Το 2000, τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου, είχα ένα όνειρο: σαν να έπαιρνα δώρο για το Πάσχα. Την ίδια μέρα στην εκκλησία κατά τη διάρκεια της εξομολόγησης ένα κορίτσι έρχεται σε μένα, προσκολλάται σε μένα και, φωνάζοντας, λέει: «Νιώθω άσχημα στο ορφανοτροφείο, με χτύπησαν εκεί, δεν θέλω να επιστρέψω εκεί».
Αποδείχθηκε ότι ήρθε στο ναό με τη γιαγιά της. Η γιαγιά έστειλε το μωρό σε ορφανοτροφείο, επειδή πέθανε η μητέρα του κοριτσιού, η κόρη αυτής της γιαγιάς. Και η γιαγιά είναι μια ηλικιωμένη γυναίκα, φοβόταν ότι δεν θα τα αντιμετώπιζε, θα έλειπε το παιδί, την έβαλε σε ορφανοτροφείο και πήρε την εγγονή της μόνο την Κυριακή για να πάει στην εκκλησία.
Κάλεσα τη γυναίκα μου και πρότεινα να πάρω αυτό το κορίτσι στην οικογένειά μας. Έτσι η Κάτια μπήκε στο σπίτι μας. Τότε ήταν 7 χρονών, τώρα είναι 22. Εκείνη την εποχή είχαμε ήδη μια κόρη, την Ουλιάνα, η οποία ήταν 3 ετών. Η Katya και η Ulyana μεγάλωσαν μαζί, είναι φίλοι. Πιστεύω ακόμα ότι η εμφάνιση της Katya στην οικογένειά μας ήταν θαύμα.
Πατηρ Κωνσταντίνος Parkhomenko
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου