Κάποτε ένας φίλος μου με παρακάλεσε να μεταβούμε στα Άγραφα και να παρακαλέσουμε τον παππούλη για τον αδελφό του. Ήταν άνεργος και αντιμετώπιζε θέματα που κλόνιζαν τον γάμο του. Πράγματι ξεκινήσαμε χαράματα από την Αθήνα με σκοπό να προλάβουμε να εκκλησιασθούμε. Μαζί μας ήταν και ο πνευματικός του Γεώργιου, του άνεργου αδελφού του φίλου μου, ο οποίος έχει κοιμηθεί. Φθάσαμε στο τέλος σχεδόν της Θείας Λειτουργίας, γύρω στις 9 π.μ. Ο γέροντας μας υποδέχθηκε με ένα πλατύ χαμόγελο. Τα δύο αδέλφια, ένας ακόμη κοινός φίλος μας και ο πνευματικός του Γεώργιου. Ο π. Παναγιώτης άρχισε να μας λέγει για τις έξτρα απολαβές των ιερέων, τα λεγόμενα «τυχηρά».
- Νά κάποτε είχα πάει να κάνω μία βάπτιση στην Καρδίτσα. Όταν τελείωσε ήρθε ο νονός του παιδιού και ήθελε να μου δώσει χρήματα. Αρνήθηκα να τα πάρω. «Δεν το αγαπά αυτό ο Χριστός» του είπα! «Δώστα ελεημοσύνη σε μία φτωχή οικογένεια» του πρότεινα. Εκείνος χωρίς να το καταλάβω έχωσε μέσα στην τσέπη μου ένα πεντοχίλιαρο. Όταν γύρισα στο Βαλάρι και έβαλα το χέρι στην τσέπη μου για να βγάλω τα κλειδιά βρίσκω το πεντοχίλιαρο. Πω-πω τι έπαθα Παναγία μου. Αμέσως το παίρνω και το βάζω κάτω από μια γλάστρα με βασιλικό και πήρα το λάστιχο και την πότισα. Και την άλλη μέρα το πρωί πάτερ μου ο βασιλικός είχε ξεραθεί. Έσκασε ο πονηρός από το κακό του…
Η ιστορία αυτή του γέροντα δεν ήταν τυχαία. Στόχευε τον ιερομόναχο της παρέας μας, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα επιρρεπής ο μακαριστός στα «τυχηρά»!
Πηγή: Στύλος Ορθοδοξίας, αρ. φύλλου 249, σελ. 15
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου