-Γέροντα, με ποιό τρόπο μπορούμε να δοξάσουμε τον Θεό;

ΠΑΤΗΡ  ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ.

 

«Φως ανέτειλε τω δικαίω και τοις ενθέσι τη καρδία ευφροσύνη»'

Μερικοί κληρικοί, που είχαν ένθεο ζήλο, πλησίαζαν τον Γέροντα και προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν τα υπερβατικά του βιώματα. Ό π. Θ. επιθυμώντας να εκμαίευση μυστικές εμπειρίες, τον ερώτησε:

-Γέροντα, με ποιό τρόπο μπορούμε να δοξάσουμε τον Θεό;

Έκπληκτος τότε επήρε απάντηση πού δεν την περίμενε.

-Πώς δόξασε ό Υιός τον Πατέρα; Και ποία ήταν ή δόξα του Υιού: Δεν ήταν ό Σταυρός, οι κολαφισμοί, οι εμπτυσμοί, τα ραπίσματα; Έ! Λοιπόν, οι θλίψεις, οι δοκιμασίες, οι πειρασμοί, οι συκοφαντίες, οι περιφρονήσεις, ή έκκοπή των θελημάτων μας, την οποία υπομένουμε ευχαρίστως ανά πασαν στιγμήν για την αγάπη Του, είναι ή καλύτερη δοξολογία πού προσφέρομε στον Θεό. Έτσι δεν είναι;

Με λόγια άπλα ό Πάππους άνοιγε ορίζοντες αιωνίου ζωής και καταμετρούσε το βάθος, το ύψος και το πλάτος της ευαγγελικής οδού: «Τον Χριστό δοξάζει μόνον εκείνος, πού τηρεί τις εντολές Του και μετέχει εις την κοινωνία των παθημάτων αυτού, συμμορφούμενος του θανάτω αυτού" . Κοινωνοί της δόξης του Χριστού, ό Όποιος "εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβοίν" , γίνονται όσοι φέρουν τα τραύματα Του».

Ό Γέροντας είχε εγκύψει σ' όλο το βάθος της κενώσεως του Χριστού, είχε συναναβή στο ύψος της Θείας αγάπης και είχε πλατύνει την καρδία του- απέκτησε έτσι την δυνατότητα να χωρή μέσα του όλο το ποίμνιο του. Με την ανοχή, την υπομονή και την εύστοργία του, φερόταν τόσο φιλάνθρωπο... τόσο πατρικά... Έβίωνε αυτό πού έλεγε: «Τρυφή της αγάπης είναι ή αυτοθυσία». Κυρίως, όμως, με την προσευχή του, ανελάμβανε το βάρος της ενοχής των αδελφών του και προσέφερε μετάνοια εξ ονόματος όλων και καθενός χωριστά. Φέροντας ό ίδιος τα στίγματα του Χριστού, αφαιρούσε από κάθε αμαυρωμένη Θεία εικόνα το κάλυμμα της αμορφίας και την ενέδυε με το κάλλος της εν Χριστώ ομοιώσεις, αναφωνώντας μετά του Αποστόλου: «Εγώ δε ήδιστα δαπανήσω και έκδαπανηθήσομαι υπέρ των ψυχών υμών» .

Πολλές φορές, στην προσπάθεια του να βοηθήση τους νέους κληρικούς, ό Γέροντας με πολλή φυσικότητα απεκάλυπτε τα πνευματικά μυστικά του. Ένας οικογενειάρχης κληρικός τον ερώτησε:

-Γέροντα, έχω πελαγώσει από τα ποικίλα ενοριακά και οικογενειακά προβλήματα. Και δεν ξέρω τί να κάνω.

Και ό Παππούς:

-Όλα να τα λύνης με την υπομονή και την προσευχή. Δεν υπάρχει άλυτο πρόβλημα, όταν προσεύχεσαι με πίστι. Δεν ξέρω πώς το βλέπεις αυτό- αλλά να... όταν εγώ έχω ένα πρόβλημα ή κάποια δυσκολία, αμέσως παίρνω «σβάρνα» τούς Αγίους όλους με τη σειρά. «Μίλα εσύ,... μίλα και σύ,... πες και σύ κάτι... Σε παρακαλώ, εσύ πού έχεις παρρησία, μεσίτευσε και σύ...». Και οι Άγιοι είναι φίλοι αληθινοί" δεν σου χαλάνε ποτέ το χατίρι. "Έτσι δεν είναι; Να κάνουμε, λοιπόν, φίλους τούς Αγίους. Να έχουμε μαζί τους σχέσεις άγαπητικές και φιλικές συνομιλίες! Και τότε όλα τα προβλήματα λύνονται μόνα τους.

 ΒΙΒΛΙΟΓ. Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ. ΜΕΓΑΡΑ 2006