Το νοσοκομείο.... ένας μικρόκοσμος....
Θα ακούσεις με συγκίνηση
από το κλάμα της ζωής
από το βρέφος
μέχρι το κλάμα του θανάτου
για τον άνθρωπο που κατεβαίνει
στην τελευταία στάση "Ο Δημιουργός" .....
Η χαρά και η θλίψη
αχώριστοι συγκάτοικοι
σε τούτη την στέγη....
Η Αννούλα με τα κατάλευκα μαλλιά
(η Αννούλα του χιονιά) "βάρυνε"....
Η πνοή της ισχνή.....
σαν να απομακρύνεται από κοντά μας.....
Μα όσο εκείνη "φεύγει"
τόσο ο παππούς κάτω από την κουβέρτα
της σφίγγει πιο δυνατά το χέρι.....
Τούτη η εικόνα η συγκινητική
(την ένωσης των χεριών, η άρμοση)
μου θύμισε την στιγμή
που ο Ιερέας
παίρνει στο μυστήριο του γάμου
το χέρι του γαμπρού
και προσευχόμενος
να είναι ο Χριστός ο αρμός- η ένωση
το ενώνει με το χέρι της νύφης.....
Αλήθεια χωρίς άνωθεν παρηγοριά
δεν νομίζω ότι είναι διαχειρίσιμη
η απώλεια του ανθρώπου μας.....
Αισθάνεσαι ότι ο θάνατος
σου τον κλέβει με βία απ' την αγκαλιά....
Στο γεμάτο θλίψη βλέμμα του συζύγου
μονάχα το βλέμμα
της επίσης χαροκαμένης Παναγιά μας
μπορεί να απαντήσει....
Πατήρ Ιωάννης Παπαδημητρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου