Κειμενο: Νεκταρία Παπαγεωργίου, καθηγήτρια Λογοτεχνίας
MIKΡΑ ΕΛΕΓΕΙΑ
Τον τελευταίο καιρό νιώθω ότι η απόσταση μεταξύ γης και ουρανού όλο και μικραίνει. Κάτι σαν να πλησιάζουν ΤΑ ΑΝΩΘΕΝ και οι δυό γειτονιές του εκκλησιαστικού χωροχρόνου μας – η επίγεια, στρατευομένη κι η ουράνια, θριαμβεύουσα- να συναντιούνται μυστικά σαν δύο αγνοί ερωτευμένοι που χωρούν όλο το σύμπαν στις καρδιές τους και ψελλίζουν κρυφά, όμορφα λόγια αιώνιας αφοσίωσης.
Στο άκουσμα της κοίμησης του πατρός Ανανία Κουστένη ο παγωμένος αέρας του πανικού της ορφάνιας με χτύπησε (για δεύτερη φορά μέσα σε δέκα μέρες). Κι ο φόβος μου όλος συρρικνώθηκε σε δύο λέξεις με ένα ερωτηματικό να τις ακολουθεί και αποσιωπητικά να έπονται: “και τώρα”;… Χαρά στους Ουρανούς και θλίψη εδώ κάτω.
Έτσι είναι οι πατερικές μορφές. Ενώνουν τα άνω με τα κάτω και με την κοίμησή τους. Γιατί αυτό το σημείο ήταν το πρώτο σημάδι μιας θεϊκής παρέμβασης πρώτου εφησυχασμού που φρέναρε την τανάλια του πόνου από το σφίξιμό της. Είναι κάτι σαν μια μικρή Ανάσταση να γεμίζεις με μια τέτοια εικόνα, να νιώθεις πολίτης την δύο αυτών κόσμων. Γιατί τέτοιες μορφές ενώνουν αυτά που φαίνονται σε εμάς διεστώτα στην προκειμένη περίπτωση, καυταγάζοντας το ενιαίο τους. Εκεί βρίσκεται η διαβεβαίωση μας!
Και μόλις ξεκινάει το εξ’ουρανού άγγιγμα του γέροντα Ανανία. Αυτής της σύγχρονης πατερικής μορφής, που η γλυκύτητα και λεβεντιά του ήταν – είναι- η ανεξίτηλη σφραγίδα του. Ασκητής Κυρίου, ποιμένας ψυχών, σύγχρονος διαπρύσιος απόστολος και βιγλάτορας Πίστης, σκορπούσε ευωδία λόγου και δυνατή παραμυθία. Στην απόγνωση, σου φωτίζει το σκότος και στη χαρά, σου αποδίδει τον ουράνιο τόκο θεϊκής βακτηρίας. Οι ομιλίες του- οι οποίες βρίθουν φωτισμού των σπουδών του, σπάνιας γνώσης και πνευματικότητας- αντηχούν ως σήμαντρα Παραδείσου και Εδεμικής μελωδίας. Στήριγμα, αγαλλίαση, ανάπαυση και φως ήταν ο πατέρας Ανανίας. Όλος Αναστάσιμο, ανέσπερο φως, που σου το μετέδιδε με Χάρη. Είχε κι εκείνο το ωραίο χιούμορ που ήταν το αλατάκι στις αγγελόγλωσσες ομιλίες του…
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ άγιε Πατέρα ! Οι ουρανοί θα παιανίζουν τον ερχομό σου!... εγώ δεν ακούω, αλλά φτιάχνω την εικονική πραγματικότητα από μία μυστική διαβεβαίωση που μου κελαηδάει ένας κοτσυφάκος στο απέναντι δέντρο κρατώντας μου συντροφιά όσο γράφω, προτυμπανίζοντας έτσι Δόξα Θεού!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου