14 Μαΐου - Πριν από 54 χρόνια, πέθανε στον Κύριο η γερόντισσα, μοναχή Μαρία (Ματβέεβα) /1904 - 14/05/1969 /, που είχε ξαπλώσει στο κρεβάτι της ασθένειας για 59 χρόνια.

 14 Μαΐου - Πριν από 54 χρόνια, πέθανε στον Κύριο η γερόντισσα, μοναχή Μαρία (Ματβέεβα) /1904 - 14/05/1969 /, που είχε ξαπλώσει στο κρεβάτι της ασθένειας για 59 χρόνια.

Η ζωή της ήταν υπέροχη και βαθιά συγκινητική. Γεννήθηκε σε μια φτωχή αγροτική οικογένεια στο χωριό Semenovka, στην επαρχία Tambov. οι γονείς τηςυπήρχαν ευγενικοί και φιλάνθρωποι, ο πατέρας Σπυρίδων, η μητέρα Αικατερίνα. Είχαν άλλες δύο κόρες.

Η Μάσα σε ηλικία πέντε ετών αρρώστησε με ιλαρά με βλάβη στα μάτια. Από χονδροειδές λάθος, υγρό καυστικό έπεσε στα μάτια της κοπέλας και η κοπέλα έχασε την όρασή της για πάντα. Και σε ηλικία δέκα ετών, τα πόδια της παρέλυσαν εντελώς.

Ο πατέρας της πέθανε σύντομα, αφήνοντας τη μητέρα της και τις δύο αδερφές της. Η μεγαλύτερη δεν ευνοούσε την άρρωστη αδερφή της, η μικρότερη ήταν κάπως πιο ήπια. Η ταλαίπωρη κοπέλα περιστοιχιζόταν από τη μητέρα της με ιδιαίτερη προσοχή.

Έπρεπε να υπομείνω τα πάντα. Το κορίτσι ήταν ξαπλωμένο στο άχυρο, η οικογένεια ήταν φτωχή, η καλύβα ήταν αδύναμη, ο συνωστισμός ήταν μεγάλος. Η Μαρία, από την πρώιμη παιδική ηλικία χωρίς όραση, μόνο με το αυτί άρχισε να μελετά προσευχές, πνευματικούς στίχους. Της άρεσε να ακούει την ανάγνωση των Αγίων Γραφών και παραδόξως τα έμαθε γρήγορα όλα απ' έξω.

Οι άνθρωποι που ήρθαν άκουσαν μόνο τη φωνή του κοριτσιού, γιατί από τη στιγμή της ασθένειάς της πήγε στην απομόνωση από τον κόσμο: ξάπλωσε στο κρεβάτι πίσω από το θόλο, δεν ξάπλωσε ούτε ένα χρόνο, ούτε δύο, ούτε δέκα και όχι είκοσι, αλλά για 59 χρόνια.

Την έπλεναν μόνο 2-3 φορές το χρόνο, με αφορμή τις μεγάλες γιορτές, και μετά οι πιο κοντινοί της άνθρωποι (μητέρα, μικρότερη αδερφή), και αργότερα ο αρχάριος που έμενε μαζί της. Έπειτα γέμισαν το στρώμα με άχυρο και το άπλωσαν στις σανίδες. Κατά τη διάρκεια του χρόνου, το άχυρο γκρεμιζόταν και σάπιζε, έτσι ώστε η μητέρα να ξαπλώνει σε γυμνές σανίδες και το ίδιο της το κρεβάτι έμοιαζε με φέρετρο.

Οι άνθρωποι που ερχόντουσαν της μιλούσαν μόνο από το κουβούκλιο (την κουρτίνα που χώριζε το κρεβάτι της). Της ήρθαν γράμματα από όλη τη Ρωσία. Είχε αλληλογραφία με τους πρεσβύτερους της Λαύρας Πότσαεφ και του Ερμιτάζ του Γκλίνσκ.

Πριν από τα χρόνια του πολέμου, η μητέρα Μαρία δεν ήταν γνωστή. Σεμνά, ήσυχα φώναξε τον Ουράνιο Πατέρα, τη Μητέρα του Θεού και όλους τους αγίους, και στο κρεβάτι της αρρώστιας σχηματίστηκε ένας μεγάλος ασκητής κρυφά από τον κόσμο.

Η Μητέρα Μαρία αγαπούσε πολύ να προσεύχεται στη Μητέρα του Θεού, είχε πολλούς ακαθιστουε και ζητούσε συχνά από όσους έρχονταν σε αυτήν να διαβάσουν τον ακάθιστο στη Βασίλισσα των Ουρανών. Η μητέρα αγαπούσε τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ, στράφηκε στον απόστολο και ευαγγελιστή Ιωάννη τον Θεολόγο, τον Άγιο Νικόλαο, τον Άγιο Σέργιο του Ραντονέζ και την Αγία Μαρία της Αιγύπτου (αυτός είναι ο άγγελός της) και άλλους αγίους.

Στα δύσκολα χρόνια του πολέμου του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, μητέρες που έχασαν τους γιους και τις κόρες τους, σύζυγοι που έχασαν τους συζύγους τους, πήγαν στη Μητέρα Μαρία σε ένα ρέμα για παρηγοριά.

Εκείνη την εποχή, δεν είχε ακόμη μοναστικούς όρκους και την έλεγαν απλά με αγροτικούς όρους - Μάσα, και μετά τον πόλεμο, όταν ο Θεός άρχισε να τη δοξάζει με θαύματα και ο κλήρος την έδωσε προσοχή, πρόσφεραν μοναστικούς όρκους και ο Αρχιμανδρίτης Ο Ραφαήλ την έκανε μοναχή με το όνομα Μαρία.

Οι άνθρωποι ορμούσαν από τη θλίψη, από τα δάκρυα και την αγωνία, παντού καταστροφές, θάνατος, πείνα, καταστροφή. Με τις λύπες και τη στεναχώρια τους οι άνθρωποι έρχονταν για συμβουλές και παρηγοριά στη Μητέρα Μαρία.

Το σπίτι της μητέρας ήταν στην άκρη του χωριού, μικρό, σκοτεινό, αποτελούμενο από ένα δωμάτιο και έναν προθάλαμο. Το δωμάτιο είχε μόνο ένα κρεβάτι, ένα τραπέζι και τρία παράθυρα.

Ένας τοίχος εξ ολοκλήρου από το δάπεδο μέχρι την οροφή ήταν κρεμασμένος με εικόνες, ένα άσβεστο καντήλι έκαιγε. Στη γωνία, σε όλο της το ύψος, στεκόταν μια θαυματουργή δακρύβρεχτη εικόνα της Μητέρας του Θεού - τώρα αυτή η εικόνα βρίσκεται στο μοναστήρι Pukhtitsky στην εκκλησία στο ελεημοσύνη.

Η μητέρα ήταν ασυνήθιστα αγαπητή - η αγάπη κυριολεκτικά έρεε από αυτήν. Ήταν σε συνεχή επικοινωνία με τους γέροντες και τους μοναχούς του Ερμιτάζ της Γκλίνσκαγια, όπου συχνά έστελνε τα πνευματικά της παιδιά.

Ένας από τους συγχωριανούς της, ο φτωχός ορφανός Μπόρις, ο οποίος κατά τη διάρκεια του πολέμου έχασε ολόκληρη την οικογένειά του και στη συνέχεια πέρασε χρόνο στα στρατόπεδα για τα λόγια για την εφημερίδα Pravda: «Αλήθεια για τρία καπίκια», η μητέρα αγάπησε σαν γιος και μάλιστα κάλεσε τον «γιο μου».

Τον ευλόγησε να μπει στο ερημητήριο του Γκλίνσκ «για να μαγειρέψει κβας». Και, πράγματι, η πρώτη του μοναστική υπακοή ήταν να βράζει το κβας και να παραπέμπει σε προσκυνητές με αυτό. Έπειτα τον χειροτόνησαν με το όνομα Φιλάρετο και έγινε ένας από τους κελιά του μεγάλου γέροντα Αντρόνικ (Λουκάς) /+21.03.1974/, ακολουθώντας μαζί του όλο το πένθιμο περιπλανώμενο μονοπάτι μετά το κλείσιμο του Ερμιτάζ της Γκλίνσκαγια μέχρι ο θάνατός του στον Καύκασο, στην Τιφλίδα.

Η μητέρα ήταν ένα υπέροχο βιβλίο προσευχής. Με την τύφλωσή της ήξερε απέξω πολλές προσευχές, ψαλμούς, Ακαθίστους (αγαπούσε ιδιαίτερα τον ακάθιστο προς τη Βασίλισσα των Ουρανών, προς τον Ιησού τον Γλυκότατο και τον ακάθιστο ευχαριστήριο «Δόξα τω Θεώ παντός»).

Προσευχόταν ακατάπαυστα με το κομποσκοίνι, αλλά αδιάκοπη ήταν και η μάχη που έδωσε με τον εχθρό του ανθρώπινου γένους. Η μητέρα υπέμεινε ιδιαίτερα πολλή ασφάλεια από δαίμονες αν άρχιζε να προσεύχεται για μεγάλους αμαρτωλούς ...

Ένα χειμώνα, αυτή και ο αρχάριος προσεύχονταν και ξαφνικά άκουσαν θόρυβο, σφύριγμα, κρότους γύρω από την καλύβα, σαν να πολεμούσε ένας μεγάλος στρατός - το επόμενο πρωί, όταν ξύπνησαν, υπήρχε χιόνι γύρω από το σπίτι ανέγγιχτο και παρθένο. Η μητέρα έπρεπε να υπομείνει πολλές φορές τέτοιες επιθέσεις από την εχθρική δύναμη για τους μεγάλους προσευχητικούς κόπους της - ωστόσο, η πνευματική της δύναμη, με τη χάρη του Θεού, ήταν πολύ μεγάλη.

Υπέφερε πολύ τόσο από ανθρώπους όσο και από τις αρχές όλων των ειδών των προβλημάτων. Την απείλησαν με τα πάντα: και σπίτι για άτομα με ειδικές ανάγκες και απέλαση. Και όλα αυτά για το γεγονός ότι έκανε πολύ καλό στους ανθρώπους, τάισε, πότισε, παρηγόρησε τους πάντες και δίδαξε καλά.

Την επισκέφθηκαν πολλοί επιφανείς κληρικοί, ο πρεσβύτερος Αρχιμανδρίτης Κύριλλος (Παβλόφ) /+20.02.2017/. Και σε έναν από τους σεβαστούς επισκόπους, τον Αρχιεπίσκοπο Κρασνοντάρ και Νοβοροσίσκ, η μητέρα, μέσω του πνευματικού της γιου πατέρα Φιλάρετου, έδωσε την ευλογία της στο μοναστικό μονοπάτι και προέβλεψε τη μελλοντική αρχιποιμαντική διακονία.

Αλλά και οι μεγάλοι και οι μικροί αυτού του κόσμου αφιέρωσε εξίσου την προσευχητική βοήθεια και τη ζεστασιά της καρδιάς της. Το μικρό της δωμάτιο περιείχε πραγματικά όλο τον κόσμο - και ταυτόχρονα η ζωή της παρέμενε πάντα εξίσου απλή και αυστηρή.

Η Pukhtitsy μοναχή Leontiya θυμήθηκε ότι τις μέρες της νηστείας εκείνη και η αρχάριά της έτρωγαν μόνο μία φορά το βράδυ 2-3 ​​βραστές πατάτες με τις στολές τους. Και λίγο ψωμί και νερό.

Αυτή η μοναχή, με την ευλογία της πνευματικής της μητέρας, έζησε με τη μητέρα της για μια εβδομάδα και έγινε μάρτυρας του ενδόμυχου άθλου της. Μπροστά στα μάτια της συνέβη κάποτε ένα θαύμα θεραπείας ενός ακινητοποιημένου παιδιού.

Είναι αδύνατο να περιγράψουμε όλα τα μεγάλα και μικρά θαύματα μέσα από τα οποία εκδηλώθηκε η χάρη του Θεού που έζησα στη Μητέρα Μαρία. Εδώ είναι τουλάχιστον ένα μικρό παράδειγμα: το λυκόφως, η αρχάριος Μαρία δεν μπορούσε να περάσει μια βελόνα για να ράψει μια μαξιλαροθήκη για τη μητέρα της - τότε η ίδια η μητέρα, όντας εντελώς τυφλή, πέρασε αμέσως αυτό το άμοιρο νήμα, έτσι ώστε ο βλέπων ο αρχάριος θα μπορούσε μόνο να μείνει άναυδος από την έκπληξη.

Η μητέρα γνώριζε εκ των προτέρων τον θάνατό της. Προετοίμασε τα πάντα λευκά για ταφή εκ των προτέρων: το ράσο και τον μανδύα - όλα είναι λευκά. Είχε μια ευλογία από τον επίσκοπο για αυτό.

Στους ανθρώπους γύρω της, που ήταν μαζί της τις τελευταίες μέρες, είπε: «Δεν θα με φιλήσεις δεν θα με δεις ούτως ή άλλως όταν πεθάνω».

Το βράδυ της 14ης Μαΐου 1969, έστειλε την αρχάρια της, επίσης μοναχή Μαρία, στην εκκλησία για να τιμήσει τη μητέρα της, της έδωσε χρήματα, την αποχαιρέτησε θερμά, όσο ποτέ άλλοτε, παρηγορώντας δύο γυναίκες, την έβαλε στο κρεβάτι και έπεσε ήσυχα. κοιμισμένη το πρωί με αιώνιο ύπνο, σκεπάζοντας το πρόσωπό της με ένα σεντόνι...

Έτσι ήσυχα, γαλήνια, με δίκαιο θάνατο τελείωσε η υπέροχη ζωή της μεγάλης γριάς της εποχής μας, της μοναχής Μαρίας.

Η Ματούσκα, με όλες τις αναπηρίες της, υπέφερε από υπέρταση όλη της τη ζωή με έντονους πονοκεφάλους, αλλά ποτέ δεν παραπονέθηκε, της θεραπεύτηκε λίγο η ομοιοπαθητική, μερικές φορές έβαζε βδέλλες στον εαυτό της και το πιο σημαντικό, ευχαρίστησε τον Θεό για όλα και πέθανε ήσυχα , καθώς αποκοιμήθηκε - ο θάνατός της ήταν πραγματικά ένας ύπνος για την αιώνια ζωή.

Ο εχθρός ήθελε να ενοχλήσει τη μητέρα ακόμη και μετά το θάνατό της με τα χέρια των αρχών: ήρθαν ιατροδικαστές, ζήτησαν αυτοψία, όρμησαν με την τρελή ιδέα ότι οι προσκυνητές υποτίθεται ότι αντικατέστησαν τον νεκρό και έβαλαν ένα ομοίωμα στο φέρετρο - αλλά η αρχάριος η Μαρία, άνθρωπος με φλογερή πίστη και μεγάλο θάρρος, με τη βοήθεια του Θεού, δεν επέτρεψε σε κανέναν στο σώμα του εκλιπόντος.

Πολλοί ιερείς προσήλθαν στην κηδεία, η νεκρώσιμος ακολουθία τελέστηκε κρυφά, τη νύχτα, κεκλεισμένων των θυρών.