Ένα περιστατικό από τη ζωή του Ευγένιου Ιονέσκου, από την ηλικία των 17-18 ετών:
«Ήμουν σε μια επαρχιακή πόλη. Ήταν μεσημέρι Ιουλίου. Περπατούσα σε έναν από τους δρόμους αυτής της πολύ ήσυχης πόλης. Ξαφνικά είχα την εντύπωση ότι ο κόσμος απομακρύνονταν και, ταυτόχρονα, πλησίαζε, ή μάλλον ότι ο κόσμος είχε απομακρυνθεί από εμένα, ότι ήμουν σε έναν άλλο κόσμο, πιο κοντά μου από τον παλιό, απείρως πιο φωτεινό. Όταν πέρασα τους φράχτες, τα σκυλιά γάβγιζαν στις αυλές, αλλά το γάβγισμα είχε γίνει ξαφνικά μελωδικό […], σιωπηλό. Μου φάνηκε ότι ο ουρανός είχε γίνει υπερβολικά πυκνός, ότι το φως ήταν σχεδόν χειροπιαστό, ότι τα σπίτια είχαν επίσης μια άνευ προηγουμένου φωτεινότητα, μια ασυνήθιστη, πραγματικά ασυνήθιστη φωτεινότητα. Είναι πολύ δύσκολο να οριστούν αυτά τα πράγματα. Αυτό που είναι πιο εύκολο να πω είναι ότι ένιωσα τεράστια χαρά, ότι είχα την αίσθηση ότι κατάλαβα κάτι θεμελιώδες […]. Είπα στον εαυτό μου τότε: «Δεν φοβάμαι πια τον θάνατο». Είχα την αίσθηση μιας απόλυτης, οριστικής αλήθειας. Και είπα στον εαυτό μου ότι αν αργότερα ήμουν λυπημένος ή ανήσυχος, μου αρκούσε να θυμηθώ εκείνη τη στιγμή για να βρω γαλήνη, χαρά […]. Τώρα ξέχασα εκείνη τη στιγμή, θέλω να πω ότι τη θυμάμαι λίγο, αλλά ότι είναι μόνο μια ανάμνηση, όπως λένε, θεωρητική...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου