Ναταλία Νικολάου: «Ὁ παπποῦς μου Βασίλειος ἦταν Ἕλληνας ἐξόριστος στά χρόνια τῶν διωγμῶν. Τό ἐπάγγελμά του ἦταν ἀνθρακωρύχος.

 Ναταλία Νικολάου: «Ὁ παπποῦς μου Βασίλειος ἦταν Ἕλληνας ἐξόριστος στά χρόνια τῶν διωγμῶν. Τό ἐπάγγελμά του ἦταν ἀνθρακωρύχος. Κατοικοῦσε στήν πόλι Κούσμπας στό νότιο μέρος τῆς δυτικῆς Σιβηρίας, στή βιομηχανική ζώνη τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως.

Τό 1970, ὅταν ἦταν ἡ βάρδια τοῦ παπποῦ στό ἀνθρακωρυχεῖο τοῦ ἄνθρακα (κάρβουνου) πού ἐργαζόταν, ἔγινε ἰσχυρή ἔκρηξι ἀερίου στούς διαδρόμους πού ἄνοιγαν οἱ ἐργάτες στά στρώματα τοῦ ἄνθρακα, μέ ἀποτέλεσμα νά κλείσουν ὅλοι οἱ διάδρομοι ἀπ᾽ τούς ὄγκους τοῦ ἄνθρακα πού κατέρρευσαν καί νά ἐγκλωβισθῆ βαθιά ὅλη ἡ ὁμάδα.

Ὁ παπποῦς μου ἦταν κρυπτοχριστιανος καί, ὅπως μᾶς ἔλεγε, “ἀκούμπησα τήν καρδιά μου στό Θεό καί τήν Παναγία μας καί μ᾽ ὅση δύναμι εἶχα παρακαλοῦσα γιά τή σωτηρία μας”.

—Παιδιά, ἔλεγε στούς ἐργάτες, ἄν περιμένουμε νά μᾶς βροῦν σκάβοντας, θά χρειασθῆ περίπου ἕνας μῆνας. Θά πεθάνουμε. Προτείνω νά ἀρχίσουμε ἐμεῖς νά σκάβουμε.

—Βασίλη, ἀπό ποῦ νά ἀρχίσουμε;

—Δέν γνωρίζω.

Καί τότε τήν ἀμηχανία μας ἔλυσε ἀπροσδόκητα μιά ἐμφάνισι. Ὁ Ντρουζώκ, ἕνας μικρούλης ἀρουραῖος.

Κάποτε κατέστρεψα, χωρίς νά τό θέλω, μᾶς διηγήθηκε ὁ παπποῦς, μιά φωλιά ἀρουραίων, μητέρα καί 6 μικρά. Ἕνας μικρούλης ἀρουραῖος, βαρειά τραυματισμένος, ἐπιβίωσε καί τόν φρόντισα, δίνοντάς του γάλα καί ψωμί. Ἀπό τότε γίναμε φίλοι.

Ἡ τελευταία, ὅμως, ἐμφάνισί του ἦταν πολύ παράξενη. Ἦλθε δίπλα μας καί ξαφνικά ἀπομακρύνθηκε τρέχοντας. Ἐμφανίσθηκε πάλι καί ξανάφυγε. Αὐτό ἐπαναλήφθηκε μερικές φορές. Τί ἤθελε νά μᾶς πῆ ὁ Ντρουζώκ; Μήπως νά τόν ἀκολουθήσουμε; Σκεφθήκαμε ὅτι καλύτερα εἶναι νά κινηθοῦμε, παρά νά περιμένουμε ἕνα σίγουρο θάνατο, ἀφοῦ τό μόνο πού εἶχε ὁ καθένας μας ἦταν ἕνα μπουκαλάκι νερό κι ἕνα σάντουιτς.

Ἀποφασίσαμε νά ἀκολουθήσουμε τό μικρό ζῶο. Μᾶς ὁδήγησε σ᾽ ἕνα πολύ χαμηλό καί στενό διάδρομο. Μπροστά ὁ Ντρουζώκ, πίσω ἐμεῖς, ἕνας-ἕνας μέ τήν κοιλιά. Πέρασαν κάποιες ὧρες, ὅταν ξαφνικά βρεθήκαμε μπροστά σ᾽ ἕνα συμπαγή τοῖχο ἀπό κάρβουνο.

Λάθος ἔκανε ὁ Ντρουζώκ, σκεφθήκαμε καί ἀποφασίσαμε νά γυρίσουμε πίσω. Μόλις κινηθήκαμε, τό ζῶο μέ τά μικρά του δόντια μοῦ ἅρπαξε τό παντελόνι, συνεχίζει ὁ παπποῦς, σάν νά μᾶς ἔλεγε “μή φύγετε”. Τότε ἕνας ἐργάτης ἄρχισε νά κτυπάη τόν τοῖχο. Ὁ Ντρουζώκ ἡσύχασε, πλησίασε τόν τοῖχο, σάν νά ἤθελε μέ τά μικρά του πόδια νά τόν σπρώξη κι αὐτός. Δουλεύαμε δύο-δύο, ἐναλλάξ. Τό μικρό ζῶο δίπλα μας. Ἔτσι ἐργασθήκαμε πέντε 24ωρα. Κάι τό θαῦμα ἔγινε. Βρεθήκαμε σέ μιά τρύπα πρός τά πάνω. Σωθήκαμε ὅλοι, καί τά 25 ἄτομα. Οἱ οἰκογένειές μας μᾶς περίμεναν μέ ἀγωνία, ἀφοῦ ἤμασταν οἱ μόνοι προστάτες τους.

Μαζί μας καί ὀ μικρός φίλος μας, ὁ ὁποῖος ἀπέκτησε τό δικό του σπιτάκι στόν κῆπο μας καί κατοικοῦσε μαζί μας σάν κατοικίδιο ζῶο. Ὅλοι μας ἀπορούσαμε:

—Πῶς ἀντέξατε, παπποῦ, νηστικοί, διψασμένοι, κατάκοποι τόσες ἡμέρες;

—Ὁ Θεός, παιδιά μου, ἔβαλε στήν καρδιά μας ἕνα θησαυρό, τόσο μεγάλο, τόσο πολύτιμο! Δέν δουλεύαμε γιά νά σωθοῦμε ἐμεῖς, ὁ καθένας μας δηλαδή, ἀλλά νά σωθοῦν οἱ ἄλλοι· ἐμεῖς ἄς πεθαίναμε. Τό ὄνομα τοῦ θησαυροῦ; Ἀγάπη»(ΠΔ, 308).

https://theflowersoforthodoxy.blogspot.com