«Να τι σημαίνει το σημείο του Σταυρού!»

 

Αξιώθηκα να γνωρίσω το γέροντα Ευγένιο Τρόστιν († 1967). Αυτός ζήτησε κάποτε από τον πατέρα Λεωνίδα Τεπλιακόβ, που ζει ακόμα, να τελέσει αγιασμό στο σπίτι μιας γυναίκας, η οποία έβλεπε στον ξύπνιο της δαίμονες στο ίδιο της το σπίτι. Ο πατήρ Λεωνίδας με την ευλογία του γέροντα πήγε να της κάνει αγιασμό. Τα έκανε όλα, όπως έπρεπε, και η γυναίκα του λέει:

 

– Παππούλη, αυτοί οι δαίμονες τώρα κάθονται όλοι γύρω από το σπίτι. Κάντε επάνω τους το σημείο του σταυρού.

 

Ο παππούλης έκανε το σημείο του σταυρού στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

 

– Όμως, σε τέσσερις γωνίες έμειναν.

 

Έκανε ξανά το σημείο του σταυρού.

 

– Ένας έμεινε, – λέει η οικοδέσποινα.

 

Έκανε για τρίτη φορά το σημείο του σταυρού και δεν έμεινε κανένας.

 

Οπότε, ορισμένα πνεύματα αντέχουν μέχρι και τους δύο σταυρούς. Δύο σταυροί δεν τους πιάνουν.

 

Ορισμένοι θεωρούν ότι «θα κάνω το σταυρό μου και οι δαίμονες θα εξαφανιστούν!» Όχι! Εξαρτάται. Οι δαίμονες έχουν και αυτοί τη δική τους ιεραρχία. Τι να κάνουμε; Πρώτα από όλα πρέπει να κάνουμε το σταυρό μας με πίστη. Ο Σέργιος Νίλους εξηγεί καλά αυτό το θέμα: όταν οι άνθρωποι κάνουν το σταυρό τους χωρίς πίστη – έτσι να κουνάνε το χέρι – οι δαίμονες δε δίνουν σημασία σε αυτό το είδος σταυρού. Ακόμα και με πίστη να κάνει το σταυρό του ο άνθρωπος, όπως φαίνεται από την ιστορία που διηγηθήκαμε, οι δαίμονες μπορούν και να μην φύγουν αμέσως. Ορισμένα από τα πεσμένα πνεύματα μπορεί να μην τρομάξουν ακόμη και με το σταυρό που κάνουμε μια-δύο φορές, επειδή έχουν εκπέσει διάφορα αγγελικά τάγματα, ορισμένα από τα οποία αντέχουν και το σημείο του σταυρού. Μάλιστα, αυτά μπορούν να κάνουν και μόνα τους το σταυρό με έναν τρόπο παραπλανητικό και ταυτόχρονα να ξερνούν βλασφημίες. Βεβαίως, οι δαίμονες φοβούνται το σημείο του σταυρού, αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.

 

*

 

Στην εκκλησία μας έχουμε μια δούλη του Θεού που διηγήθηκε μια ιστορία από την παιδική της ηλικία. Κάποτε, ταξίδευε με πλοίο, το οποίο ανατράπηκε. Εκείνη, όμως, δεν ήξερε να κολυμπάει! Οπότε, είπε στον εαυτό της με αυτοπεποίθηση: «Αφού έχω το σταυρό επάνω μου, δεν μπορώ να πνιγώ». Αμέσως, αισθάνθηκε ότι είχε πιαστεί από κάτι, και έτσι βρέθηκε στην ακτή.

 

=«Αφού έχω το σταυρό επάνω μου, δεν μπορώ να πνιγώ»=

 

*

 

Μια ακόμη περίπτωση. Πολλοί έχουν ακούσει αυτήν την ιστορία. Ένας ενορίτης, ο οποίος μάλλον συνδεόταν με δαιμονικές δυνάμεις, καλούσε επανειλημμένως τον ιερέα της ενορίας στο σπίτι του. Παλαιότερα, το Πάσχα συνηθίζονταν οι ιερείς να τελούν προσευχές στα σπίτια. Ο ιερέας, αν και δεν ήθελε να πάει σε εκείνο το σπίτι, ένιωθε άβολα να αρνηθεί. Τελικά πήγε. Νιώθει ότι κάτι δεν πάει καλά. Προσευχήθηκαν και κάθισαν να φάνε. Ο οικοδεσπότης προσφέρει στον παππούλη λίγο λικέρ... Ο ιερέας, όμως, προσευχήθηκε για άλλη μια φορά και σταύρωσε την προσφορά. Ξαφνικά και το σφηνοπότηρο έγινε θρύψαλα και το μπουκάλι έσκασε.

 

*

 

Γνωρίζουμε πολλές ανάλογες ιστορίες. Στην αρχή της διακονίας μου λειτουργούσα στο χωριό Περεντέλκινο, όπου είχαμε τον μακαριστό πατέρα Ναζάριο. Κάποτε τον κάλεσαν να κοινωνήσει έναν άρρωστο. Αυτός πήγε, αλλά εκεί είχαν ένα σκύλο που δεν ήταν δεμένος. Ο παππούλης βλέπει ότι αυτός ο άγριος σκύλος ορμάει κατευθείαν πάνω του. Αυτός τι έκανε, όμως; Τον σταύρωσε. Μετά από αυτό, ο σκύλος σαν να πάγωσε στον αέρα, έτσι όπως ετοιμαζόταν να ριχτεί πάνω του. Στη συνέχεια, σηκώθηκε στα πίσω πόδια του και μετά αποσύρθηκε προς τα πίσω. Ακριβώς έτσι.