Γιατί να πρώτο κλάψω Χριστέ μου.....
Για μένα που μου λείπεις.....
Για Σένα που Σου λείπω.....
Αχ....
αυτά τα δάκρυα της μετάνοιάς....
Τόσο καυτά.....
Χύνονται μ' ορμή
από κείνη την καρδιά
της οποίας η αγάπης κοχλάζει.....
Ηφαίστειο η ψυχή μας
και σαν αναλογίζεται
το αμέτρητο έλεος Του
δεν αντέχει και ξεσπά.....
Και εκείνα τα δάκρυα
σαν από λάβα
καίνε στο διάβα τους
ότι το ρυπαρό
κι ανοίγουν συνάμα
τα πιο φωτεινά μονοπάτια.....
Μη τα φοβάσαι τούτα τα δάκρυα....
Κι ας ξεβάφουν
την μάσκαρα του κόσμου τούτου......
Η ομορφιά που' ναι κρυμμένη
είναι ''άλλο πράγμα''.....
Και την αξίζεις αυτήν
και εσύ μα και οι άνθρωποι γύρω σου......
Πατήρ Ιωάννης Παπαδημητρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου