Ο ευσεβής Γερόντιος ήταν σε έκσταση, σήκωσε από το έδαφος μια παλάμη και μισή.
(Alba Iulia, 22.06.2008)
Η πρώτη φορά που συνάντησα τον σεβαστό Gherontie ήταν
στον καθεδρικό ναό της Alba Iulia, μια Παρασκευή, γύρω στο έτος 1995. Η Θεία
Λειτουργία είχε τελειώσει και το Ιερό Maslu είχε αρχίσει. Μπήκα στην εκκλησία
και άκουσα κάποιους ήχους, σαν άγρια και οικόσιτα ζώα, που έκανε ένας άντρας.
Έμπαινα στην εκκλησία από το πάγκο για να κάνω προσευχή και από καιρό σε καιρό
άκουγα αυτόν τον άνθρωπο να κάνει αυτούς τους ήχους. Δεν ήταν κάτι τρομακτικό
που με τρόμαζε. Δεν ξέρω, δεν έχω ανοίξει αυτό το θέμα με κανέναν, αν άλλοι
άκουσαν αυτούς τους ήχους. Δεν είχε άλλες εκδηλώσεις. Μόνο αυτό. Ήμουν
πεπεισμένος ότι ήταν ψυχικά άρρωστος, με ενέπνευσε οίκτο και προσευχήθηκα για
αυτόν, να του δώσει ο Θεός υγεία, να τον γιατρέψει από αυτή την ανικανότητα.
Αφού τελείωσε ο πατήρ και ο κόσμος έφυγε από την
εκκλησία, έκλεισα την αποθήκη και πήγα στα γραφεία για να φέρω αγαθά. Το
δρομάκι που οδηγούσε στην αποθήκη ήταν λίγο πιο ασφαλές από τους περαστικούς.
Υπήρχε ένα πεύκο, και κάτω από το πεύκο, βλέπω έναν άντρα να γονατίζει με τα
χέρια ψηλά. Ήταν ο ίδιος ο άνθρωπος που είχε κάνει αυτούς τους ήχους στην
εκκλησία. Πήγα κοντά του, από περιέργεια να δω ποιος είναι, και όταν κοίταξα
επίμονα, είδα ότι ήταν σε προσευχή, σε έκσταση, σηκωμένος από το έδαφος μιάμιση
παλάμη. Έτρεμα, γιατί το είχα διαβάσει μόνο στους Βίους των Αγίων! Πλησίασα και
δεν σκιαγράφησε τίποτα για να καταλάβω ότι με είδε. Προσευχόταν ακόμα πολύ
βαθιά. Εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα ότι, στην πραγματικότητα, οι ήχοι που
ακούγονταν ήταν για να κρύψουν στα μάτια του κόσμου την κατάσταση της αγιότητας
που είχε φτάσει. Ο Θεός μου αποκάλυψε τι έκρυβε από τους υπόλοιπους ανθρώπους,
οι οποίοι, όπως εγώ μέχρι εκείνη τη στιγμή, πίστευαν ότι ήταν ψυχικά άρρωστος ή
ακόμα χειρότερα από αυτό. Είδα ότι είναι άνθρωπος του Θεού, με μεγάλο χάρισμα.
Αργότερα, έμαθα ότι τον λένε Γερόντιο ήρθαμε πιο κοντά,
ερχόταν στην κουζίνα μας και έτρωγε. Εμφανιζόταν ιδιαίτερα όταν είχα προβλήματα
ή πειρασμούς και, παριστάνοντας τον κουρασμένο, μου έλεγε: «Αγάπη μου, νυστάζω!
Είμαι κουρασμένος! Δεν θα με αφήσεις να κοιμηθώ λίγο;». Και του φτιάξαμε ένα
κρεβάτι στην τραπεζαρία, έξω από τις καρέκλες, και εκεί έπρεπε να είναι. Το
βράδυ μου ζήτησε να έρθω να τον ξυπνήσω τα μεσάνυχτα, για προσευχή. Μάλιστα,
ήθελε να μας επιστήσει την προσοχή στην αξία της μεταμεσονύκτιας προσευχής,
ειδικά για εμάς τους μοναχούς.
Δεν το είπα σε κανέναν για αυτό το περιστατικό, αλλά κάθε
φορά που συναντούσα κάποιον που μου έλεγε για τον Ευσεβή ότι είναι άνθρωπος με
ψυχικά προβλήματα, του έλεγα ότι έκαναν λάθος και να μην κρίνω από την
εμφάνιση. Με τον καιρό, οι σπουδές ψυχολογίας που ακολούθησα με έπεισαν ότι οι
εκδηλώσεις του δεν είχαν καμία σχέση με το παθολογικό, αλλά ήταν μορφές τρέλας
για τον Χριστό.
Τον έχω συναντήσει αμέτρητες φορές από τότε, αλλά ούτε
εγώ ούτε άλλοι τον έχουμε ακούσει ποτέ να εκδηλώνεται με αυτόν τον τρόπο.
Μιμούνταν και ζώα, όπως τον ακούγαμε στην εκκλησία, όταν μας έλεγε, γελώντας,
πώς το έκανε αυτό στις έρευνες, για να φαίνεται τρελός.
Κατάλαβα ότι ήταν άνθρωπος σπάνιας ευφυΐας, αλλά έκρυβε
τα πάντα κάτω από τον μανδύα της αληθινής ταπεινοφροσύνης, για να μην τον
δοξάσει ο κόσμος, αλλά να τον δοξάσει ο Θεός. Είχε μια καλά καθορισμένη και
πολύ δύσκολη αποστολή. Ελάχιστοι άνθρωποι μπορούν να κάνουν ό,τι έκανε η
αγιότητά του, και ελπίζω να χαίρεται τώρα με τη συντροφιά των αγίων και από
εκεί να μεσολαβεί για εμάς στον δρόμο προς τη σωτηρία.
Μητέρα Ελεοδώρα, Μονή Calene
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου