Έτος 1900.
Ένα παιδί έξη
χρονών, έπαιζε έξω από την αγροικία της γιαγιάς- Κουφίταινας στο «Ποτιστικό».
Ήταν ανέμελο, χωρίς τις έγνοιες των μεγάλων. Κράταγε μία σφεντόνα κι ήτανε
απορροφημένο από χιλιάδες πουλιά που γέμιζαν τα δέντρα! Η αθώα του ψυχή δεν
μπορούσε να φανταστεί, πως στο μέλλον θα κρατούσε μια άλλη σφεντόνα, αλλά που
δεν θα ήταν για πουλιά! …
Σταμάτησε κάτω
από μια αχλαδιά κι έτρωγε αχλάδια. Παιδί της ορεινής Ναξιώτικης γης π’ από
μικρός μάθαινε να εξασφαλίζει την τροφή του και να επιβιώνει. Ξαφνικά, η γλυκιά
φωνή της γιαγιάς Κουφίταινας διέκοψε τις παιδικές του σκέψεις:
«Δημητράκη
Δημητράκη!» Κι ο μικρός Δημητράκης έτρεξε προς την γιαγιά με πολύ σεβασμό,
γιατί άκουγε τους μεγάλους τι έλεγαν γι’ αυτήν. Τον ήθελε να της γεμίσει το
βιτσιβιδάκι της με νερό, (μικρό πήλινο σταμνάκι). Κι ο Δημητράκης, το πήρε από τα τρεμάμενα
χέρια της, γεμάτος δέος.
Πήγε στο
«Πηγαδάκι» και το γέμισε με δροσερό νερό.
Όταν γύρισε
όμως, βρήκε την γιαγιά- Κουφίταινα δακρυσμένη κι η καρδιά του παιδιού
κομπώθηκε! Η ευλογημένη γιαγιά, πήρε κοντά της το παιδί και του είπε: Δημητράκη
παιδί μου, όταν εσύ πήγες στο «πηγαδάκι» για να μου φέρεις νερό, ήλθε ο ΑΓΙΟΣ
Σπυρίδωνας εδώ στο φτωχικό μου και μου είπε:« Κυρά-Καλή, έρχεται μεγάλη καταστροφή
για την Ελλάδα! Πόλεμος με την Τουρκία! Ξεριζωμός των Eλλήνων από τους Tούρκους στην
Μικρά Ασία! Και το παιδί που έστειλες για να σου φέρει νερό θα πάει κι αυτό σε
αυτόν τον πόλεμο! αλλά θα γυρίσει σώος.»
Αυτά, του έλεγε
η γιαγιά κλαίγοντας με αναφιλητά! Το παιδί συγκλονίστηκε. Τα λόγια της γιαγιάς
σμιλεύτηκαν στη μνήμη του Δημητράκη! Είχε ακούσει μία μεγάλη προφητεία! Κι
αλήθεια πως μπορούσε να ξεχάσει και το τελευταίο που του είπε ότι: «Και συ
παιδάκι μου θα πας σε αυτόν τον πόλεμο, αλλά θα γυρίσεις σώος! Έτσι μου είπε ο
ΑΓΙΟΣ Σπυρίδωνας»…
Πέρασαν 14
χρόνια, έτος 1914 και η προφητεία της Κυρά-Κουφίταινας επαληθεύτηκε! Οι πόλεμοι
με την Τουρκία ξεκίνησαν! Ο μικρός Δημητράκης που τώρα ήταν άντρας επιστρατεύτηκε
κι έτσι επαληθεύτηκε η Κούφιταινα και σε αυτό! Και στο τέλος ήλθε και η μεγάλη
Μικρασιατική καταστροφή, ο ξεριζωμός του ελληνισμού! Κι αφού τελείωσε αυτός ο
ολέθριος πόλεμος, ο μικρός Δημητράκης, ο έλληνας στρατιώτης Δημήτριος
Μελισσουργός(Ο Φασολάκης) γύρισε σώος και αβλαβής στο χωριό του στην Κόρωνο της
Νάξου!
Ο Δημήτριος
Μελισσουργός έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του στο χωριό του και πέθανε σε
μεγάλη ηλικία. Αυτήν την καθ’ όλα αληθινή ιστορία, μου την διηγήθηκε ο ίδιος,
όπως την είχε ‘πει και σε άλλους Κορωνιδιάτες. Μάλιστα, μου έλεγε πως επειδή
γνώριζε από την προφητεία, ότι θα γυρίσει σώος από αυτόν τον πόλεμο, δεν
φοβότανε τους Tούρκους! Χαρακτηριστικά, μου είχε ‘πει: «Γιάννη οι σφαίρες πέρναγαν δεξιά
και αριστερά μου και καμιά δεν με έβρισκε!…» Όμως αυτή του η τόλμη εντυπωσίασε
αλλά και προβλημάτισε τον διοικητή του κι όπως μου είπε, τον κάλεσε στην σκηνή
του και του είπε: « Εσύ Μελισσουργέ είσαι έξυπνος άνθρωπος, μπορείς να μου
‘πεις γιατί δεν φοβάσαι και συνέχεια βρίσκεσαι στην πρώτη γραμμή;»
Και τότε ο Δημητράκης του αφηγήθηκε τις
προφητείες της Κουφίταινας κι ο διοικητής του έμεινε εκστατικός αλλά και
λυπημένος, για το τρίτο μέρος της προφητείας που έμελε να έλθει, δηλαδή την
καταστροφή του ελληνισμού στην Μικρά Ασία…
Γιάννης Τζουάνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου