλη φορά" κι η Παναγία καταλαβαίνει. Με τα πολλά, πέρασε η ώρα και σηκωθήκαμε να φύγουμε.
Η γιαγιά μας ευχήθηκε καλό δρόμο χάιδεψε το κεφάλι του γιου μου και ξεκίνησε και κείνη σιγά σιγά να φεύγει. Αφού βγήκαμε από το προαύλιο, σκεφτήκαμε να της πούμε να την πάμε μέχρι το σπίτι της με το αυτοκίνητο. Γυρίσαμε πίσω και.... πουθενά η γιαγιά. Ψάξαμε μέσα, ψάξαμε έξω, πουθενά. Σημειωτέον, η εκκλησία έχει μόνο μια είσοδο, είναι απομονωμένη και πίσω από την εκκλησία, έχει μόνο χωράφια, μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου.
Ο γιος μου δε σταμάτησε να μιλάει όλη μέρα, πόσο όμορφα ένιωσε, όταν του χάιδεψε το κεφάλι και πόσο ήρεμος ένιωθε όταν του μιλούσε....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου