«Θα κριθώ ότι είμαι ένας ονειροπόλος μοναχός, απόγονος ίσως από τά μοναστικά ιδανικά, ή από εκείνες τις παλιές παραβολές, καλό να το πω ότι δεν βλέπω τις στάχτες των ημερών, το γεγονός ότι οι κακουχίες έχουν σβήσει όλα τα χαμόγελα. Είναι αλήθεια ότι είναι δύσκολο, αλλά αν βάλουμε κακό σε κακό, τι αποτελέσματα, αλλά ένα μεγαλύτερο κακό;! Κι αν με λυπημένα πρόσωπα, θα υπάρχουν πάντα λυπημένα πρόσωπα, θα καταλήξουμε πιο ψυχροί, πιο ξένοι και απόμακροι. Το χαμόγελο μας βοηθά να ξαναζωντανέψουμε, να δούμε το ποτήρι μισογεμάτο, να ντυθούμε φως, όντας δώρο για εμάς και τους γύρω μας».
Πρωτ. Χρυσόστομος Φιλιπέσκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου