Δι­η­γή­θη­κε ὁ δια­κο–Δι­ο­νύ­σιος ὁ Φιρ­φι­ρῆς:

Δι­η­γή­θη­κε ὁ δια­κο–Δι­ο­νύ­σιος ὁ Φιρ­φι­ρῆς:

 «Κά­πο­τε βρέ­θη­κα γιά δου­λειά ἔ­ξω στήν Θεσ­σα­λο­νί­κη. Πῆ­γα σ᾿ ἕ­να ἑστι­α­τό­ριο νά φά­ω. Ἔ­κα­να τήν προ­σευ­χή μου καί κά­θη­σα νά φά­ω. Πα­ρα­δί­πλα ἦ­ταν μιά πα­ρέ­α. Μοῦ λέ­ει κά­ποι­ος λα­ΐ­κός...

–Λοι­πόν τί μᾶς πα­ρι­στά­νεις τώ­ρα; Τί θέ­λεις νά μᾶς δεί­ξης;

–Γιά νά μή μοῦ στα­θῆ κα­νέ­να κόκ­κα­λο στόν λαι­μό, βρέ ἀ­δελ­φέ, ἀ­πάν­τη­σα λί­γο ὀρ­γι­σμέ­να.

»Σέ λί­γο ἀ­πό τό τρα­πέ­ζι αὐ­τῆς τῆς πα­ρέ­ας ἀ- κού­στη­κε θό­ρυ­βος καί βι­α­στι­κά κά­ποι­ον τόν ἔ­βγα­λαν ἔ­ξω. Ἐ­γώ δέν γύ­ρι­σα νά κοι­τά­ξω. Με­τά ἀ­πό και­ρό  πού ξα­να­βγῆ­κα στήν Θεσ­σα­λο­νί­κη  μέ συ­να-

ν­τᾶ κά­ποι­ος κον­τά στόν Λευ­κό Πύρ­γο καί μέ χαι­ρε­τᾶ ρω­τών­τας:

–Μέ γνω­ρί­ζεις, Πά­τερ;

–Ὄ­χι, ἀ­παν­τῶ.

–Δέν μέ θυ­μᾶ­σαι; Ἐ­σύ μ᾿ ἔ­κα­νες Χρι­στια­νό.

–Δέν σέ θυ­μᾶ­μαι.

–Θυ­μᾶ­σαι κά­πο­τε σ᾿ ἕ­να ἑστι­α­τό­ριο πού ἔ­τρω­γες καί κά­ποι­ος σοῦ εἶ­πε αὐ­τό καί αὐ­τό;

–Ναί, κά­τι θυ­μᾶ­μαι.

–Ἔ, ἐ­γώ ἤ­μουν. Βλέ­πεις ἐ­δῶ; Μοῦ στά­θη­κε ἕ­να κόκ­κα­λο στόν λαι­μό καί μοῦ ἔ­κα­ναν ἐγ­χεί­ρη­ση γιά νά τό βγά­λουν, ἐ­νῶ συγ­χρό­νως μοῦ ἔ­δει­χνε τό λαι­μό του μέ τό ση­μά­δι τῆς το­μῆς. Με­τά ἀπ᾿ αὐ­τό καί στήν Ἐκ­κλη­σί­α πη­γαί­νω καί ἐ­ξο­μο­λο­γοῦ­μαι καί προ­σευ­χή κά­νω. Σ᾿ εὐ­χα­ρι­στῶ, Πά­τερ∙ ἐ­σύ μ᾽ ἔ­σω­σες».