« Εκαθόμουν στην ενορία τών Αγίων Αποστόλων σ’ ένα στενό σοκάκι στήν Ακρόπολη από κάτω. Είχα τό παιδί στήν κούνια κι’ έκλαιε. Εγώ υπόφερνα από τούς πόνους τής αρρώστιας καί εδίψαγα φοβερά. Εφώναζα να’ρθη κανένας . Εζητούσα ένα ποτήρι νερό για έλεος. Κανένας δέν ήρχετο. Οι γειτόνισσες, άλλες είχαν φύγει στην εξοχή κι άλλες έκαναν τον κουφό καί δέν άκουαν. Μόνον ένας γείτονας, ο κυρ Μικελής ο Φουλδάκης, πέρασε το χέρι του από το παράθυρο καί μού ερριξε ένδεκα σβάντζικα. Εγώ του φώναζα να μου φέρει νερό . Αλλά μού είπε δεν είχε κ έφυγε.
Ή δέν είχε αληθινά, ή φόβος τόν έπιασε και δέν ήθελε να μήν κολλήσει.
Σηκώθηκα και βγήκα έξω. Έφτασα έξω απ’ τους Αγίους Αποστόλους. Η πόρτα τής εκκλησιάς ήτον ανοικτή . Βλέπω μιά γριά. Ήτον η κλησιάρισσα.Σαν μέ είδε, φοβήθηκε κ’ ήθελε να κλείσει τήν πόρτα από μέσα. Θα κατάλαβε πως ήμουν μολεμένη.
- Λίγο νερό!… δέν είστε χριστιανοί;
Η γριά με λυπήθηκε εσήκωσε τη μία στάμνα, πού φαίνεται νά είχε λίγο νερό και μού είπε:
- κάμε τις χούφτες σου.
Έκαμα τίς χούφτες μου, βαθουλές, έσκυψα, αυτή μού ερριχνε απ’ ολιγ’ ολίγο νερό κι εγώ έπινα. Μού φάνηκε Σάββατο αγιασμός. Αναστήθηκ’ η ψυχή μου».
ΑΠΟ ΤΗΝ « ΧΟΛΕΡΙΑΣΜΕΝΗ ΤΟΥ Α. ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου