"Τὸ Τελευταῖο Κερί"
τοῦ Ἀρχιμ. Βαρλαὰμ Μετεωρίτου
Πλησιάζοντας τὰ Χριστούγεννα, ὁ γέρο-Μιχάλης κοίταζε τὴ φτωχική του καλύβα μὲ μελαγχολία. Τὰ χρόνια τὸν εἶχαν λυγίσει, ἡ μοναξιὰ τὸν εἶχε σκληρύνει.
Στὸ ράφι, ἕνα μόνο κερὶ ἀπέμενε, τὸ τελευταῖο ἀπὸ τὴ νεκρώσιμη ἀκολουθία τῆς γυναίκας του. «Γιὰ τὸ τίποτα θὰ τὸ κρατήσω», μουρμούριζε.
Τὸ βράδυ τῶν Χριστουγέννων, χτύπησε ἡ πόρτα. Ἕνα παιδὶ μὲ κατάλευκα μάτια στεκόταν στὸ κατώφλι, τρέμοντας ἀπὸ τὸ κρύο.
«Ζητιάνε μικρέ, δὲν ἔχω τίποτα», εἶπε σκληρά.
«Ἕνα φῶς μόνο», ψιθύρισε τὸ παιδί, «νὰ βρῶ τὸ δρόμο μου».
Κάτι συνετρίβη μέσα του. Ἄναψε τὸ κερί, τὸ ἔδωσε στὸ παιδί. Ἡ φλόγα φώτισε τὸ χιονισμένο μονοπάτι, καὶ τὴν ψυχὴ τοῦ γέροντα.
Ἐκείνη τὴ νύχτα, γιὰ πρώτη φορὰ μετὰ ἀπὸ χρόνια, ὁ Μιχάλης δὲν ἔνιωσε μόνος.
Ἠθικὸ Δίδαγμα:
Τὸ μεγαλύτερο δῶρο τῶν Χριστουγέννων δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ δίνουμε, ἀλλὰ ἡ καρδιὰ ποὺ ἀνοίγει ὅταν τὸ δίνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου