Κι ἐγὼ λοιπὸν στὴν ἐποχή μου ἔκανα τὴ δική μου ἐπανάσταση.

 

Κι ἐγὼ λοιπὸν στὴν ἐποχή μου ἔκανα τὴ δική μου ἐπανάσταση. Βασικὰ ἤμουν ἀναρχικός, ὄχι μὲ τὴν ἔννοια τῆς καταστροφῆς, ἀλλὰ ἀντιεξουσιαστής. Δὲν πίστευα σὲ κανένα κόμμα καὶ ἀρνιόμουν κάθε μορφῆς ἐξουσία, καταπίεση καὶ τυραννία ἀπὸ ἄνθρωπο σὲ ἄνθρωπο σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, ἀκόμη καὶ μέσα στὴν οἰκογένεια. Ἀποδεχόμουν, ἀποδέχομαι καὶ τώρα, τὶς σχέσεις ἀγάπης. Πιστεύω ὅτι στὸν κόσμο ὑπάρχουν δύο εἰδῶν σχέσεις: σχέσεις ἀγάπης, ἢ (ἀποκλειστικὰ ἢ) σχέσεις ἐξουσίας. Ἡ σχέση ἀγάπης προϋποθέτει ἰσότητα, ἐνῶ ἡ σχέση ἐξουσίας ἀνισότητα. Συνεπὴς πρὸς αὐτό, προτίμησα τὶς σχέσεις ἀγάπης καὶ ἰσότητας, ὄχι τὶς σχέσεις ἀνισότητας καὶ ἐξουσίας. Γι\’ αὐτὸ πιστεύω ὅτι ὅταν κανεὶς ἀγωνίζεται γιὰ τὰ πολιτικὰ (χωρὶς νὰ τὸ ἀπορρίπτω, δεδομένου ὅτι κι ἐγὼ ἔκανα πορεῖες στοὺς δρόμους) ὁ ἀγώνας εἶναι γιὰ ν\’ ἀλλάξουμε τύραννο, ἄνθρωπο δυνάστη στὸ κεφάλι μας.

Τότε κατάλαβα ὅτι ἡ ἀληθινὴ ἐπανάσταση γίνεται μέσα μας, ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ἑαυτοῦ μας. Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, τὸ 1975, εἶχα ἐπισκεφθεῖ τὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ εἶχα γνωρίσει τὸν γέροντα Παΐσιο. Τοῦ εἶπα λοιπόν:

– Βλέπω νέους ποὺ γιὰ τὶς ἰδέες τους θυσιάζονται, στέκουν ἄφοβα μπροστὰ στὰ τάνκς καὶ δὲν φοβοῦνται γιὰ τὴν ζωή τους. Ἐγὼ ὑποτίθεται πὼς εἶμαι ἕνας χριστιανὸς ποὺ ἴσως εἶμαι δειλός. Θὰ ἔβαζα ἄραγε τὰ στήθη μου μπροστὰ στὰ τάνκς γι\’ αὐτὸ ποὺ πιστεύω; ἤ μήπως δὲν κάνω τίποτα; Τότε ὁ γέροντας Παΐσιος μοῦ εἶπε:

Τὸ νὰ βάλεις τὰ στήθη σου μπροστὰ στὰ τάνκς εἶναι εὔκολο! Τέτοια ἀπάντηση μὲ ἄφησε ἄναυδο. Κεραυνόπληκτος τὸν ρώτησα:

– Εἶναι τόσο εὔκολο νὰ θυσιάζει κανεὶς τὴ ζωή του ἔτσι;

Ναί, εἶπε, εἶναι εὔκολο, γιατί αὐτὸ δὲν ἔχει μετάνοια!

Ἀργότερα κατάλαβα τὸ νόημα τῆς φράσεως «δὲν ἔχει μετάνοια». Σημαίνει ὅτι ἀσχολεῖσαι διαρκῶς μὲ ἐξωτερικὰ προβλήματα, χωρὶς νὰ κάνεις ἐπανάσταση ἐναντίον τῶν παθῶν σου, γιὰ ν\’ ἀλλάξεις τὸ ἑαυτό σου. Εἶναι εὔκολο νὰ φωνάζεις: «Ἀλλάξτε ἐκεῖνο, ἀλλάξτε τὸ ἄλλο», χωρὶς ὅμως νὰ ἀλλάζεις ἐσὺ ὁ ἴδιος στὸ παραμικρό. Ὁ Σαββόπουλος εἶπε κάποτε μία ὡραία κουβέντα: «Ὑπάρχουν κάποιοι ἄνθρωποι ποὺ ἀγωνίζονται νὰ διώξουν τὸ νέφος ἀπὸ τὴν Ἀθήνα καὶ δὲν διώχνουν τὸ νέφος ποὺ ἔχουν μέσα στὴν οἰκογένειά τους!». Κατανόησα λοιπὸν ὅτι ἡ ἐπανάσταση οὐσιαστικὰ ξεκινᾶ ἀπὸ τὸν ἑαυτό σου καὶ τὸν μικρὸ χῶρο ποὺ ἀνήκεις, καὶ ὕστερα ἐπεκτείνεται σὲ κάποιες κοινωνικὲς ἐπαναστάσεις, ἂν χρειαστοῦν. Ἔτσι ξεκίνησα καὶ ἀνακάλυψα καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος.

Ἀρτέμιος Γρηγοριάτης

Ἱερομόναχος