ΩΔΕΊΟ ΚΟΥΦΑΛΊΩΝ-ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΊΤΗΣ ΠΑΤΉΡ ΕΛΕΥΘΈΡΙΟΣ ΝΟΥΦΡΆΚΗΣ 1872-1941-ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΆ.

 

ΩΔΕΊΟ ΚΟΥΦΑΛΊΩΝ-ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΊΤΗΣ ΠΑΤΉΡ ΕΛΕΥΘΈΡΙΟΣ ΝΟΥΦΡΆΚΗΣ 1872-1941-ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΆ.

Γράφει ο Βαλκανίδης Δήμος εκ Κουφαλιών tamystikatoubaltou.blogspot.com.

Εκ μέρους της Ρωμαίικης Συνείδησης Αφύπνισης Κουφαλίων και εν γένει όλου του ενιαίου ευρύτερου Δήμου Χαλκηδόνας, από το ημέτερο τοπικό μας blog ονόματι tamystikatoubaltou.blogspot.com θα επιθυμούσαμε διακαώς, να προβούμε σε μία ακόμη ένθεη εποικοδομητική πρόταση προτροπής. Εν μέρει ατύπως φυσικά, καθώς είθισται προβάλλουμε και αναδεικνύουμε, προωθώντας εν πολλοίς, τα Απαγορευμένα τρόπον τινά ένθεα Πρότυπα, της ακομμάτιστης γενικής και συλλογικής φιλοπατρίας του εμείς. Εν ολίγοις τους Αγίους και τους Ήρωες τους Έθνους και της Πατερικής Ορθόδοξης Πίστης μας, των εν γένει Αγίων Θεοφώτιστων Πατέρων της Θεολογίας μας, προβάλλοντας αυτά τα δύο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα, στον τόπο μας, εις τον ενιαίο Δήμο Χαλκηδόνας, ως Δήμος Αγίων και Δήμος Ηρώων. Εν συνεχεία θεωρούμε ανεπιφύλακτα, ότι μόνο μέσω αυτής της χάραξης της πολιτικής γραμμής, κατά αυτόν τον τρόπο, ο τόπος μας, ο Δήμος Χαλκηδόνας, θα εξέλθει επιτέλους κάποτε, από τον στείρο και άγονο τοπικισμό, της αφάνειας και της απομόνωσης του περιθωρίου, λόγω της ασημαντότητας του, που όλα αυτά τα χρόνια κυλιέται αλγεινώς. Ως εκ τούτου ορμώμενοι της εύλογης αφορμής που μας δόθηκε, διότι στο τελευταίο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Χαλκηδόνας, ο επικεφαλής της παράταξης των Κομμουνιστών, Κύριος Παναγιώτης Μαρκίδης, πρότεινε το Ωδείο των Κουφαλίων, να Ονομασθεί τιμής ένεκεν, στον μουσικοσυνθέτη, ως Μίκης Θεοδωράκης, ακραιφνώς κομματικώς, διχαστικώς πολωτικά κατάλοιπο. Εν αντιθέσει εμείς αντιπροτείνουμε, να του Παραχωρήσουμε το όνομα, στον ένθεο Ήρωα, της συλλογικής ακομμάτιστης Πατρίδας του Εμείς, εν μέρει και πάλι πολύ λίγο του είναι. Εκ νέου στον μακαριστό Αρχιμανδρίτη Πατήρ Ελευθέριο Νουφράκη 1872-1941, με καταγωγή από το χωριό Ελαιές Ρεθύμνου. Παράλληλα εκ του διαχρονικού του σωτήριου ηρωικού γίγνεσθαι, δια της Εθνικής αξιοπρεπής αυταπαρνήσεως, καθώς επέδειξε περίτρανα, πολέμησε εθνικά αξιοπρεπώς ασυμβίβαστα, για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδας την Ελευθερία, ως Στρατιωτικός Ιεράρχης, σε εν συνόλω 27 μάχες και τραυματίστηκε σοβαρά από βλήμα όλμου, στα βάθη της Μικράς Ασίας το 1922. Επομένως σε όλες τις μάχες των δύο αμφότερων Εθνοσωτήριων Βαλκανικών Πολέμων του 1912-13, υπήρξε παρών, ως Στρατιωτικός ιεράρχης, όπως επίσης και στην δική μας, των Γιαννιτσών στις 20 Οκτωβρίου του 1912, για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και εν γένει της Μακεδονίας μας, εναντίον των εχθρικών, Τούρκων βάρβαρων Μουσουλμάνων από το 1430 έως το 1912.

 

Μετέπειτα πολέμησε στην εκστρατεία εις την Μεσημβρινή Ρωσία, στην Κριμαία της Ουκρανίας, που τους έστειλε ο Πρωθυπουργός της χώρας μας, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αρχές του 1919, εναντίον των άθεων μπολσεβίκων κομμουνιστών, των Λένιν-Στάλιν-Τρότσκι. Εν συνεχεία πολέμησε στην Μικρά Ασία από το 1919 έως το 1922, αποχωρώντας με βαριά τραύματα πολέμου, μάλιστα επιθυμούσε διακαώς, τον θάνατο του, στο ηρωικό πεδίο της μάχης και της τιμής, από εχθρικό βόλι, αλλά συνεχώς ο Θεός τον βοηθούσε και τον προστάτευε. Ως εκ τούτου στον Πόλεμο του 1940, στο παγωμένα βουνά της Βορείου Ηπείρου εναντίον των Φασιστών Ιταλών, αλλά και των μουσουλμάνων Αλβανών, παρόλο που υπήρξε ηλικιωμένος γέροντας 70 χρόνων, συν τοις άλλης με τα πολλαπλά τραύματα πολέμου εις το σώμα του, να  τον συνοδεύουν. Επειδή πολεμούσε από το 1912 έως το 1922, συμμετείχε ως στρατιωτικός Ιερέας οικειοθελώς, με το όπλο πέριξ του, και μάλιστα έπαθε βαριά κρυοπαγήματα στα πόδια του, λόγω του υπερβολικού ψύχους και του παγετού, ενώ απεβίωσε Εθνικά Αξιοπρεπώς, τον Αύγουστο του 1941. Εν τω μεταξύ στην διαθήκη που συνέταξε της κληρονομιάς του, όλα του τα υπάρχοντα, της εν γένει περιουσίας του, τα άφησε σε νοσοκομείο, γηροκομεία στην φτωχολογιά εν πολλοίς. Το μεγαλύτερο όμως κατόρθωμα του, και για αυτό άλλωστε τον επιβραβεύουμε και τον επικροτούμε εντόνως και θέλουμε να τον τιμήσουμε ιδιαιτέρως, παραχωρώντας του, το Όνομα του, με Μεγάλα Φαρδιά Γράμματα Επικεφαλίδας, ώστε να ενθυμούνται οι παλαιοί, αλλά και να μαθαίνουνε οι εντελώς ανιστόρητοι νεότεροι, στο τοπικό Ωδείο των Κουφαλίων, της μουσικής, ως Αρχιμανδρίτης Πατήρ ΕΛΕΥΘΈΡΙΟΣ ΝΟΥΦΡΆΚΗΣ. Καθώς ήταν, ότι στις 19 Ιανουαρίου του 1919, επιτέλεσε μαζί με άλλα τέσσερα άτομα, στρατιωτικούς στο επάγγελμα, την τελευταία μάχιμη, με εμφανέστατο κίνδυνο της σωματικής τους αρτιμέλειας, Θεία Λειτουργεία των Αχράντων Μυστηρίων, μέσα στην εσαεί Ορθόδοξη Μεγαλύτερη Εκκλησία μας, στην ΑΓΙΆ ΣΟΦΙΆ, που εδρεύει στην σκλαβωμένη μας Πρωτεύουσα, την Κωνσταντινούπολη και την Νέα Ρώμη. Εν ολίγοις ήταν μέσα στο θωρηκτό Αβέρωφ που ελλιμενίζονταν στον Κεράτιο Κόλπο του Βοσπόρου, έναντι της Μεγάλης Εκκλησίας της Αγιά Σοφιάς και θα κατευθύνονταν προς την Κριμαία της Μεσημβρινής Ρωσίας, σήμερα της Ουκρανίας, για να αντιμετωπίσουν τους άθεους μπολσεβίκους επαναστάτες Κομμουνιστές τους Λένιν-Στάλιν-Τρότσκι, εναντίον της Ορθόδοξης Τσαρικής Ρωσίας. Εν συνεχεία ο Στρατιωτικός Ιερέας, αυτός ο ένθερμος επαναστάτης ευπατρίδης, ο Αρχιμανδρίτης Πατήρ Ελευθέριος Νουφράκης, αγναντεύοντας την σκλαβωμένη Εκκλησία της Αγιά Σοφιάς, από το κατάστρωμα του Θωρηκτού Αβέρωφ, θέλησε να τελέσει Θεία Λειτουργία, μέσα στον Ιερό Ναό. Εν αντιθέσει παρόλο που την είχαν μετατρέψει σε εχθρικό Τζαμί, του Τεμένους, οι αλλόθρησκοι Τούρκοι Μουσουλμάνοι, από τις 29 Μαίου του 1453, όταν και έπεσε η Πόλη των Πόλεων, η εσαεί σκλαβωμένη μας Πρωτεύουσα της Ρωμανίας και δεν ήταν ουδέτερο Μουσείο, εν μέρει όπως την σήμερον.

 

Εκ νέου λόγω και του εύλογου θάρρους της προτροπής και της παραινέσεως, του ότι, οι σύμμαχοι μας οι Αγγλογάλλοι, βρίσκονταν στην Κωνσταντινούπολη και Νέα Ρώμη, ενώ οι εχθρικοί Μουσουλμάνοι Τούρκοι, είχαν ηττηθεί στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, της εκστρατείας της Καλλίπολης του 1914-1918. Επιπροσθέτως συν τοις άλλης, ότι το Θωρηκτό Αβέρωφ, με Ελληνικά στρατεύματα μέσα του, να ελλιμενίζονται στον πέριξ Κεράτιο Κόλπο του Βοσπόρου. Επομένως θεώρησε σκόπιμο και επιτακτικό, καθώς τον ήλεγχε κατάφορα, η Ορθόδοξη Χριστιανική Ελληνική καταγωγή του, να συνεχίσει την κομμένη, μισοτελειωμένη εν πολλοίς, Θεία λειτουργεία στην Μέση, που δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί, την αποφράδα Ημέρα της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης, της Τρίτης 29 Μαίου του 1453, όταν έπεσε η Πόλη των Πόλεων, η Κοιτίδα του Πολιτισμού, η Βασίλισσα των Βασιλειών, στον βάρβαρο Μωάμεθ τον Β, λεγόμενο πορθητή. Εν τω μεταξύ τον εμφανώς παράτολμο και ριψοκίνδυνο, σαφώς ευπατρίδη, Εθνικά αξιοπρεπή και ασυμβίβαστο, αγέρωχο εν πολλοίς, Αρχιμανδρίτη Πατήρ Ελευθέριο Νουφράκη, τον συνόδευαν στην βαρκούλα που ξεκίνησε από το Θωρηκτό Αβέρωφ, που ελλιμενίζονταν στον Κεράτιο Κόλπο του Βοσπόρου, με κατεύθυνση προορισμού, την σκλαβωμένη Εκκλησία μας, της Αγιά Σοφιάς. Εν προκειμένω ώστε από εχθρικό αλλόθρησκο Τέμενος του Τζαμιού, που υπήρξε για περισσότερους από 4 αιώνες, εν μέρει έστω και για λίγο, πάλι να την ξαναεπαναφέρουν στην πρώτιστη νόμιμη επαναφορά της θέσεως της. Εν τούτης και να την Μετατρέψουν στην Μεγαλύτερη Ορθόδοξη Εκκλησία, της πάλαι ποτέ ένδοξης Ανατολικής Ρωμιοσύνης, διάρκειας των 1100 χρόνων, από το 330μχ έως το 1453μχ. Ως εκ τούτου οι τέσσερεις στρατιωτικοί που τον συνόδευαν, ώστε να ψάλλουν Ιεροπρεπώς, τον πατροπαράδοτο Ακάθιστο ύμνο, προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου Παναγιάς μας, ήταν ο Ταξίαρχος Φρατζής, ο Ταγματάρχης Λιαρόπουλος, ο Λοχαγός Σωτηρίου και ο Υπολοχαγός Νικολάου. Μόλις εισήλθαν στην σκλαβωμένη Ορθόδοξη Εκκλησία μας, Της Αγιά Σοφιάς, οι Τούρκοι σαφώς και τους κοίταξαν εχθρικά, βλοσυρά, αλλά δεν τόλμησαν να τους χτυπήσουν. Αφενός μεν, καθώς την είχαν μετατρέψει σε αλλόθρησκο Τζαμί, αλλά αφετέρου δε, οι δικοί μας τους αγνόησαν επιδεικτικώς, πηγαίνοντας αγέρωχα και Εθνικά προσηλωμένοι, στον στόχο της παρουσίας του, με κατεύθυνση προορισμού τους, να ανακαλύψουν την Ωραία Πύλη και τοποθετώντας αστραπιαία εν τάχει, ένα τραπεζάκι πρόχειρα, την μετέτρεψαν ως Αγία Τράπεζα.

 

Τότε αστραπιαία βγάζει το Άγιο Πετραχήλι, ο ηρωικός Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Πατήρ Ελευθέριος Νουφράκης και αρχίζει την Απαγορευμένη Θεία Λειτουργεία, μέσα στην αιώνια Εκκλησία της Αγιά Σοφιάς, με τους υπόλοιπους να ψέλνουν το Υπερμάχο Στρατηγέ και να ανάβουν κεριά. Εν γένει αυτήν που δεν πρόλαβαν να τελειώσουν, οι υπερασπιστές της Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης, την αποφράδα ημέρα της Τρίτης, 29 Μαίου του 1453, μετέπειτα από 466 ολάκερα συναπτά έτη, μέχρι στις 19 Ιανουαρίου του 1919. Εν τω μεταξύ οι εχθρικοί Μουσουλμάνοι Τούρκοι, αντιλήφθηκαν θέλοντας και μη, το τι συνέβαινε και άρχισαν να μαζεύονταν με εχθρικές διαθέσεις, ώστε να τους χτυπήσουν. Εν αντιθέσει από την άλλοι, και διάφοροι δικοί μας Ρωμιοί, στα κρυφά προφανώς, εισήλθαν στον Ιερό Ναό του Θεού Σοφίας, ώστε να αντικρίσουν για πρώτη φορά, αυτό το πρωτάκουστο και πρωτόγνωρο Ιερό Εθνικό γεγονός του συμβάντος, της Θείας Λειτουργίας, μέσα στην σκλαβωμένη μας Εκκλησία της Αγιά Σοφιάς. Επιπροσθέτως οι σύμμαχοι μας, οι Αγγλογάλοι, εισήλθαν επειγόντως αστραπιαία, στον Ιερό Ναό και προσπάθησαν να κατευνάσουν τα οξυμένα πνεύματα, ώστε να αποτρέψουν ως ουδέτεροι παρατηρητές, την ένθεν εκείθεν εκατέρωθεν αιματοχυσία, της συγκρούσεως και της συρράξεως, που ήταν άλλωστε θέμα χρόνου, προ των πυλών, για να ξεσπάσει και να εκραγεί εν πολλοίς ώστε να μην αναζωπυρωθεί. Εν συνεχεία την ώρα της άμεσης και ακαριαίας εγκατάλειψης, αποχωρήσεως και επιβιβάσεως, στην μικρή βαρκούλα με τα κουπιά, που την χειρίζονταν ένας δικό μας Ρωμιός, ονόματι Κοσμάς, με κατεύθυνση προορισμού το Θωρηκτό Αβέρωφ, που αγκυροβολούσε στον Κεράτιο Κόλπο του Βοσπόρου έναντι. Εν ολίγοις πιάστηκαν στα χέρια και ένας Τούρκος προσπάθησε να χτυπήσει βιαίως αγρίως κακήν κακώς, με ένα μεγάλο βαρύ ξύλο, στο κεφάλι, τον Ηρωικό Αρχιμανδρίτη Πατήρ Ελευθέριο Νουφράκη, ευτυχώς έσκυψε και το απέφυγε, χτυπώντας του όμως πίσω, στην πλάτη του ώμου και τον τραυμάτισε, εν μέρει ευτυχώς όχι πολύ σοβαρά. Μετέπειτα οι Τούρκοι Μουσουλμάνοι, διαμαρτυρήθηκαν εντόνως, στις Μεγάλες Δυνάμεις των Συμμάχων Αγγλογάλλων, που βρίσκονταν και κατοικοέδρευαν στην Κωνσταντινούπολη και Νέα Ρώμη, λόγω του ότι ηττήθηκαν στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο του 1918, για την παράτολμη κίνηση αυτή, των Ρωμιών Ελλήνων Ορθοδόξων Χριστιανών, να επιτελέσουν σαφώς ριψοκίνδυνα, Θεία Λειτουργία μέσα στην Αγιά Σοφιά, παρόλο που υπήρξε Τέμενος του Τζαμιού.

 

Ο Πρωθυπουργός της χώρας μας ο Μεγάλος Ελευθέριος Βενιζέλος, του Εθνοσωτήριο Κινήματος της Εθνικής Αμύνης της Θεσσαλονίκης και της Κρήτης, του Αυγούστου του 1916, με την Τριανδρία του, τον Ναύαρχο Παύλο Κουντουργιώτη και τον Στρατιωτικό Παναγιώτη Δαγκλή, ονειρευόμενος την Μεγάλη Ελλάδα, των Δύο Ηπείρων και των Πέντε Θαλασσών. Αφενός μεν, υποτίθεται πως επέπληξε εντόνως, μέσω του διαβήματος, για λόγους πολιτικής αβρότητας, δια της διπλωματίας, των σκοπιμοτήτων εν πολλοίς, τον εμφανώς ευπατρίδη και παράτολμο ριψοκίνδυνο Στρατιωτικό Ιεράρχη, τον Αρχιμανδρίτη Ελευθέριο Νουφράκη, με την λιγοστή συνοδεία του. Αφετέρου δε όμως, σε κατ΄ ιδίαν συνάντηση τους, τους συνεχάρη ενθέρμως, ολοψύχως εγκαρδίως όλους μαζί, διότι μετέτρεψαν έστω και για λίγο εν τάχει, την εσαεί Μεγαλύτερη Ορθόδοξη Εκκλησία, της Ρωμιοσύνης, την Αγιά Σοφιά, σε Εκκλησία προς τιμήν του Θεού Σοφίας, μετέπειτα από 466 ολάκερα έτη. Εν κατακλείδι εμείς της Ρωμαίικης Συνείδησης Αφύπνισης Κουφαλίων και εν γένει όλου του ενιαίου Δήμου Χαλκηδόνας, από το ημέτερο τοπικό μας blog ονόματι tamystikatoubaltou.blogspot.com προτείνουμε εμφανώς ανεπιφύλακτα, το Ωδείο των Κουφαλίων, να Ονομασθεί ως Ηρωικός Αρχιμανδρίτης, Πατήρ ΕΛΕΥΘΈΡΙΟΣ ΝΟΥΦΡΆΚΗΣ και όχι ως Μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης, που επιθυμεί το τοπικό ΚΚΕ, με τον επικεφαλή τους, τον Κύριο Παναγιώτη Μαρκίδη. Εν τέλει οι Πατροπαράδοτοι Ορθόδοξοι Εκκλησιαστικοί ύμνοι, των ψαλμών και μάλιστα όταν ψάλλονται ολοψύχως ενδομύχως, με κίνδυνο της ίδιας τους της ζωής, μέσα στην σκλαβωμένη μας εσαεί Μεγαλύτερη Εκκλησία, της Ορθόδοξης Πατερικής Πίστεως, στην Αγιά Σοφιά, στην σκλαβωμένη μας παντοτινή πρωτεύουσα, της Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης. Εν μέρει μετατρέποντας την, έστω και για λίγο εν τάχει, μετέπειτα από 466 ολάκερα συναπτά έτη, 1919-1453 και πάλι σε Ορθόδοξη Πάλαι ποτέ Εκκλησία, από αλλόθρησκο Τέμενος του Τζαμιού που την είχαν μετατρέψει. Υστερόγραφο θεωρούμε εμφανώς ανεπιφύλακτα, ότι ο ηρωικός Αρχιμανδρίτης, Πατήρ ΕΛΕΥΘΈΡΙΟΣ ΝΟΥΦΡΆΚΗΣ, με την πολλαπλή του αυταπάρνηση και ανδραγαθία που επέδειξε διαχρονικώς πολλαπλώς, θεωρείται ένα ένθεα Πρότυπο Φιλοπατρίας του εμείς. Εν αντιθέσει πολύ ανώτερος και εν γένει βοήθησε πολύ περισσότερο, τα μέγιστα εν πολλοίς, καθώς δεν γίνεται ούτε καν σοβαρή σύγκριση, αναμεταξύ τους, υπηρετώντας την ακομμάτιστη γενική και συλλογική Ένθεη Πατρίδα του εμείς. Απεναντίας από τον στενά εγωπαθή κομματάρχη, έγκλειστο συντηρητικό και αιματοπότιστο ανελεύθερο, δια της δικτατορίας του προλεταριάτου που πρέσβευε, στα στενά κομματικά του άθεα μπολσεβίκικα κατάλοιπα του ΚΚΕ, τον Μίκη Θεοδωράκη με ότι αυτό αλγεινώς τον συνοδεύει.

 

Θεριά οι άνθρωποι το φως δεν το σηκώνουν χίλιες φορές να γεννηθείς τόσες θα σε Σταυρώνουν, Κώστας Βάρναλης.

Πέτα την ανθρωπιά σου και από τον αφέντη πιάσου και όταν σε φτύσεις αυτός να κάθεσαι σκυφτός και θα έχεις τα πρωτεία στην σάπια πολιτεία-κοινωνία.

Αν λαχταράς την λευτεριά σε ξένους μην ελπίζεις, πάρτην ο ίδιος εάν μπορείς αλλιώς δεν την αξίζεις.

Ο ανάξιος δούλος του Θεού Βαλκανίδης Δήμος εκ Κουφαλίων, εκ μέρους της Ρωμαίικης Συνείδησης Αφύπνισης του Δήμου Χαλκηδόνας, ως Δήμος Αγίων και Δήμος Ηρώων, tamystikatoubaltou.blogspot.com.