Από: Εφραὶμ Τριανταφυλλόπουλος
ΑΝΝΑ
Ἡ Ἄννα ἦταν φτωχιὰ κοπέλα ἀπὸ τὸ Δοξάτο. Μικρὴ κοπέλα κάποιος τὴ βίασε καὶ κείνη παίρνει τὴν ἡρωικὴ ἀπόφαση (γιὰ κείνη τὴν ἐποχὴ) νὰ μεγαλώσει τὸ παιδί, καί, ξενοπλένοντας, νὰ μπορέσει νὰ τὸ μεγαλώσει. Σπούδασε γιατρὸς ὁ Μιχαλάκης. Ἐρωτεύεται καὶ μιὰ συμφοιτήτριά του. Τὴν ἡμέρα τοῦ γάμου τους, τοὺς ἀνακοινώνει ἡ Ἄννα ὅτι θὰ ἀσπαστεῖ τὸ μοναχικὸ βίο. Πηγαίνει σὲ κάποιο μοναστήρι καὶ μετὰ τὴν κανονικὴ δοκιμασία γίνεται μοναχή. Ἕνα βράδυ καθὼς προσευχόταν γεμίζει φῶς τὸ κελί της καὶ ἐμφανίζεται ὁ Χριστός. Θαμπωμένη Τὸν ἀκολουθεῖ καὶ βγαίνουν σὲ ἕνα πλάτωμα ὅπου σὰν νὰ τὴν ξεναγοῦσε αἰσθανόταν... Καταπράσινα δάση, λιμνοῦλες, ἐντυπωσιακὰ ἄνθη... Χάθηκε μέσα σὲ τόση ὀμορφιά. Κύριε, λέει, τί ὄμορφα ἄνθη εἶναι αὐτά; Αὐτὰ παιδί μου εἶναι τὰ ἄνθη τῆς -ἀ ρ ε τ ῆ ς- σου. Καὶ ἡ Ἄννα: Ἄ! Εἶχα μιὰ φίλη -Ἀ ρ ε τ ὴ- τὴ λέγανε! Τόσο πολὺ μὲ ἀγαποῦσε ποὺ φύτεψε αὐτὸν τὸν ὡραῖο κῆπο γιὰ μένα! Πόσο τὴν εὐχαριστῶ!
ΥΓ. Αὐτὰ περὶ ταπεινώσεως φίλοι μου...
Πρόκειται γιὰ λογοτεχνικὴ ἐπένδυση καὶ ἐκδοχὴ πραγματικοῦ γεγονότος, ἀπὸ τὸν μακαριστὸ κυρ Νῖκο Γαβριὴλ Πεντζίκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου