Ο Μίταρ Ταράμπιτς (1829-1899), ένας αναλφάβητος αγρότης από το σερβικό χωριό Κρεμνά, είχε κατά καιρούς προφητικά οράματα.
Οι άνθρωποι θα σκάψουν πηγάδια στο έδαφος και θα εξάγουν χρυσό, που θα τους δώσει φως, ταχύτητα και ενέργεια, και η Γη θα κλαίει με δάκρυα πικρίας, γιατί υπάρχει πολύ περισσότερος χρυσός και φως στην επιφάνειά της παρά μέσα. Η γη θα υποφέρει από αυτές τις ανοιχτές πληγές. Μόνο πολλά χρόνια αργότερα οι άνθρωποι θα σκεφτούν αυτή την ενέργεια και θα καταλάβουν πόσο ανόητο ήταν να ανοίξεις όλες αυτές τις τρύπες.
Όσο περισσότερα γνωρίζουν οι άνθρωποι, τόσο λιγότερο θα αγαπούν και θα νοιάζονται ο ένας για τον άλλον. Το κακό ανάμεσά τους θα γίνει τόσο δυνατό που θα νοιάζονται περισσότερο για διάφορες συσκευές παρά για τον διπλανό τους. Ένα άτομο θα εμπιστεύεται τις συσκευές του περισσότερο από τον διπλανό του γείτονα
Έρχεται η ώρα των πολέμων, που ο αδερφός θα πάει κόντρα στον αδερφό, ο φίλος εναντίον του φίλου, ο νονός δεν θα απλώσει το χέρι του νονού, θα είναι δύσκολο για τους ανθρώπους. Το πιο δύσκολο θα είναι κατά τη διάρκεια των εμφυλίων πολέμων, όταν οι άνθρωποι δεν θα καταλαβαίνουν ποιος πολεμά εναντίον ποιόν, ποιος είναι εχθρός και ποιος φίλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου