17 Μαρτίου – Πριν από 48 χρόνια εκοιμήθη στον Κύριο η μοναχή Αγνιά (Σταροντούμπτσεβα) /15/04/1884 – 17/03/1976/

 17 Μαρτίου – Πριν από 48 χρόνια εκοιμήθη στον Κύριο η μοναχή Αγνιά (Σταροντούμπτσεβα) /15/04/1884 – 17/03/1976/

Ασκητής της ευσέβειας, ταλαντούχος αγιογράφος, πνευματικό τέκνο του σεβαστού Γέροντα Βαρσανούφιουτης Optina /†1913/ και ο άγιος Ομολογητής Sebastian του Καραγκάντα ​​/†1966/.

Η κοπέλα γεννήθηκε τυφλή και οι ευσεβείς γονείς της με πίστη και ελπίδα την μετέφεραν στα λείψανα του Αγίου Μητροφάνη του Βορονέζ, όπου έλαβε θεραπεία.

Έχοντας μείνει νωρίς ορφανή και εκπληρώνοντας την ευλογία των γονιών της να αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή της στην υπηρεσία του Κυρίου, παρακάλεσε τους συγγενείς της να την πάνε στο μοναστήρι Znamensky Sukhotinsky, το οποίο ήταν διάσημο εκείνη την εποχή για τη σχολή αγιογραφίας του. Η νεαρή ασκήτρια ήθελε με όλη της την καρδιά να μάθει να ζωγραφίζει εικόνες.

Στο μοναστήρι, μετά τη δοκιμασία, καλύφθηκε στο ρυασοφόρο με το όνομα Αγνιά και εργάστηκε στο μοναστήρι για 21 χρόνια (μέχρι το κλείσιμό του το 1919), μελετώντας την τέχνη της αγιογραφίας και υποβάλλοντας διάφορες υπακοές.

Επισκεπτόμενη ετησίως το ερημητήριο της Optina, ερχόμενη για εξομολόγηση και πνευματική συμβουλή στον πνευματικό της πατέρα, Γέροντα Barsanuphius (Plikhankov), η μητέρα συναντήθηκε για πρώτη φορά εκεί και γνώρισε τον μελλοντικό Γέροντα Σεμπάστιαν, τότε ακόμα αρχάριο Στέφανο, κελί συνοδό του Optina Elder St. Joseph (Litovkin) /†1911 /.

Ζωγράφισε ένα πορτρέτο του Γέροντα Βαρσανούφιου, το οποίο στη συνέχεια της ζήτησαν στην Πινακοθήκη Τρετιακόφ. Ο πατέρας Βαρσανούφιος, λίγο πριν πεθάνει, της χάρισε αυτό το πορτρέτο, που ο ίδιος εκτιμούσε πολύ. Πάντα κρεμόταν στο κελί της μητέρας μου στην Καραγκάντα. Είπε: «Δεν ήμουν εγώ που ζωγράφισα αυτό το πορτρέτο, ο πατέρας Βαρσανούφιος το ζωγράφισε με το χέρι μου»

Το 1929, με την ευλογία του Ιερομόναχου Σεβαστιανού, ο οποίος έγινε ο εξομολόγος της μετά τον θάνατο του Γέροντος Βαρσανούφιου, η μοναχή Αγνία μετακόμισε στην πόλη Νοβοκόπερσκ της περιοχής Βορονέζ.

Στα χρόνια των διωγμών γνώρισε πολλά δεινά, θλίψεις και ταπεινώσεις, τα δεχόταν όλα με ταπείνωση και ευχαριστούσε τον Κύριο για όλα.

Όπως οι μοναχές από άλλα κλειστά μοναστήρια, η Μητέρα Αγνία αναγκαζόταν να μετακινείται συχνά από μέρος σε μέρος για να μην τραβήξει την προσοχή της OGPU.

Το 1952, με την ευλογία του Γέροντα Σεβαστιανού, μετακόμισε στην πόλη Καραγκάντα, όπου φιλοτέχνησε εικόνες όχι μόνο για τις εκκλησίες της Καραγκάντα, αλλά και για άλλες εκκλησίες της επισκοπής του Καζακστάν, καθώς και εικόνες για τον Μητροπολίτη Ιωσήφ (Τσέρνοφ) της Άλμα. -Ata /†1975/.

Τα πρώτα χρόνια μετά την άφιξη της Μητέρας Αγνίας, οι θείες ακολουθίες γίνονταν κρυφά, συνήθως τη νύχτα, αφού δεν επιτρεπόταν ακόμη να υπηρετήσει ο πατέρας Σεβαστιανός.

Δεν υπήρχε ούτε εκκλησία. Μόνο το 1955 κατέστη δυνατό να εγγραφεί επίσημα μια εκκλησιαστική κοινότητα στην Bolshaya Mikhailovka, στα περίχωρα της Karaganda, και να αρχίσει η μετατροπή ενός κτιρίου κατοικιών σε εκκλησιαστικό κτίριο. Εδώ βοήθησε η δεξιοτεχνία της Μητέρας Αγνιάς, η οποία ζωγράφισε την εικόνα του Σωτήρος με το Ευαγγέλιο για το τέμπλο και πολλές άλλες εικόνες.

Ο Γέροντας Σεβαστιανός μίλησε στα παιδιά του για την μοναχή Αγνιά: «Πόσα έχει κάνει για την Εκκλησία μας! Κανείς δεν έχει κάνει όσο εκείνη. Και γενικά πόσα υπέροχα πράγματα έχει κάνει σε όλη της τη ζωή...»

Στις 19 Απριλίου 1966 πέθανε ο Γέροντας Σεβαστιανός και, σύμφωνα με την τελευταία του διαθήκη, η μοναχή Αγνία ανέλαβε την ευθύνη του πνευματικού ποιμνίου του εκλιπόντος.

Πλήθος κόσμου προσήλθε σε αυτήν για πνευματικές συμβουλές και παρηγοριά, τους οποίους υποδέχτηκε με τη χαρακτηριστική σεμνότητα, εγκαρδιότητα και φιλοξενία της.

Προσπάθησε να τους κρύψει το χάρισμα της σύνεσης και της διορατικότητας, απαντώντας σε ερωτήσεις απλές και μερικές φορές αλληγορικά. Έλεγε συχνά σε όσους ρωτούσαν: «Λοιπόν, είμαι γέρος; Δεν ξέρω τίποτα, κάθομαι στη σόμπα, δεν είμαι πουθενά».

Η Αγνία προέβλεψε στον Μητροπολίτη Ιωσήφ, που επισκεπτόταν την Καραγκάντα, ότι θα του προσφερόταν το Πατριαρχείο και, πράγματι, η υποψηφιότητα του Μητροπολίτη Ιωσήφ για τον Πατριαρχικό Θρόνο προτάθηκε κατά την προετοιμασία του Τοπικού Συμβουλίου της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας το 1971.

Προβλέποντας τον επικείμενο θάνατό της, προέβλεψε ότι θα υπήρχαν δύο φέρετρα στην κηδεία της - και έτσι έγινε: μια από τις αδερφές που ήρθε να την ντύσει μετά τον θάνατό της, η μοναχή Θέκλα, πέθανε ξαφνικά.

Μεταξύ των πνευματικών τέκνων της Μητέρας Αγνιάς ήταν τόσο μοναχοί όσο και εκείνοι που αργότερα θα επέλεγαν αυτόν τον δρόμο. Τους μετέδωσε την εμπειρία της μοναστικής ζωής που η ίδια απέκτησε και τις γνώσεις που της δίδαξαν οι πνευματικοί της πατέρες και πρεσβύτεροι.

Πριν από το θάνατό της, μετά από αρκετά χρόνια σοβαρής ασθένειας, η Μητέρα Αγνία εντρύφησε στο μεγάλο σχήμα. Ακόμα και τότε δεν εγκατέλειψε την υπακοή της και με υπομονή και αγάπη δεχόταν όλους όσους στράφηκαν προς αυτήν.

Στις 17 Μαρτίου 1976, μετά την Κοινωνία των Αγίων Μυστηρίων, η schemanun Agnia παρέδωσε ειρηνικά την ψυχή της στον Κύριο. Τάφηκε στο νεκροταφείο Mikhailovskoye, όχι μακριά από τον πνευματικό πατέρα και μέντορά της, τον μοναχό Σεβαστιανό της Καραγκάντα.