Η μητέρα μου ήταν κατάκοιτη περίπου πέντε χρόνια πριν πεθάνει. Και ενώ ο πατέρας μου ήταν καλά πέθανε αυτός πρώτος. Δεν το είπαμε στη μητέρα μου, της είπαμε ότι τον πήρε η αδελφή μου στο σπίτι της να τον περιποιείται και εγώ θα περιποιόμουν εκείνη. Περίπου δέκα μέρες πριν πεθάνει και ενώ εγώ έφτιαχνα ένα βράδυ τα φάρμακά της για να τα πιεί, την ακούω να λέει. « Καλώς τονε! Καλώς ήρθες! Πότε ήρθες;» Γυρνάω και την κοιτάω και κοιτάω και στο δωμάτιο να δω σε ποιόν μιλάει, αλλά δεν βλέπω τίποτα!
« Μαμά της λέω, σε ποιόν μιλάς;». « Παιδί μου ήρθε ο πατέρας σου». Πως ήρθε μαμά, της λέω, αφού είναι στην Αθήνα, στην αδελφή μου! Όχι παιδί μου, ήρθε, νάτος, δεν τον βλέπεις; Και κοίταζε στον καναπέ και χαμογελούσε. Που είναι μαμά ο μπαμπάς, της λέω. Νάτος, παιδί μου στον καναπέ κάθεται, δεν τον βλέπεις; Και τι κάνει; της λέω. Με κοιτάει και μου χαμογελάει, μου απαντά. Ασυναίσθητα εγώ προχώρησα προς τον καναπέ. Αχ, μου λέει, έφυγε! Μόλις πήγες προς τα εκεί, έφυγε! Είμαι τόσο σίγουρη ότι τον είδε και ότι ήταν ο πατέρας μου! Ήταν τόσο φυσικές οι αντιδράσεις της και το ύφος της, το βλέμμα της, που ήταν σαν να έβλεπε τον πατέρα μου να κάθεται στον καναπέ! Οι γονείς μου έφυγαν και οι δύο μέσα σε 45 ημέρες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου