Είμαι θυρωρός, ή μάλλον, στα γεωργιανά ακούγεται σαν "σκουπιδιάρης" - menagve. Σηκώνομαι στις 5 το πρωί, σταυρώνω τον γιο μου και τον αφήνω να κοιμάται στη γριά γιαγιά του. Μόνο ο παπαγάλος μας ακούει την έξοδό μου.
Δουλεύω με ένα πορτοκαλί τζάκετ εδώ και 5 χρόνια και πριν ο ήλιος χαιρετήσει τά δέντρα, δρόμους και ολόκληρη τη Γη. Όσο βλέπει το μάτι σας σκουπίζω
Οι άνθρωποι έχουν τη δική τους δουλειά, πάνε και σκουπίδια, μαζεύω αυτά τα σκουπίδια, τα ρίχνω σε κάδους και χαμογελάω στην καρδιά μου - τα παιδιά του θυρωρού δεν θα πετάξουν ποτέ σκουπίδια στο έδαφος, το ορκίζομαι στον γιο μου!
Τα δέντρα στέκονται και προσεύχονται μπροστά μου, σκύβοντας το κεφάλι. Δεν φταίνε που σε μεγάλη ηλικία δεν πιάνουν τα χέρια τους και πέφτουν όλα τα παλιά τους φύλλα τους συγχωρώ. Και ζητώ συγγνώμη για τα φύλλα που πέφτουν... Και στο δρόμο κανείς δεν με θεωρεί σκύλο, ούτε γείτονα, περνώντας μου λέει γεια.
Κάποιους φοβούνται τα όχι ιδιαίτερα καθαρά ρούχα μου, κάποιοι τη σκούπα μου, άλλοι τα γένια μου. Ο πεντάχρονος γιος μου με αποκαλεί Άγιο Βασίλη λόγω αυτής της γενειάδας...
Καθαρίζω τα σκουπίδια και σκέφτομαι τον γιο μου, που έμεινε στο κρεβάτι, με τη γριά μητέρα μου και γύρω στις 9 - εχουμε χρόνο να πάμε νηπιαγωγείο ή όχι; Μάλιστα τα παιδιά των θυρωρών δεν πρέπει να αργούν στο νηπιαγωγείο ή στο σχολείο...
Όποιον και να κοιτάξεις, όλοι εκφράζουν ή οίκτο ή αποστροφή απέναντί μου, δεν θα δεις ζεστασιά στα μάτια τους. Μόνο τα σκυλιά του δρόμου γλείφουν τα παπούτσια μου και μετά, όταν τους δίνω φαγητό, τους βρήκα και ένα δοχείο σκουπιδιών...
Είμαι θυρωρός...
Ο θυρωρός λέγεται οδοκαθαριστής στα γεωργιανά και μυρίζει σκουπίδια.
Πριν από πέντε χρόνια, βρήκα ένα νεογέννητο μωρό σε έναν κάδο σκουπιδιών, τώρα είναι ο γιος μου. Και ευχαριστώ τον Θεό κάθε μέρα που οι άνθρωποι πετούν σκουπίδια...
Anna Lashkheli-Oniani, από τη συλλογή διηγημάτων "Ο θυρωρός"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου