ΔΙΑΠΙΣΤΏΣΕΙΣ.

Βλέπουμε γενικά πόση αγάπη και αλληλεγγύη υπάρχει μεταξύ των μελών  συλλόγων , ομάδων, συγκροτημάτων κλπ άλλα δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν το βλέπουμε συχνά στην Εκκλησία.

Θα πάμε στην ενορία μας και μπορεί να μην γνωρίζουμε τον διπλανό μας, αν χρειαστεί να βοηθήσουμε σε κάτι θα πούμε “Εγώ δεν θέλω να ανακατεύομαι πουθενά, θέλω απλά να έρχομαι να εκκλησιάζομαι και να κοινωνάω και τίποτε άλλο”.

Πολλές φορές θα κρίνουμε άσχημα αν κάποιος κοινωνάει συχνά ή αν κάποιος έρθει για πρώτη φορά ή έρθει μετά από πολλά χρόνια.

Συχνά πυκνά αναρωτιόμαστε γιατί δεν έρχονται οι νέοι στην Εκκλησία αλλά δεν αναρωτιόμαστε αν έρθει ένα παιδί, τι θα βρει στην ενορία; Θα βρει αγκαλιά; Θα βρει πραγματική αγάπη ; Θα βρει μια οικογένεια να ενταχθεί η οποία θα έχει πατέρα τον Χριστό ή θα βρει κουτσομπολιό και υποδείξεις;

Ο νέος θα πάει στον ποδοσφαιρικό του σύλλογο θα πει τον πόνο του εκεί στους κολλητούς του και όλοι θα του πούνε “Φιλάρα είμαστε μαζί σου ό,τι στεναχώρια έχεις είμαστε εδώ για σένα”. Στην Εκκλησία θα το βρει αυτό ;

Ας φανταστούμε στο σώμα το κάθε μέλος πχ χέρι,πόδι κλπ να κάνουν ό,τι θέλουν, θα έχουμε ενότητα ; Όχι βέβαια, θα έχουμε ακρωτηριασμό.

Γνώρισα παιδιά που ήταν κολλητοί σε rock μπάντες, σε ποδοσφαιρικούς συλλόγους , σε μηχανόβιους και πραγματικά θαύμασα τη φιλία που είχαν, τέτοιες σχέσεις σπάνια βρίσκεις σε εκκλησιαστικούς κύκλους.

Στα ενοριακά μέλη συνήθως δεσπόζει η συναλλαγή και όχι η άνευ όρων σχέση και αγάπη. “Θα σου κάνω , θα μου δώσεις...”

Πόσοι άνθρωποι μας λένε ότι δεν θέλουν να έρχονται στην ενορία αλλά να πηγαίνουν σε ένα ξωκκλήσι διότι μέσα στον ενοριακό ναό σκανδαλίζονται από συμπεριφορές και θέλουν την ηρεμία τους. Γιατί άραγε;

Πολλές φορές η ενορία μοιάζει με μια οικογένεια της οποίας έχουν τσακωθεί τα μέλη και  απλά ανέχονται ο ένας τον άλλον σε ένα συγκεκριμένο χώρο. Υπάρχουν και ενορίες διαμάντια που εικόνα της κοινωνίας του παραδείσου και νιώθεις οτι βρίσκεσαι στο σπίτι σου...Καλό είναι να ακολουθήσουμε τέτοια παραδείγματα.

Σε ενορίες έχουμε πολλές φορές σκανδαλισμούς και τσακωμούς με ανθρώπους που έχουν εκκλησιαστικά διακονήματα ακόμα και με ιερείς που λειτουργούν μαζί γύρω από την Αγία Τράπεζα. Πόσοι άνθρωποι νιώθουν ότι με τη διακονία τους έχουν vip θεση στον παράδεισο και μιλάνε μάλιστα άσχημα στον ιερέα..

Πριν γίνω Ιερέας ρώτησα τον πνευματικό μου γιατί οι Παπάδες δεν είναι φίλοι μεταξύ τους και μου απάντησε “Όταν θα γίνεις παπάς θα το καταλάβεις”. Τελικά το κατάλαβα…..

Θυμάμαι ότι ο Γέροντας Γαβριήλ Τσάφος στον Άγιο Ανδρέα στην οδό Λευκωσίας έλεγε να μην σηκωθεί κανείς όταν τελειώσει η ομιλία αν δεν γυρίσει να γνωριστεί με τον διπλανό του. Τι όμορφο!…

Δεν πάω στην Εκκλησία μόνο για μια ατομική θρησκευτική υποχρέωση, αλλά για να συναντήσω τα αδέρφια μου ! Τους ανθρώπους που καθόμαστε δίπλα στο τραπέζι με τον Χριστό! Με τα αδέρφια μου που κοινωνάμε από την ίδια λαβίδα !! και τον Ιερέα πατέρα μας που θα μας προστατέψει και θα μας οδηγήσει στην αγκαλιά του Κυρίου!

Πόσες φορές πάμε στον Ναό και μόλις μπει κάποιος που δεν χωνεύουμε ή έχουμε ψιλοτσακωθεί λέμε “Ωχ! Πάλι αυτή !..Τι θέλει εδώ μέσα!”

Πόσες φορές μπαίνουμε στον πειρασμό ιδιαίτερα σε μικρές επαρχιακές ενορίες να γυρίσουμε το κεφάλι εν ώρα ακολουθίας όταν ακούσουμε κάποιον να μπαίνει μέσα για να δούμε ποιος είναι και να κάνουμε τους ανάλογους λογισμούς ; Πόσες φορές πάλι ασχολούμαστε με την οικογένεια του ιερέα ακόμα και με το τι ψώνια θα κάνει για το σπίτι του ή αν θα πάει για μπάνιο στη θάλασσα;

Θυμάμαι μια περιπτωση ενός ιερέα που κάποιοι του έκαναν καταγγελία γιατί έκανε ποδήλατο με τα παιδιά του !….

Στις περισσότερες επαρχιακές ενορίες οι κάτοικοι είναι χωρισμένοι σε “ανθρώπους της Εκκλησίας ” και στους “εκτός Εκκλησίας” αν κάποιος από τους “εκτός” κάνει το “λάθος” και μετανοήσει και αρχίζει να εκκλησιάζεται θα τον βλέπουν οι “εντός” με μισό μάτι του στυλ “Μας χαλάς τη μαγιά τώρα εσύ!!!”, αλλά όμως διαβάζουμε με θαυμασμό τα λόγια του ληστή στην προσευχή της Θείας Μεταλήψεως.

Δυστυχώς έχουμε έναν δεισιδαιμονικό εγκλωβισμό και τον βαπτίζουμε σωτηριολογικά. Επειδή κάνω το τάδε και το δείνα μέσα στην Εκκλησία θα σωθώ και δεν χρειάζεται να κάνω κάτι άλλο. Ο Χριστός μας δίνει ελευθερία , μας απεγκλωβίζει, δεν μας αιχμαλωτίζει.

Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά και ποια είναι τελικά η λύση και η θεραπεία;. . .

Η λύση υπάρχει όταν καταλάβουμε ότι η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία ή παγανιστική σέκτα αλλά η αποκάλυψη του Χριστού , η πραγματική σχέση με τον Χριστό μέσα από τα Ιερά Μυστήρια και μέσα από το Μυστήριο της σχέσης με τον συνάνθρωπο και όλη την κτίση. Η Ορθοδοξία είναι ο δρόμος της θεραπείας, η Εκκλησία ως Σώμα Χριστού και εμείς ως μέλη άρρωστα που θέλουν υγεία και θεραπεία. Αυτή η υγεία περνάει και μέσα από τον συνάνθρωπο. Δεν είναι άλλο ο Χριστός και άλλη η εικόνα του συνανθρώπου μας. Να γίνει ο Χριστός η ζωή μας και όχι απλά ένα μέρος. Να γίνει Εκκλησία όλη μας η ζωή από το καλημέρα που λέμε στον μανάβη, από την αγκαλιά που δίνω στη γυναίκα μου και τα παιδιά μου, από το χαμόγελο που χαρίζω στον βενζινά ή στον μπακάλη. Ο Χριστός δεν είναι μόνο εντός των τειχών αλλά ΠΑΝΤΟΥ.

Ένα μεγάλο κακό στην πνευματική μας ζωή είναι ότι δεν αφήνουμε τον Χριστό να ενεργήσει ή μάλλον του λέμε που θα ενεργήσει και που όχι ! Πολλές φορές του λέμε “Κάτσε στην άκρη ! Δεν έχεις δουλειά τώρα ! Μιλάω και θα αποφασίσω εγώ!!!” Πως θα βρούμε τον δρόμο της σωτηρίας όταν κάνουμε τον Χριστό “μαριονέτα της ζωής μας” και ένα είδωλο που θέλουμε να υποταχθεί στον εγωϊσμό μας...Ας τα αφήσουμε επιτέλους αυτά και ας αφήσουμε τον Χριστό να ζωγραφίσει τον δρόμο της σωτηρίας στη ζωή μας.

Μπείτε μέσα στην Εκκλησία είτε είστε νέοι, είτε γέροι. Μη μασάτε όπως λένε τα νέα παιδιά ! Ας τρέξουμε να γίνουμε ένα , να βοηθήσουμε, να αγκαλιαστούμε, να συγχωρήσουμε και να γίνουμε παιδιά Του. Να ζήσουμε την ενοριακή αγκαλιά ! !!!

Θα τα καταφέρουμε!….Η αγκαλιά είναι εκεί στον Σταυρό και μας περιμένει....Θα πούμε όχι;

π.Σπυρίδων Σκουτής - euxh.gr