Ο πόνος μας καθαρίζει. Ο άνθρωπος είναι πραγματικά άνθρωπος που πονάει. Στη χαρά αλλάζει, γίνεται κάποιος άλλος. Όταν όμως υποφέρει, γίνεται αυτό που πραγματικά είναι. Και αυτός είναι κατ' εξοχήν ο τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος πλησιάζει τον Θεό. Συνειδητοποιεί την αδυναμία του. Πολλές φορές, όταν βρίσκεται σε δόξα και χαρά, ο άνθρωπος νιώθει «ο ομφαλός της γης», ή, αν θέλετε, το κέντρο του σύμπαντος «Δεν υπάρχει κανένας άλλος εκτός από εμένα!». Μέσα στον πόνο και τη θλίψη, ο άνθρωπος νιώθει σαν ένα ασήμαντο μυρμήγκι στο σύμπαν, νιώθει ότι εξαρτάται εξ ολοκλήρου από κάποιον άλλο και μετά ζητά τη βοήθεια του Θεού και θέλει να είναι δίπλα του. Όσοι από εμάς υπέστησαν ψυχικούς ή σωματικούς πόνους ξέρουμε ότι ποτέ δεν προσευχηθήκαμε τόσο θερμά, τόσο καλά και για τόσο καιρό, όσο όταν βρισκόμασταν στο κρεβάτι της ασθένειας ή όταν μας δοκίμασε μια πολύ βαριά πνευματική θλίψη. Όσο έχουμε τα πάντα, ξεχνάμε την προσευχή, τη νηστεία και πολλά άλλα. Γι' αυτό ο Θεός επιτρέπει τον πόνο.
Πατήρ Επιφάνιος. - Βίοι και διδαχές λόγων των πρεσβυτέρων, εκδ. Σοφία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου