Χωριό Καβάσιλα (Ρουμλούκι).Ένας Τούρκος μπέης αφιερώνει εικόνα στον Άγιο Δημήτριο του χωριού το 1885.

Χωριό Καβάσιλα (Ρουμλούκι).

Ένας Τούρκος μπέης αφιερώνει εικόνα στον Άγιο Δημήτριο του χωριού το 1885.

Συγκλονίζει το γεγονός πως ένας Τούρκος αφιερώνει εικόνα σε Ορθόδοξο ναό και πού, εκεί στα Βαλτίσια χωριά του Ρουμλουκιού στο χωριό που οφείλει το όνομά του στην γνωστή Βυζαντινή οικογένεια των Καβασίλων, που έδωσε και δύο Άγιους στην Ορθοδοξία μας...!!!

Οι εικόνες, δεσποτικές βέβαια, είναι τέσσερις στον αριθμό, από τα τέλη της δεκαετίας του 1860 μέχρι και την δεκαετία του 1880 και οι μπέηδες δύο, ο Οσμάν πιο πριν και ο Αμαλήκ κατόπιν, ίσως πατέρας και γιός.

Γιατί όμως οι Τούρκοι αφιέρωσαν αυτές τις εικόνες στον Άη Δημήτρη στα Καβάσιλα (οικοδομήθηκε το 1767 και γκρεμίστηκε το 1972)?

Την απάντηση μας την δίνει η λαϊκή μνήμη στο χωριό και μάλιστα ο αείμνηστος ιερέας Μιλτιάδης Κατράνας (1911 - 1999),ο παπά Μέλτης όπως τον αποκαλούσαμε όλοι μας και μάλιστα σε συνέντευξη ηχογραφημένη σε κασέτες  ήχου στον γράφοντα, άνω των δύο ωρών.

Λέγει λοιπόν ο αείμνηστος παπά Μέλτης στην αφήγησή του... :

"Ο παππούς μου, μου αφηγούνταν πως το χωριό μας, στον καιρό του, ήταν τσιφλίκι κατά το ήμισυ του Μαλίκ μπέη, ενός Τούρκου αρκετά πλούσιου και καταγόμενο από καλή γενιά.

Τον Χειμώνα έμενε στην Θεσσαλονίκη και το καλοκαίρι μόνο έρχονταν στο χωριό στο κονάκι του, για να παρακολουθεί από κοντά τις καλλιέργειες των ραγιάδων και το μοίρασμα της σοδειάς.

Κάποιο καλοκαίρι, χωρίς λόγο, διέταξε να κόψουν οι χωριανοί μας τα μεγάλα φτελιάδια και τα καραγάτσια που υπήρχαν γύρω από την εκκλησία του χωριού μας, τον Άγιο Δημήτριο.

Οι χωριανοί όμως αρνήθηκαν, λέγοντάς του πως τα δέντρα είναι βακούφικη περιουσία και θεωρούσαν μεγάλη αμαρτία να τα κόψουν.

Στην εμμονή του μπέη και μη μπορώντας να να  κάνουν αλλιώς, του πρότειναν να ρίξει αυτός την πρώτη τσεκουριά και μετά θα εκτελούσαν την διαταγή του.

Ο μπέης συμφώνησε και παίρνοντας στα χέρια του το τσεκούρι ενός χωριανού μας, χτύπησε δυνατά το πρώτο δέντρο.

Αμέσως, ο λαιμός του έπαθε αγκύλωση προς τα αριστερά του και δεν μπορούσε να τον κουνήσει.

Τότε, φοβήθηκε πολύ, γιατί θεώρησε πως όντως ήταν αμαρτία η ξύλευση των βακούφικων δέντρων και πως είχαν δίκιο οι Ρωμιοί.

Έτσι, ρώτησε τους πιο ηλικιωμένους για το τί έπρεπε να κάνει για να γίνει καλά και αυτοί του είπαν, πως αφού μετανοιώσει για την ασέβειά του, να τάξει λάδι στον Άγιο Δημήτριο και θα γίνει καλά.

Όπως τον συμβούλευσαν, έτσι και έκανε και γιατρεύτηκε.

Από εκείνη την χρονιά, πρόσφερε κάθε χρόνο του Αγίου Δημητρίου στην εκκλησία δύο χαλκοτσούκες ( μεγάλα χάλκινα καζάνια) λάδι για τα καντήλια.

Παρήγγειλε ακόμη να ζωγραφίσει αγιογράφος και τέσσερις εικόνες μεγάλες, που τις πρόσφερε στην εκκλησία, ενώ κάθε Κυριακή άναβε το κερί του, χωρίς όμως να κάνει το σταυρό του, μόνο έβαζε τα χέρια του στο στήθος και προσκυνούσε γέρνοντας  μπροστά το κορμί του.

Απ'αυτές τις εικόνες,όταν έγινα παπάς στο χωριό, βρήκα μια στο τέμπλο, του Αγίου Δημητρίου, που σώζεται έως σήμερα ".

Η συγκεκριμένη εικόνα  έχει κάτω δεξιά την εξής επιγραφή :" Εν έτη 1885 Ιουλίου 17 χειρ Αθανασίου (δυσανάγνωστο το επίθετό του) εκ Βελτίστης. Δαπάνη του εξοχοτάτου Αμαλήκ μπέη ".

Πρόκειται για μια άγνωστη ιστορία στα χωριά μας στο Ρουμλούκι, άκρως ενδιαφέρουσα και άξια διάσωσης και διάδοσή της.

Ποιός ξέρει, ίσως οι Οσμάν και Αμαλήκ μπέης  να ήταν πρόγονοι του φιλέλληνα κατά την διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα Χαλήλ μπέη του ίδιου χωριού (για την ιστορία και την προσφορά του θα γράψουμε άλλη φορά).

Οφείλω να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στην τότε Πρόεδρο του Πολιτιστικού Συλλόγου του χωριού Δήμητρα Παπαδοπούλου και στον τότε ιερέα Μιχαήλ Λέτση για την βοήθειά τους στην έρευνά προς τον εντοπισμό της άνω εικόνας και την άδεια προς φωτογράφισή της.