Πόσο όμορφη είναι τούτη η εικόνα
με την Παναγία μας τρίχρονο κοριτσάκι
να εισέρχεται στον Ναό του Θεού.....
Άραγε πόσες τέτοιες εισόδους
των παιδιών μας
δεν έφραξε η αμέλεια μας....
Από την άλλη πλευρά της εικόνας
στέκεται ο Αρχιερέας Ζαχαρίας
με την χέρια του ανοιχτά.....
Έχουμε αναλογιστεί
από πόσες τέτοιες αγκαλιές
στερήσαμε τα παιδιά μας
κρατώντας τα μακριά Του.....
Αλλά και σε πόσες άλλες αγκαλιές,
εκείνες που τσαλακώνουν,
τα έχουν σπρώξει τα πάθη μας....
Θυμάμαι πριν κάμποσα χρόνια
όταν στο κατηχητικό μιας ενορίας
είχα ρωτήσει τα παιδιά
πόσα πρόκειται να ερχόντουσαν
στην Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία.....
Και το θλιβερό
ήταν όχι το ποσοστό απουσίας
αλλά η αιτία.....
-''παππούλη θέλουμε, μας αρέσει,
αλλά δεν ξυπνάνε οι γονείς μας,
και η γιαγιά είναι μακριά ή άρρωστη''
είπαν σχεδόν όλα με ένα στόμα, μια φωνή.....
Δεν γευτήκαμε την Χάρη
τούτης της αγκάλης
(του Ζαχαρία-Εκκλησίας)
και γι΄ αυτό είμαστε
τόσο κουμπωμένοι πνευματικά.....
Εάν ξέραμε τι χάνουμε…..
Πατήρ Ιωάννης Παπαδημητρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου