Εγώ είμαι πάλι. Ελπίζω αυτό το γράμμα, άρχοντά μου, να σε βρίσκει καλά. Οι μέρες περνούν δύσκολα και αργά εδώ στον Όλυμπο της Προύσας. Προσεύχομαι στον Κύριο για υγεία και μακροημέρευση για εσένα, ευσεβέστατε άρχοντά μου, και την ευγενεστάτη κυρά σου. Μας χωρίζει μια θάλασσα, η Θρακική, αλλά δεν είναι αρκετή για να μας κάνει να σας λησμονήσουμε.
Έμαθα ότι ο γιος σας, ο Σταυράκιος, απεβίωσε τον θεριστή που μας πέρασε. Η γερόντισσα είπε ότι τον εφόνευσαν στην Αδριανούπολη δύο Βούλγαροι έμποροι. Ο κόσμος των παζαριών πάντα είναι σκοτεινός όπως ο πονηρός. Έφυγε σαν τον άνεμο πάνω στο άνθος της νιότης του. Προσεύχομαι καθημερινά για την ψυχή του. Είμαι σίγουρη πως τα Σεραφείμ τον οδήγησαν στον θρόνο της Θεοτόκου.
Οι προσευχές μας όμως συνεχώς ταράζονται, λες και ο διάβολος δεν θέλει να πάψει να μας δοκιμάζει. Έχουμε καιρό να λάβουμε νέα από τον μητροπολίτη μας. Μας είπε να αλλάξουμε μοναστήρι γιατί πλέον δεν μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλειά μας. Είναι λες και ο βασιλέας έχει ξεχάσει την ύπαρξή μας. Δεν υπάρχει κανένας φανοστάτης πια σε ολόκληρο το όρος. Τίποτα δεν φαίνεται στο φως της νύχτας. Κανείς δεν μετακινείται μόλις πέσει το έρεβος.
Μόνο η πίστη μας προς τον Κύριο μάς κρατά παρηγοριά σε αυτές τις νύχτες που είναι γεμάτες τρόμο. Χθες μάθαμε πως οι Τούρκοι λεηλάτησαν τη μονή του Αγίου Ευστρατίου στη Σμύρνη. Δεν την είχα επισκεφτεί ποτέ, αλλά μια αδερφή κατάγεται από τη Λυδία. Λένε πως οι Τούρκοι ντρόπιασαν τις αδερφές και έπειτα χάθηκαν όλες τους. Λένε πως οι Τούρκοι έχουν μεγάλα παλάτια με γυναίκες πολλές και όμορφες, που τις κάνουν σκλάβες του ψέματος που ονομάζουν έρωτα.
Από την ημέρα που έφυγε εκείνος ο Φιλανθρωπινός όλοι αισθανόμαστε μόνοι και ξεχασμένοι. Άραγε ο βασιλέας να γνωρίζει πως στο μοναστήρι πλέον δεν έχουμε λάδι ούτε για τα καντήλια μας; Η ηγουμένη κατάφερε να βρει λίγο από τον ιερέα του Λιοχωρίου, έξω από τη Νίκαια. Καλός άνθρωπος. Βάζουμε στο φαγητό μας λίγο, με το δάχτυλο. Ξεχάσαμε τη γεύση του κρασιού. Το τελευταίο βαρέλι είχε λίγο μαυρούδι· το ήπιαμε το περασμένο καλοκαίρι. Έχουμε ακόμη στάρι και έτσι μπορούμε να ζυμώνουμε πρόσφορα. Μέχρι τα Χριστούγεννα όμως θα έχει τελειώσει. Δεν καταφέραμε να σπείρουμε. Καβαλαραίοι μας έκαψαν τα χωράφια, ξέρεις ποια λέω, αυτά τα μετόχια κοντά στην Ασκανιά.
Σε παρακαλώ, την χάρη σου, άρχοντά μου· μην μας ξεχάσεις, μην λησμονήσεις το μοναστήρι που έκτισε ο πατέρας σου. Ακόμη έχουμε τον ορισμό με τα προνόμια που μας βεβαίωσε ο βασιλεύς Βατάτζης και το όνομα του κυρ Σεβαστού από κάτω. Όλα μάταια. Όλα χάθηκαν σε αυτόν τον νέο κόσμο των Ισμαηλιτών. Ένα βράδυ ονειρεύτηκα ότι ήμουν Σαρακηνή στο Ικόνιο, δούλα στη Βαγδάτη. Άραγε να είναι αυτό το πεπρωμένο μας; Η Θεοτόκος δεν θα το επιτρέψει.
Όμως, όπως γράφει και εκείνος ο ψαλμός:
«Όλες οι μέρες μου ήταν γραμμένες στο βιβλίο Σου πριν ακόμη υπάρξουν.» Έτσι κι εμείς στεκόμαστε ανίσχυροι μπροστά στο αναπόφευκτο, ανήμποροι να αντιδράσουμε σε ότι όρισε η Σοφία Του.
Θα σε περιμένουμε αυτά τα Εισόδια στο μοναστήρι, να συνεορτάσουμε μαζί τη χάρη της μονής μας. Θα ψάλουμε σήμερα επιμνημόσυνη δέηση για τον Σταυράκιο. Το γράμμα μου θα φτάσει αργά στο Διδυμότειχο, αλλά οι φωνές μας θα είναι τόσο δυνατές που θα νιώσεις το τραγούδι μας στην ψυχή σου. Στο υπόσχομαι.
✝️ Ἐν τῷ σωτηρίῳ ἔτει 6808 (1299 μ.Χ.), μηνὶ Νοεμβρίῳ. Η ἀνάξια Ταβιθά μοναχή.
Επιστολές Από Την Ρωμανία
ByzantineFiction
Τα Χρονικά Του Βυζαντίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου