Παύλου ΝιρβάναΤὸ φλουρὶ τοῦ φτωχοῦ.

– Ποιοῦ εἶναι τώρα τὸ φλουρί; 

εἶπε ἢ μητέρα μου. 

Τοῦ φτωχοῦ ἢ τοῦ παιδιοῦ; 

Ἐγὼ λέω πὼς εἶναι τοῦ παιδιοῦ.

Ἡ καημένη ἡ μητέρα! 

Τὸ εἶχε καημὸ νὰ πέσει 

σ’ ἐμένα τὸ χρυσὸ φλουρί, 

γιατὶ ποτέ μου δὲν εἶχα κερδίσει τίποτε.

– Οὔτε τοῦ φτωχοῦ εἶναι, 

εἶπε ὁ πατέρας μου,

οὔτε τοῦ παιδιοῦ. 

Τὸ σωστὸ σωστό. 

Τὸ φλουρὶ μοιράστηκε.

Ἦταν ἀνάμεσα στὰ δυὸ κομμάτια.

Καθὼς τὰ χώρισε τὸ μαχαίρι, 

ἔπεσε κάτω. 

Τὸ μισὸ εἶναι τοῦ φτωχοῦ 

καὶ τὸ μισὸ τοῦ παιδιοῦ.

– Καὶ τί θὰ γίνει τώρα; 

ρώτησε στενοχωρημένη ἡ μητέρα μου.

Τί θὰ γίνει;... Συλλογιζόμαστε κι ἐμεῖς.

– Μὴν πονοκεφαλάτε..., εἶπε ὁ πατέρας.

Ἄνοιξε τὸ πορτοφολάκι του, 

ἔβγαλε ἀπὸ μέσα δυὸ μισὲς χρυσὲς λίρες

καὶ τὶς ἀκούμπησε στὸ τραπέζι.

– Νὰ τί θὰ γίνει. 

Αὐτὴ φυλάξτε την, 

νὰ τὴ δώσετε στὸν

πρῶτο φτωχό, ποὺ θὰ χτυπήσει τὴν πόρτα μας. 

Εἶναι ἡ τύχη του. 

Ἡ ἄλλη μισὴ εἶναι τοῦ παιδιοῦ.

Καὶ μοῦ τὴν ἔδωσε.

– Καλορίζικη! Καὶ τοῦ χρόνου, παιδί μου. 

Εἶσαι εὐχαριστημένος;

Ἤμουν καὶ μὲ τὸ παραπάνω.

 Ἡ ἰδέα μάλιστα πὼς 

εἶχα συντροφέψει μὲ τὸ φτωχὸ

μοῦ ἄρεσε πολύ.

Παύλου Νιρβάνα

Τὸ φλουρὶ τοῦ φτωχοῦ (ἀπόσπασμα)

Ἀφιέρωμα:

"Ἅγιο Δωδεκαήμερο - Ἤθη καὶ ἔθιμα"

Τεῦχος 384, Δεκέμβριος 2025