«Ἁνάστα, ἐλθέ ἡ πλησίον μου, καλή μου, περιστερά μου, ὅτι ἰδού ὁ χειμών παρῆλθεν, ὁ ὑετός ἀπῆλθεν, ἐπορεύθη ἑαυτῷ, τά ἄνθη ὤφθη ἐν τῇ γῇ, καιρός τῆς τομῆς ἔφθακε, φωνή τῆς τρυγόνος ὅκούσθη ἐν τῇ γῇ ἡμῶν, ἡ συκῆ ἐξήνεγκεν ὀλύνθους αὐτῆς, αἱ ἄμπελοι κυπρίζουσιν, ἔδωκαν ὀσμήν. Ἁνάστα, ἐλθέ, ἡ πλησίον μου, καλή μου, περιστερά μου, καί ἐλθέ, σύ περιστερά μου, ἐν σκέπῃ τῆς πέτρας, ἐχόμενα τοῦ προτειχίσματος· δεῖξόν μοι τήν ὄψιν σου, καί ἀκούτισόν με τήν φωνήν σου, ὅτι ἡ φωνή σου ἡδεῖα, καί ἡ ὄψις σου ὡραία» (Άσμα Ασμάτων 2, 10-14).
Κατ’ αυτόν τον τρόπο καλεί προς Αυτόν ο Ουράνιος Νυμφίος τη Νύμφη του – την Εκκλησία· όμως αυτή δεν πηγαίνει προς συνάντηση με τον Νυμφίο, δεν μπορεί να ξεφύγει από τον πυργίσκο, όπου η φθορά την κρατάει αιχμάλωτη. Και δεν εξέρχεται από τα δεσμά, αν και στην αυλή ήλθε η ευώδης άνοιξη της ζεστής Γαλιλαίας. Και τώρα που ο Νυμφίος καλεί τη Νύμφη του, η άνοιξη είναι σεμνοπρεπής, είναι ακόμη τρυφερή. Να, έλιωσε το χιόνι και άρχισαν να τρέχουν οι φλύαρες πηγές. Να, γέμισαν κόμπους τα κλαδιά· τα μπουμπούκια των δέντρων είναι έτοιμα να σκάσουν από το ξεχείλισμα των ζωτικών καρπών των δέντρων. Χαιρόμαστε την άνοιξη και τη ζωή. Αλλά μήπως θα
σκουπίσουμε τα δάκρυα της μητέρας που μάτωσε λόγω του υιού που θανατώθηκε; Άραγε ξέχασε η νύμφη τον νυμφίο, άραγε παρηγορείται ο φίλος γα τον φίλο; Όχι, ακόμη λιώνει σαν κίτρινη λαμπάδα η νύμφη, ακόμη απαρηγόρητη θλίψη βασανίζει την καρδιά του φίλου. Δεν έπαψε να οδύρεται αδύναμα η μητέρα, η οποία άσπρισε από τη στενοχώρια, πάνω στον σταυρό του τάφου.
Όλη η πολυβασανισμένη δημιουργία είναι θλιμμένη στα δεσμά της φθοράς, δεν απελευθερώθηκε από τον πύργο η Νύμφη του Χριστού…
Για ποιον λόγο λοιπόν χαιρόμαστε;
Η ομορφιά της φύσης δεν νίκησε τον Θάνατο, μόνο τον έκανε πιο τρομερό, περιβάλλοντάς τον με όμορφα ενδύματα.
Το μεγαλείο του πνεύματος δεν νίκησε τον Θάνατο, αν και αθάνατο, το πνεύμα παρέκκλινε. Και όταν φαινόταν κάθε πάλη μάταιη, ήλθε στο βασίλειο του Θανάτου η ίδια η Αγάπη· και έσπασε το κεντρί του Θηρίου.
Αποσπάστηκαν τα νύχια του Θανάτου από το Σώμα του Πάναγνου, δεν κράτησε αιχμάλωτο τον Δίκαιο.
Και συνέτριψε ο Χριστός τον Άδη και έδωσε στη Νύμφη την εγγύηση της αφθαρσίας, έχοντας ο Ίδιος αναστηθεί από τους νεκρούς.
Ήλθε ο Καλός Ποιμένας και έδιωξε τον αμείλικτο Θάνατο, θέτοντας ο Ίδιος την ψυχή Του για τα πρόβατά του.
Φανερώθηκε ο Κύριος και μέσα στον χρόνο κοινώνησε με την αιωνιότητα, έχοντας ο Ίδιος κατέλθει στο σκοτεινό σώμα μας.
Θεώθηκε η ύλη, έλαμψε στο Σώμα του Χριστού με
αμετάβλητη ομορφιά. Η οικουμένη ανασκίρτησε με ένα
ανεκλάλητο σκίρτημα.
Δεν χαίρεται η δημιουργία για την παρερχόμενη λάμψη αγάλλεται για το επερχόμενο φως.
Ο ουρανός και η γη πληρούνται με ανείπωτο ενθουσιασμό, προσμένοντας την αιώνια άνοιξη.
Απόσπασμα από το βιβλίο
Παύλος Φλωρένσκυ,
Ο ιερέας, ο επιστήμονας, ο μάρτυρας (1882-1937).
Εκδόσεις Επιστροφή
www.epistrofibooks.com
info@epistrofibooks.com
Λεωφόρος Αμαλίας 7, 211 00 Ναύπλιο
τηλ. 2752026362
Η εικόνα είναι πίνακας του Χρήστου Μποκόρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου