Ὅταν τ’ ἄστρο τῆς ἡμέρας ἔγερνε πρὸς τὴ δύσι του
γεμίζοντας φλόγα καὶ χρυσάφι τὰ μάρμαρα τῆς Ἀκρόπολης
καὶ ξαπλώνοντας στὴ Φαληρικὴ θάλασσα
ἕνα ὑπερμεγέθη φανταστικὸ ἄλικο μανδύα,
οἱ δουλειὲς τοῦ σπιτιοῦ εἶχαν τελειώσει καὶ
ἡ συνηθισμένη γαλήνη εἶχε ἁπλωθῆ
καὶ πάλι στὶς μεγάλες του κάμαρες
μὲ τὰ ξύλινα σκαλισμένα ταβάνια
ἀπὸ κυπαρισσόξυλο ποὺ τοὺς ἔδιναν
ἕνα ἄρωμα γλυκὸ καὶ μεθυστικό.
Ὠχρὰ καὶ ἀμφίβολα τρεμόσβηναν τὰ τελευταῖα ἄστρα
στὸ στερέωμα καὶ τὸ ὀρνίθι εἶχε λαλήσει γιὰ τρίτη φορὰ
ὅταν ἀπ’ τὰ παράθυρα τοῦ ἀρχοντικοῦ
ὅπως καὶ τῶν γύρω σπιτιῶν
ὁ σκοτεινὸς δρόμος ἐχαραζότανε ἀπὸ τὸ γλυκὸ
τ’ ἁπαλὸ φῶς τῶν ἑπτάφωτων λυχναριῶν.
Μὲ τὸ τρίτο λάλημα τοῦ πετεινοῦ λοιπόν,
ποὺ ἦταν τὸ ξυπνητήρι τῆς μητέρας,
ὅλοι ἔπρεπε νὰ βρεθοῦμε στὸ πόδι.
Οἱ ψυχοκόρες ρίχνανε καινούργιους κορμοὺς
ἀπὸ πεῦκο στὸ μεγάλο τζάκι ποὺ ὁ βοριὰς
καθὼς κατέβαινε μανιασμένος ἀπὸ τὴν καμινάδα
τὸ γέμιζε μὲ σπινθῆρες καὶ ἐκρήξεις ρετσίνης.
Ἀπὸ τὸ εἰκονοστάσιο κατεβάζαμε τὴν θαυματουργὸ
εἰκόνα τῆς Γέννησης, μία παλιὰ μαυρισμένη βυζαντινὴ εἰκόνα,
ποὺ εἶχε βρεθῆ στὴ Φανερωμένη, στὴν Κούλουρη [...].
Θὰ τὴν πηγαίναμε ὅπως κάθε χρόνο στὴν ἐκκλησία
γιὰ νὰ τοποθετηθῆ στὸ οἰκογενειακὸ εἰκονοστάσι,
ὅπου θἄμενε μέχρι τὰ Φῶτα, δίνοντας
τὴν Ἁγία Χάρι της στοὺς πιστοὺς προσκυνητάς της.
Θωμᾶ Σιταρᾶ
Ἡ γιορτὴ στ’ ἀρχοντικό
Τεῦχος 342, Δεκέμβριος 2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου