«Η ιτιά δίπλα
στο ποτάμι είναι μεγάλη, καμπουριασμένη και ηλικιωμένη. Ένας κορμός με όζους,
όλο τένοντες και μαύρες κουφάλες. Ένας κορμός που περιβάλλεται με δικτυωτό
σύννεφο από κλαδιά, κλαδάκια και πολύ μικροσκοπικές βεργούλες και φυλλαράκια.
Μοιάζει με τη ζωή, γεμάτη μάταιες, πολλές φορές αχρείαστες κινήσεις. Μερικές
φορές βλέπεις κάτι πολύ σημαντικό: ένα μεγάλο κλαδί με καλά, χυμώδη φύλλα. Όλα
συνδέονται και ενώνονται με το θάνατο. Αυτός είναι ο κορμός. Πέθανε ήδη, έχει
ταΐσει την πράσινη ζωή. Το κάτω μέρος βυθίζεται μέσα στη γη. Δε βλέπω τις
ρίζες, αλλά ξέρω ότι είναι εκεί. Είναι γεμάτες χυμό και ποτέ δεν σταματούν,
επειδή τις τρέφει ο Θεός. Κοιτάω την ιτιά και φοβάμαι λιγότερο το θάνατο.
Αρχίζω να μην δίνω και τόσο μεγάλη αξία στη ζωή. Όπως η ιτιά, με όλο της το
δέντρο, κοιτάει στο ποτάμι που ρέει απαλά και γρήγορα, έτσι και εμένα όλο και
πιο πολύ με ενδιαφέρουν το απέραντο και οι ουρανοί».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου