...Οἱ σχέσεις μου μέ τούς ἀλλους κουβαλοῦν τίς ἀτέλειες ὃλων μας. Δέν εἶναι σωστό γι αὐτό να βλέπω τίς ἀτέλειες τῶν ἂλλων ὡς ξένες. Οἱ ἀτέλειες τῶν ἂλλων εἶναι καί δικές μου ἀτέλειες, ἀφοῦ ὃλοι μας ἀποτελοῦμε τό ἓνα σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Γι αὐτό καί ἡ αἲτηση συγγνὠμης καί ἐλέους ἀπό τό Θεό δέν πρέπει νά γίνεται μέ ἒννοια ἑνική, ἀλλά πληθυντική, ἀντιπροσωπευτική, περιχωρητική. Τά καθαρά πρόσωπικά μου ἁμαρτήματα καί ἡ γι΄ αὐτά ἐκζήτηση τοῦ θείου ἐλέους εἶναι ἂλλο θέμα. Ἡ αἲτηση τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ εἶναι αἲτηση ἐλέους ἐκ μέρους ὃλων γιά ὃλους, ἀφοῦ "οὐδείς ἁναμάρτητος". Ἂς θυμηθοῦμε τήν Κυριακή προσευχή, τό "Πάτερ ἡμῶν", πού λέμε κατά μόνας. Τό λέμε πάντα ὃπως εἶναι διατυπωμένο, πληθυντικά καί ὂχι στόν ἑνικό ἀριθμό. "Καί ἂφες ἡμῖν" λέμε καί ὂχι "ἂφες μοι". Ἒτσι ἡ Ἐκκλησία μας αὐτοκαθαίρεται, γιατί ἡ πλησμονή τῆς ἀγάπης μοιράζεται κατά μίμησιν Χριστοῦ τό βάρος τῆς ἐνοχῆς. Φορτώνονται δηλαδή τήν ἐνοχή τῶν μέν οἱ δέ, πού δέν εἶναι ἒνοχοι σέ μία περίπτωση, ἐπειδή εἶναι ἀδύνατο στήν ἀγάπη νά μένει ἀδιάφορη καί ξένη πρός τόν πόνο καί τό βάρος πού πιέζει τούς ἂλλους, ὃποιοι καί νά΄ ναι αὐτοί. Ἒτσι ἡ Ἐκκλησία ἀποδεικνύεται ὡς μιά ὂχι τυχαία συνάθροιση ἀνθρὠπων πού βρίσκονται μαζεμένοι σ'ἓνα κονσέρτο ἢ σέ μιά ἐμποροπανήγυρη. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ πραγμάτωση τῆς τριγωνικῆς κοινωνίας ψυχῶν ἐγώ - Θεός -ἂλλος.
Ἱερομ.Εὐσεβίου, "ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑΣ".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου