Με τον άντρα μου κάναμε ένα αγοράκι όταν ήμασταν και οι δύο 35 με πολύ κόπο. Δώσαμε τη μισή μας περιουσία και όλη μας την αφοσίωση στις εξωσωματικές. Επιμέναμε για χρόνια μέχρι που έφερα στον κόσμο τον γιο μας. Τον Φοίβο.
18 χρόνια μετά, στις πρώτες του διακοπές με φίλους και αφού είχε περάσει στις Πανελλήνιες στην Πάντειο και την προηγούμενη μέρα πανηγυρίζαμε στο σπίτι, σκοτώθηκε σε τροχαίο με τη μηχανή του. Τη μηχανή που του κάναμε δώρο για την επιτυχία του στις εξετάσεις. Έφυγε και έχασα τον κόσμο. Δεν είχα λόγο να ζω. Ο γιος μου όμως έδωσε ζωή σε ένα άλλο παλικαράκι 15 χρονών που πήρε την καρδιά του.
Λίγο πριν γίνει η κηδεία, ο γιατρός μας είπε πως αν θέλουμε μπορούμε να δώσουμε την καρδιά σε ένα παιδί που υπέφερε από καρδιακή ανεπάρκεια και περίμενε μόσχευμα. Μας εξήγησε τη διαδικασία και φυσικά δεχτήκαμε αμέσως. Το παιδί μου ήταν τόσο καλόκαρδο που είμαι σίγουρη πως δεν θα είχε αντίρρηση. Έτσι το αγόρι εκείνο πήρε την καρδιά του γιου μου και από τότε για να μου δείξει την ευγνωμοσύνη του, μας επισκέπτονταν συχνά. Ήταν ένα φως στην κατάθλιψη που περνούσαμε.
Μερικούς μήνες μετά, ζήτησε μόνος του να βαφτιστεί Χριστιανός και να τον βαφτίσουμε εγώ και ο άντρας μου. Το συμβάν εκείνο, μας είπε πως τον έκανε να πιστέψει στην Παναγία καθώς πάλευε χρόνια να βρει καρδιά στη χώρα του και δεν γινόταν και μόλις ήρθε στην Ελλάδα, έγινε καλά. Θεώρησε το γεγονός συμβολικό και έτσι αποφάσισε να αλλάξει θρησκεία. Έτσι τον βαφτίσαμε Μάριο.
Έκτοτε γίναμε νονοί και πρόσφατα και παππούδες αφού το βαφτιστήρι μας, έκανε τον πρώτο του γιο τον οποίο θα ονομάσει Φοίβο.
Η μεταμόσχευση αυτή ήταν η καλύτερη απόφαση που πήραμε μετά τον τραγικό χαμό του παιδιού μας. Όχι μόνο γιατί έδωσε ζωή σε έναν άνθρωπο αλλά γιατί έδωσε ζωή και σε εμάς.
Αν δεν είχαμε δεχτεί, δεν ξέρω αν θα ζούσαμε και πώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου