«Τι εννοεί έκτρωση;» Ιστορίες για τη γυναικεία ανδρεία .Ιστορία πρώτη.

 

Κάθε χρόνο, στη Ρωσία μόνο, γίνονται εκατομμύρια εκτρώσεις. Σε κάποιες περιπτώσεις, δολοφονούν μετά από επίμονες συστάσεις ιατρών, σε άλλες περιπτώσεις, οι συγγενείς και κοντινοί άνθρωποι πείθουν την έγκυο να κάνει έκτρωση. Ωστόσο, η τελική απόφαση εναπόκειται πάντα στην ίδια τη γυναίκα.

 

Συναντηθήκαμε με την κυρία Ναταλία Μοσκβίτινα, η οποία εμπνεύστηκε την ιδέα να δημιουργήσει τη μη κυβερνητική οργάνωση «Γυναίκες για τη ζωή». Της ζητήσαμε να μας διηγηθεί ιστορίες μητέρων, οι οποίες παρά τις όποιες λογικές και μη αιτίες και καταστάσεις αρνήθηκαν να δολοφονήσουν το ίδιο το παιδί τους.

 

Η Ναταλία με χαρά συμφώνησε να μας βοηθήσει, αλλά για ευνόητους λόγους ζήτησε να αλλάξουμε τα ονόματα των πρωταγωνιστών.

 

Η Ναταλία διηγείται με συγκίνηση: «Οι γυναίκες που συναντώ αν και βρίσκονται σε τελείως διαφορετικές συνθήκες ζωής και περιστάσεις, τις ενώνει ένα πράγμα: έχουν απόλυτη ανάγκη την αγάπη. Για να τις αποτρέψεις ώστε να μην δολοφονήσουν το παιδί τους, καμιά φορά, αρκεί να τους δώσεις να νιώσουν ότι δεν είναι μόνες… Πρόκειται για ιστορίες γυναικών που έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους και που έχουν βρεθεί σε συνθήκες αγώνα».

 

Ιστορία πρώτη.

Ιατρικό λάθος ή συνηθισμένο θαύμα

 

Η Ναταλία Μοσκβίτινα με τα παιδιά της

Η Ναταλία Μοσκβίτινα με τα παιδιά της

Σήμερα, η Ναταλία Μοσκβίτινα είναι μια πολύ όμορφη γυναίκα και μητέρα τεσσάρων παιδιών, που κάθε μέρα βρίσκει τα κατάλληλα λόγια για να πείθει τις γυναίκες ώστε να μην κάνουν την αμαρτία της παιδοκτονίας. Κάποτε, όμως, τρείς φορές είχαν αποπειραθεί να πείσουν την ίδια να διαπράξει τη συγκεκριμένη αμαρτία.

 

Μετά τη συνομιλία με τη Ναταλία, έμεινα με την αίσθηση ότι τα πάντα στη ζωή της έχουν διαψεύσει τις ιατρικές διαγνώσεις.

 

Για παράδειγμα, είχε μείνει έγκυος αμέσως μετά από τελική διάγνωση των ιατρών ότι είναι άτεκνη. Οι γιατροί, στην αρχή, δοκίμασαν έκπληξη, ίσως, και χάρηκαν για τη Ναταλία. Αλλά μετά, όταν είχε συμπληρώσει 6 εβδομάδες εγκυμοσύνης, της σύστησαν να «διακόψουν» την εγκυμοσύνη που είχε εμφανιστεί τόσο απροσδόκητα. Ο βασικός λόγος ήταν ότι δεν άκουγαν τους παλμούς της καρδιάς από το έμβρυο και ότι η εγκυμονούσα είχε δυνατούς πόνους στην κάτω κοιλία.

 

«Το πιο πιθανό είναι, το έμβρυο να μην εξελίσσεται φυσιολογικά και, επομένως, δεν έχει νόημα να παλεύουμε για την εγκυμοσύνη σας» - είπε αδιάφορα η ιατρός της προγεννητικής κλινικής και κάθισε να γράψει το παραπεμπτικό για τον «καθαρισμό».

 

Η Ναταλία αρνούνταν να πιστέψει στο κακό: η καρδιά τής έλεγε ότι το παιδάκι της ζει

 

Αλλά, η Ναταλία αρνούνταν να πιστέψει στο κακό: η καρδιά τής έλεγε ότι το παιδάκι της ζει. Όλη την ημέρα καθόταν δίπλα στο γραφείο της γυναικολόγου, απαιτώντας να γίνει εισαγωγή και να προσπαθήσουν να σώσουν το μωρό. Μόνο προς το βράδυ, η ιατρός υπέκυψε στις απαιτήσεις της και την έβαλαν σε θάλαμο επί πληρωμή.

 

Όλη τη νύχτα, χωρίς να κλείσει μάτι, την πέρασε με προσευχές για το παιδί της.

 

Το πρωί, στο θάλαμό της για επίσκεψη ήρθε ένας άλλος ιατρός. Με ζεστό χαμόγελο, καθώς είχε προσέξει τους μαύρους κύκλους στα μάτια της και το προσευχητάρι που κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά της, της έσφιξε το χέρι και της είπε αυτό που ήθελε πιο πολύ από όλα να ακούσει: «Μην ανησυχείς! Οπωσδήποτε, θα σώσουμε το παιδί σου».

 

Την πήγαν στο γραφείο για υπέρηχο, όπου με ανακούφιση έμαθε ότι το μωρό της ζει και ότι τίποτα δεν απειλεί τη ζωή του.

 

Η Ναταλία αναθυμάται: «Ποτέ δε θα ξεχάσω τα συναισθήματά μου, όλες εκείνες τις ώρες. Εκείνη η νύχτα στο νοσοκομείο, γεμάτη φόβους και αγωνία, έμοιαζε με κόλαση. Αλλά, μετά, με το ξημέρωμα της επόμενης ημέρας και την επίσκεψη του άλλου γιατρού, στη ζωή μου ξεπρόβαλε ο παράδεισος».

 

Έτσι, ήρθε στον κόσμο απολύτως υγιής η Πολίνα.

 

Στη δεύτερη εγκυμοσύνη, οι γιατροί πάλι προσπάθησαν να την πείσουν να κάνει έκτρωση. Αυτή τη φορά ο λόγος ήταν μια διάγνωση για ενδεχόμενο σύνδρομο Ντάουν.

 

Αποτέλεσμα και αυτού του αγώνα ήταν ότι στον κόσμο ήρθε απολύτως υγιής ο Πέτρος.

 

Πέντε μήνες μετά τη γέννησή του, η Ναταλία ξανά έμεινε έγκυος.

 

Οι ιατροί, για πολλοστή φορά, ως όρνια, έπεσαν επάνω της, αναγκάζοντάς την να προχωρήσει σε παιδοκτονία. Τα επιχειρήματα αυτή τη φορά ήταν ασυνάρτητα μεταξύ τους. Στην αρχή της είχαν συστήσει να «ξεκουραστεί μετά τη δεύτερη γέννα». Στη συνέχεια, ρωτώντας για το μισθό του συζύγου, την εκφόβιζαν με προβλήματα φτώχειας και έλλειψης χρημάτων. Αλλά, το τελευταίο και πιο ισχυρό επιχείρημα ήταν το γεγονός ότι η Ναταλία έπαιρνε αντιβίωση τον πρώτο μήνα της εγκυμοσύνης: «Η έκτρωση είναι η μοναδική διέξοδος για σας! Χωρίς αμφιβολία, το παιδί και να γεννηθεί, θα έχει προβλήματα υγείας. Μπορεί να γεννηθεί χωρίς πόδι ή χωρίς χέρι… Σας χρειάζεται κάτι τέτοιο;»

 

Πράγματι, μετά τη δεύτερη γέννα είχε κρυώσει πολύ και της είχαν γράψει πολύ ήπια φάρμακα.

 

Η Ναταλία αναθυμάται: «Έκλαιγα και προσευχόμουν γονατιστή, χωρίς να σηκώνομαι σχεδόν καθόλου. Το πιο βαρύ ήταν που συνειδητοποίησα ότι η ίδια είχα βλάψει το παιδί μου… Αλλά έπρεπε να συνεχίσω τον αγώνα, παρόλα αυτά. Ο άντρας μου, όσο παράξενο και αν ακούγεται, απομακρύνθηκε από μένα, και αυτό ήταν κάτι που μου προκάλεσε παραπάνω φόβο. Ίσως, τότε ήταν που συνειδητοποίησα πώς νιώθει μια γυναίκα που είχε χάσει τον προσανατολισμό της, που είχε χάσει την ελπίδα και την υποστήριξη των δικών της ανθρώπων».

 

Ωστόσο, παρά τις προγνώσεις, ο υπέρηχος, την 12η εβδομάδα, δεν έδειξε παθολογίες στο έμβρυο.

 

Έτσι στον κόσμο ήρθε ακόμα ένα υγιέστατο παιδί.

 

Από τότε, η Ναταλία προσπαθεί να πηγαίνει στους γιατρούς όσο το δυνατόν λιγότερα. Στη διάρκεια της τέταρτης εγκυμοσύνης σκοπίμως αρνήθηκε να κάνει προγεννητικό έλεγχο: «Έκανα εξετάσεις μόνο στο αίμα και τα ούρα. Και αυτές ήταν αρκετές για να παρακολουθώ την κατάσταση του παιδιού μου. Για όλα τα άλλα είχα εναποθέσει τα πάντα στον Κύριο».

 

Στη διάρκεια της συζήτησής μας, τα τέσσερα, πολύ όμορφα ντυμένα, παιδάκια έτρεχαν και πηδούσαν γύρω μας. Η Πολίνα, ως μεγαλύτερη, άκουγε με ενδιαφέρον τις διηγήσεις της μαμάς.

 

Τους προτείναμε να κάνουμε μερικές συλλογικές φωτογραφίες.

 

Η Ναταλία Μοσκβίτινα χαμογελάει και αγκαλιάζει με χαρά τα τέσσερα παιδιά της: «Τα παιδιά τα δίνει ο Κύριος. Αυτός είναι που αποφασίζει πώς θα είναι το κάθε μου παιδί».

 

Ποιος ξέρει, πώς θα ήταν, αν στη ζωή της Ναταλίας δεν είχαν εμφανιστεί όλες αυτές οι δυσκολίες. Ίσως, τότε δεν θα υπήρχε και η μη κυβερνητική οργάνωση «Για τη ζωή»… Και χωρίς αυτή δε θα υπήρχαν και νέες διασωθείσες ζωές, νέες νίκες πάνω στην αμαρτία, ορισμένες από τις οποίες αναφέρονται στις ακόλουθες ιστορίες.