Παραβολή
Κάποτε ένας σοφός γέρος περπατούσε στο δρόμο, κοιτάζοντας τη φύση και θαύμαζε τα φωτεινά χρώματα της άνοιξης. Τότε είδε έναν άντρα που κουβαλούσε στους ώμους του ένα τεράστιο φορτίο. Ήταν αντιληπτό πώς τα πόδια του υποχώρησαν κάτω από τέτοιο βάρος.– Γιατί καταδικάζετε τον εαυτό σας σε τόσο σκληρή δουλειά και βάσανα; ρώτησε ο γέρος.
«Υποφέρω για να είναι ευτυχισμένα τα εγγόνια και τα παιδιά μου», απάντησε ο φτωχός. - Ο προπάππους μου καταδικάστηκε σε σκληρή δουλειά για χάρη του παππού του, ο παππούς - για χάρη του πατέρα του, - για μένα, θα υποφέρω για την ευτυχία των παιδιών μου.
Ήταν κάποιος στην οικογένειά σας ευτυχισμένος; – ρώτησε ο σοφός συνομιλητής.
- Όχι ακόμα, αλλά τα παιδιά και τα εγγόνια σίγουρα θα γίνουν ευτυχισμένα! αναφώνησε ονειρεμένα ο άντρας.
«Δυστυχώς, ένας αναλφάβητος δεν μπορεί να διδάξει να διαβάζει, και ένας τυφλοπόντικας δεν θα σηκώσει ποτέ αετό!» Ο σοφός γέρος αναστέναξε.
«Πρώτα πρέπει να μάθετε πώς να είστε ευτυχισμένοι μόνοι σας, μόνο τότε μπορείτε να διδάξετε στα παιδιά την ευτυχία.
Αυτό θα είναι το πιο πολύτιμο δώρο σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου