Το παιδί βρισκόταν στο ιερό της Παναγίας Καλυβιανής, αλλά κουράστηκε από την ορθοστασία και βγήκε να καθίσει λίγο σε ένα παγκάκι. Μετά, όπως διηγείται, αποφάσισε να κάνει έναν περίπατο. Είδε πίσω από το παλαιό καθολικό μια σκάλα και κατέβηκε να δει τι έχει εκεί. Σηκώνοντας το βλέμμα, "ζύγισε" με τα μάτια του το ύψος και σκέφτηκε ότι μπορεί να πάει από πάνω, από τα κάγκελα και απλά να κάνει ένα σάλτο, όπως συνηθίζουν τα παιδιά. Ανέβηκε τη σκάλα, πήγε στο πλάι (στα κάγκελα), έκανε τον σταυρό του και βγήκε έξω από τα κάγκελα κρατώντας τα και πατώντας στο περβαζάκι. Μετέφερε τα χέρια του από την πρώτη στη δεύτερη σειρά των καγκέλων και χωρίς να φοβηθεί αλλά και χωρίς να θυμάται πώς και τι άφησε τα χέρια του και έπεσε στο κενό.
Ήμουν μέσα στον ναό, γνωρίζοντας ότι βρίσκεται στον αγαπημένο του αυλόγυρο. Η αδελφή του που βγήκε έξω τον συνάντησε και έτρεξε να μου πει ότι ο αδελφός της χτύπησε και πονάει. Πήγα ήρεμα έξω και βρήκα ένα παιδί με το βλέμμα στα χαμένα να τακτοποιεί τα αναμμένα κεριά έξω από το παλαιό καθολικό της Καλυβιανής. Όταν τον ρώτησα τι συνέβη μου είπε ότι έπεσε και ότι πονούσε λίγο στη μέση και στην πλάτη. Δεν ανησύχησα. Τον είδα να περπατάει άνετα, με πόνο βέβαια. Τον ξαναρώτησα πώς έγινε το ατύχημα γιατί πρώτη φορά είδα αυτό το παράξενο βλέμμα στην όψη του παιδιού μου. Τότε με πήρε από το χέρι και με πήγε στο σημείο. Ζαλίστηκα και μόνο που είδα το ύψος. Λέω μέσα μου. "Αποκλείεται!" Τον ξαναρώτησα. Μου διηγήθηκε την ιστορία ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Δεν θυμόταν γιατί και πώς βρέθηκε έξω από τα κάγκελα.
Σκέφτηκα να ειδοποιήσω τον πατέρα του, τον σύζυγό μου, που ήταν προσευχόμενος μέσα στον ναό...αλλά... έβλεπα ότι το παιδί ήταν όλο και καλύτερα και ο πόνος υποχωρούσε. Την ώρα της Θείας Κοινωνίας σμίξαμε όλοι μαζί και είπαμε ότι πρώτα θα κοινωνούσαμε και μετά θα φεύγαμε. Είχαμε εμπιστοσύνη στην Παναγία, στη Γερόντισσα και στα Άχραντα Μυστήρια. Έτσι κι έγινε.
Πήγαμε στο Κ. Υ. Μοιρών. Ο γιατρός ενδιαφέρθηκε πολύ αλλά δεν μπορούσε να δεχθεί ότι το παιδί έπεσε από 3μ. ύψος. Η μαθηματική εξίσωση δεν έβγαινε. Οι απαντήσεις του παιδιού τον εκνεύριζαν λίγο. Η λογική και η επιστήμη δεν έβρισκαν την επιθυμητή απάντηση. Εντωμεταξύ, οι εξετάσεις ούρων πεντακάθαρες, ο πόνος εξαφανίστηκε, κανένας μώλωπας, καμία κοκκινίλα, καμία γρατζουνιά. Ο γιατρός επέμενε στις δικές του θεωρίες. Του πρότεινα να πάμε μαζί στο μοναστήρι, να δει το σημείο πτώσης. Άλλος εκνευρισμός!
Μας έστειλε στο εφημερεύον νοσοκομείο Ηρακλείου, στα επείγοντα. Στη Χειρουργική. Έγινε εκτενής εξέταση. Ο γιατρός μας είπε ότι δεν πονάει πουθενά, δεν έχει πρήξιμο ή κάτι ανησυχητικό πουθενά και δεν υπάρχει λόγος το παιδί να μπει στις ακτίνες. Σκέφτηκε -προβληματισμένος ελαφρά- να γίνει έστω ένας υπέρηχος κοιλίας μήπως έχει θιχτεί κάποιο από τα ζωτικά όργανα με την πίεση που έπεσε το παιδί. Πεντακάθαρα όλα!
Φύγαμε με δέος και συγκίνηση. Πώς να αρθρώσεις λόγο και τι να πεις! Μας τηλεφώνησαν φίλοι που ήταν στο μνημόσυνο της Γερόντισσας Γαλακτίας. Αν δεν υπάρξει Θεία παρέμβαση, δεν γίνεται να γλιτώσεις από τέτοιο ύψος, μας λένε. Είναι απολύτως βέβαιο ότι ενήργησαν άλλες δυνάμεις! Ο φύλακας άγγελος, η Παναγία, η Γερόντισσα Γαλακτία! Όλο το Σάββατο νιώθαμε έντονα την αόρατη παρουσία τους. Προσωπικά εγώ της Γερόντισσας και του Αγίου Πορφυρίου (ημέρα που γεννήθηκε), ώστε ήμασταν ήρεμοι. Όχι ψύχραιμοι. Ήρεμοι και γαλήνιοι. Δεν ταραχτήκαμε και δεν φοβηθήκαμε.
Όλα προς δόξαν Θεού. Μέγα το όνομα της Αγίας Τριάδος!
Χαίρε ύψος δυσανάβατον ανθρωπίνοις λογισμοίς!
Ευχαριστούμε αγαπημένη μας Γερόντισσα Γαλακτία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου