Έφτασαν πρώτοι οι Έλληνες στην Αμερική;

 

Έφτασαν πρώτοι οι Έλληνες στην Αμερική;

10 Δεκεμβρίου 2021

Η ιστορική επιστήμη δεν είναι πια βέβαιη για το κατόρθωμα του Κολόμβου, ότι, δηλαδή, έφτασε πρώτος στην Αμερική. Νεότερες έρευνες έχουν πείσει τους ερευνητές ότι προηγήθηκαν οι ριψοκίνδυνοι Φοίνικες και οι ατρόμητοι Βίκινγκς.

 

Ασφαλή τεκμήρια παρουσίας αρχαίων Ελλήνων στην αμερικάνικη ήπειρο δεν υπάρχουν. Πολοί όμως μελετητές συγκρίνουν το ημερολόγιο του Μαγγελάνου  το έπος της Οδύσσειας του Ομήρου, ανακαλύπτοντας αξιοπερίεργες. και εντυπωσιακές ομοιότητες.

 

Αυτό όμως που ιδιαίτερα εντυπωσιάζει τους ιστορικούς είναι η επιμονή τόσο του Κολόμβου, όσο και του Μαγγελάνου. Όπως θα δούμε και στη συνέχεια οι ερευνητές πιστεύουν ότι δεν πρόκειται περί ενός απλού πείσματος των μεγάλων θαλασσοπόρων, αλλά της πίστης τους σε πηγές αρχαίες που περιγράφουν ακριβώς την ύπαρξη νέας γης στα δυτικά.

 

 

 

Γι απαράδειγμα, στο χρονικό του καρχηδονίου ναυάρχου Αμίλκα, καταχωρείται τέλεια περιγραφή της περίφημης σήμερα θάλασσας των Σαργασσών σκεπασμένης από επιπλέοντα φύκια και «τεμπέλικη θάλασσα» όπως την ονομάζει ο Αμίλκας που βρίσκεται έξω από τον κόλπο του Μεξικού, στο φοβερό τρίγωνο των Βερμούδων. Ο ναυτικός του έκτου αιώνα προ Χριστού παραπονιέται για τη δυσκολία στην κωπηλασία, που παρουσιάζει η θάλασσα αυτή, με αποτέλεσμα να αιχμαλωτίζονται τα πλοία από το παχύρρευστο υλικό. Πλοία φρακάριζαν σε ακίνητα νερά, με αποτέλεσμα τον θάνατο των πληρωμάτων από εξάντληση και πείνα.

 

Ένα βήμα απείχε η θάλασσα αυτή από τα νησιά του κόλπου που ανακάλυψε ο Κολόμβος (Κούβα, Αϊτή και Πόρτο Ρίκο. Και το βήμα αυτό φαίνεται πως έγινε την ίδια την μακρινή εκείνη εποχή γιατί αλλιώς δεν εξηγείται πώς, στις ακτές των σημερινών Ηνωμένων Πολιτειών, βρέθηκαν καρχηδονιακά νομίσματα και στις ακτές της Βραζιλίας επιγραφές σε μεγάλες πέτρες με γράμματα φοινικικά. Αλλά και οι κοκκινοτρίχηδες Βίκινγκς με τα στενά ταχύπλοα σκαριά τους, τα dragon, άφησαν αρκετά σημάδια της παρουσίας τους. Ίχνη καταυλισμών του 10ου αιώνα, μία πρώτη απόπειρα εγκαταστάσεως και αποικισμού τους, βρέθηκαν στη Νέα Γη και στις ακτές της Βόρειας Αμερικής απέναντι από τη Γροιλανδία που φαίνεται πώς ήταν ο ενδιάμεσος σταθμός.

 

Αυτά όμως πρώτα ο Κολόμβος και μετά ο Μαγγελάνος δεν τα γνώριζαν. Επισήμως δεν είχαν καμία διαβεβαίωση για την ύπαρξη της νέας γης. Πώς εξηγείται όμως η πεποίθηση και η υπομονή που έδειξαν και οι δύο ότι υπήρχε πράγματι ανάποδος δρόμος προς τις Ινδίες, δυτικά, μέσω του ωκεανού; Θα ήταν τολμηρό να υποθέσουμε ότι χάρη στους παλιούς θρύλους, που επέζησαν ως τις μέρες τους, έγινε δυνατόν να επιχειρηθούν με τόση πεποίθηση αυτά τα κατορθώματα; Ο Μαγγελάνος προσευχόταν και ήλπιζε. Τα πληρώματα τρόμαζαν. Η πλοίαρχοι του μικρού στόλου του συνωμοτούσαν. Και αυτός επέμενε. Το απέραντο φράγμα της ανατολικής ακτής του νέου κόσμου δεν είχε τελειωμό. Και το ταξίδι στο άγνωστο συνεχιζόταν προς τις ψυχρές ομίχλες του νότου. Μόλις και μετά βίας είχε κατορθώσει να καταστείλει μία τρομερή ανταρσία, περνώντας από ναυτοδικείο τους πιο διακεκριμένους καπετάνιους του. Και ο μεγάλος θαλασσοπόρος συνέχιζε όλο και σε πιο επικίνδυνες ακτές, όλο και πιο μακριά.

 

 Έφτασε κάποτε λίγο πριν ανακαλύψει τον πορθμό πού πήρε το όνομά του, στη γη της Παταγονίας.

 

Η Παταγονία είναι μία κρύα, βραχώδης, έρημη ακτή στο νοτιότερο μέρος της αμερικανικής Ηπείρου. Εκεί είδαν δύο αλλιώτικα πλάσματα: Μεγάλα πρόβατα «σαν γαϊδούρια» (τα λάμα), άσπρα με όρθιο και ψηλό λαιμό και φευγαλέες σκιές ανάμεσα στους βράχους, θεόρατων ανθρώπων τσοπάνηδων των απίθανων αυτών ζώων.

 

 

 

Ας δούμε την πρώτη συνάντηση από κοντά με ένα τους ανθρώπους αυτούς (φυλή που σήμερα έχει εξαφανιστεί) όπως περιγράφεται στο ημερολόγιο της αποστολής με τις εξής λέξεις:

 

«Ο άνθρωπος βρισκόταν στην παραλία. Σχεδόν γυμνός χόρευε και τραγουδούσε ρίχνοντας χούφτες από άμμο στο κεφάλι του. Ο ναύαρχος (Μαγγελάνος) έστειλε ένα ναύτη στη στεριά με τη διαταγή να κάνει τα ίδια κουνήματα σαν σημάδι φιλίας και ειρήνης. Ο άγριος το πήρε σε καλό και άφησε να τον πάνε ως το νησάκι όπου βρισκόταν ο ναύαρχος. Είμαστε κι άλλοι πολλοί. Ο άνθρωπος αυτός ήταν φοβερά έκπληκτος και σηκώνοντας το δάχτυλο στον ουρανό φαινόταν σαν να μας ρωτούσε αν πέσαμε από κει. Είχε ανάστημα γιγάντιο. Το κεφάλι μας δύσκολα έφτανε ως τη μέση του. Το πρόσωπό του ήταν γυαλισμένο κόκκινο, εκτός από τα μάτια, που ήσαν περιτριγυρισμένα μέσα σε ένα κύκλο κίτρινο και είχε δύο σχέδια σχήματος καρδιάς στα μάγουλα. Η κάπα του, το μοναδικό ρούχο του, ήταν από συραμμένα δέρματα. Αυτά τα δέρματα προέρχονται από ένα οικιακό ζώο του τόπου (τα πρόβατα λάμας που αναφέραμε παραπάνω). Ο πρωτόγονος αυτός είχε και παπούτσια από το ίδιο δέρμα που το έκανε τα πόδια πολύ πλατιά, όπως της αρκούδας. Εξαιτίας αυτών των χοντροπάπουτσων, οι ναύτες ονόμασαν τους ιθαγενείς Παταγόνες και τη χώρα τους Παταγονία (όπως ονομάζεται ακόμη), που σημαίνει  ‘’χώρα των ανθρώπων με τις τεράστιες πατούσες’’».

 

Η διήγηση συνεχίζει ότι ήταν οπλισμένοι με γέρο δύσκολο τόξο με χορδή από τα άντερα του λάμας. Ότι χρησιμοποιούσαν μ΄πνο πέτρινα εργαλεία και ότι είχαν φοβερή όρεξη για φαΐ. Μπορούσε να κατεβάσει ο καθένας τους ένα μεγάλο παν’ερι ναυτικές γαλέτες στην καθισιά του και να καταπιεί μισό κύπελλο νερού με μία γουλιά. Η φωνή τους ήταν τρομερή. Κάτι σαν βέλασμα που ακουγόταν πολύ μακριά. Τα μαλλιά τους τα έκοβαν μακριά και τα συγκρατούσαν γύρω από το κεφάλι με ένα κορδόνι. Ύστερα από όλα αυτά, μοιάζει αυταπόδεικτο τι υπαινίσσεται η Οδύσσεια στο μύθο του Οδυσσέα και του Κύκλωπα και από πού ήρθε ο απόηχος που σχηματίζει τον σκελετό του μύθου. Αυτά δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ιστορικές συμπτώσεις. Εδώ έχουμε

 

Πρώτον, γιγαντιαία πρόβατα ικανά να μεταφέρουν δεμένους κάτω από την κοιλιά τους τούς συντρόφους του Οδυσσέα

Δεύτερον, άνθρωπο ένα μάτι. Ας θυμηθούμε τη ζωγραφική γύρω από τα μάτια.

Τρίτον, το πελώριο δυνατό σώμα και τη φοβερή όρεξη για φαΐ. Ο Πολύφημος έτρωγε δύο να ναύτες μαζί.

Τέταρτον, το δερμάτινο ρούχο

Πέμπτον, τους βράχους και τις σπηλιές της δυτικής παραλίας της νότιας Αμερικής.

Έκτον, την περιέργεια από πού ήρθαν οι ναύτες («με λένε ού-τι, «κανένας»).

Έβδομον, την τρομερή φωνή.

Δεν είναι βέβαιο; Ίσως. Αλλά πού βασίζονται άραγε εκείνοι, που χωρίς σπουδαίες ενδείξεις θέλουν τη Σκύλα και τη Χάρυβδη στο στενό της Μεσσήνης αντί στο Γιβραλτάρ και τους κανίβαλους Λαιστρυγόνες στη Σαρδηνία αντί στην Αφρική; Πού βασίζονται ότι η περιπλάνηση του Οδυσσέα περιορίστηκε στη Μεσόγειο; Πώς ξέρουν ότι ο Οδυσσέας δεν «πήρε πάνω του» περιπέτειες άλλων ναυτικών που παρασύρθηκαν πραγματικά στο άγνωστο;

 

Εδώ όμως η περιγραφή είναι συγκλονιστική. O Πιγκαφέττα, στον οποίον ανήκει το παραπάνω απόσπασμα, ο αξιωματικός της αποστολής του Μαγγελάνου που κρατούσε το ημερολόγιο και που όλοι βεβαιώνουν τώρα, από πλήθος ενδείξεις, ότι είναι απολύτως αξιόπιστος, μίλα με τη γλώσσα του Ομήρου.

 

Μετά τις νέες ιστορικές πληροφορίες για την επίσκεψη των Φοινίκων και των Βίκινγκς στη νέα ήπειρο, χάνεται και το τελευταίο επιχείρημα εκείνων, που θεωρούσαν ένα τέτοιο ταξίδι τότε, αδυνάτον, δικών μας και ξένων. Οι Έλληνες διέθεταν τα ίδια μέσα, τα μικρά πλοία με κουπιά και με πανί, ίδια, βασικά, με εκείνα των Φοινίκων και των Βίκινγκς. Δεν μπορούν λοιπόν σήμερα πια να ισχυριστούν ότι ένα ταξίδι στην Παταγονία ήταν για τους ναυτικούς της μινωικής εποχής περισσότερο αδύνατο από ότι για τους Φοίνικες και τους Βίκινγκς. Η αλήθεια είναι πως ακόμη δεν έχουμε ευρήματα, όπως αρχαία ελληνικά νομίσματα, επιγραφές η χαρακτηριστικά κτίσματα. Ακόμη!!!!

 

Βασική πηγή: Γ. Δ. Δέπος, Πρώτοι οι έλληνες επήγαν στην Αμερική; Περ. ΙΣΤΟΡΙΑ, Τ. 112, 92-93.