"Μια ολόκληρη ζωή με φωνάζουν νωρίς το πρωΐ. Όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει φωνάζουν τον παπά. Μια ολόκληρη ζωή κάνω κηδείες. Έθαψα τους τελευταίους ανθρώπους από την Κερύνεια ώς την Αμμόχωστο, από το Τρίκωμο ώς τη Γιαλούσα… Τους έκλαψα σαν ήταν δικά μου παιδιά. Μού έφεραν ανθρώπους να κηδεύσω, δολοφονημένους με τον πιο φρικτό τρόπο που γνωρίζει μόνο η θηριωδία του πολέμου, χωρίς να γνωρίζω το όνομα ή την ταυτότητά τους. Και όταν αργότερα κατά τις εκταφές ξέθαψαν από ομαδικούς τάφους για ταυτοποίηση οστών, κοινή ήταν η διαπίστωση πως τα κόκκαλα παιδιών και γερόντων, γυναικών και ανδρών, ελλήνων και τούρκων είχαν την ίδια λευκότητα. Όλα απολύτως ήταν όμοια μέσα στην κοιλάδα του Κλαυθμώνος . Με παρηγορεί ο λογισμός ότι κάθε κοιμητήρι που αντικρύζω στη πορεία μου δεν είναι παρά μια ιματιοθήκη όπου κάθε άνθρωπος θα έλθει μια μέρα για να αποθέσει το δικό του δερμάτινο χιτώνα. Ο θάνατος δεν είναι παρά μια αλλαγή ρούχων. «Ὁ ἄνθρωπος ἀπέθετο τοὺς δερματίνους χιτῶνας....'",(Αρχιμ. Γεώργιος Χριστοδούλου, Μαρτυρικού λαού Συναξάρι, απόσπασμα). Καρπασία η Αγιοτόκος και Ηρωοτόκος, κουράγιο, ο Ηλιος θ' ανατείλει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου