Όταν επέστρεψα εις Χριστόν, θυμάμαι ότι επί 4 συναπτά χρόνια είχα μεγάλα γυμνάσια. Δεν μπορούσα να φανταστώ πώς ενεργεί ο Θεός. Και επειδή δεν βρέθηκε άνθρωπος για να μου πει, πώς να πολιτευτώ στα γυμνάσια αυτά, ήμουν έτοιμος να επιστρέψω στο δρόμο της αμαρτίας.
Ήρθε όμως η Πρόνοια του Θεού, με συγκράτησε και μια μέρα, διαβάζοντας ένα πνευματικό στιχάκι από το ημερολόγιο, που μιλούσε για την περίπτωσή μου, με ενθάρρυνε να παραμείνω εις Χριστόν.
Βέβαια μέσα μου αναρωτιόμουν και έλεγα: «Μα, είναι τόσο δύσκολο να επιστρέψει κανείς;»
Ο Θεός βλέποντας την προσπάθειά μου, με ξαναβοήθησε. Και βλέπω στο όνειρό μου έναν ψηλό, όμορφο άνδρα, ο οποίος με πήρε και με ταξίδεψε. Αυτός περπατούσε μπροστά μου και εγώ τον ακολουθούσα.
Είχα την αίσθηση ότι είχαμε περπατήσει τόσο πολύ, που νόμιζα ότι είχαμε φτάσει μέχρι την Μέση Ανατολή και επιστρέψαμε πάλι πίσω! Και φθάσαμε σε ένα σημείο, που απείχε μόλις μερικά μέτρα από το σημείο από όπου ξεκίνησε το ταξίδι μας. Ουσιαστικά είχαμε περπατήσει μόνο 2 μέτρα!
Αυτό μού έκανε τρομερή εντύπωση και γυρίζω τότε και λέω στον ταξιδιώτη μου:
- Καλά, ήταν ανάγκη να κάνουμε ένα τόσο μεγάλο ταξίδι, να γυρίσουμε όλον αυτόν τον κόσμο, για να έρθουμε εδώ απέναντι, στα 2 μέτρα; Γιατί δεν περάσαμε κατευθείαν απέναντι; Θα ξεμπερδεύαμε αμέσως!
Και μού απαντά εκείνος:
- Αυτά που έμαθες σ΄αυτόν τον δρόμο που περπατήσαμε, δεν επρόκειτο να τα μάθεις εάν πηγαίναμε κατευθείαν απέναντι, διανύοντας μόνο 2 μέτρα.
Τότε ξύπνησα και κατάλαβα ότι ο Θεός δεν κάνει λάθη!
Έπρεπε να τα υποστώ όλα εκείνα, για το δικό μου συμφέρον.
Μόνο έτσι θα μπορούσα να προχωρήσω.
Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας †
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου