Ο παππούς μου, ο ιερέας συνταγματάρχης Ιωάννης Ιστράτι, έλεγε ότι στον πόλεμο οι άντρες πέθαιναν, οι γυναίκες και οι ηλικιωμένοι στο σπίτι. Η γη δεν ήταν πια δουλεμένη, βομβαρδισμοί, επιτάξεις, κλοπές.
Μετά τον πόλεμο, το 46-47 ήρθε μια φοβερή ξηρασία και λιμός, που πέθαναν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι.
Μόνο ο άνθρωπος που είχε το κελάρι γεμάτο σιτάρι, καλαμπόκι, πατάτες γλίτωσε.
Είπε ότι Στο Neamt η πείνα ήταν πιο ήπια, γιατί είχε βρέξει μερικές φορές ακόμα. Αλλά στο νότο, οι άνθρωποι πέθαιναν . Τα χρήματα είχαν γίνει τίποτα. Πλήρωσες εκατομμύρια για ένα καρβέλι ψωμί.
Το πρωί, γύρω στα 20 φτωχά παιδιά έρχονταν στον φράχτη, άπλωναν τα χέρια τους μέσα από τα σχοινιά και έκλαιγαν. Δεν είπαν τίποτα. Μπορούσες να δεις ένα δάσος από σκελετωμένα χέρια που εκλιπαρούν για έλεος.
Τους έδινε ένα ραβδί πολέντα και έκλαιγαν τόσο δυνατά ευχαριστώντας. Δεν έκλαιγαν πριν τους δώσουν, αλλά αφού έβαλαν τους κυνόδοντές τους στο κρύο κοντάρι.
Ήμασταν πολύ χαϊδεμένοι, ήμασταν πολύ σκληροί, ήμασταν πολύ τρελοί, είπε ο πατέρας Κλεόπα.
Nota bene και προσευχήσου.
Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου