Όσο
σκεφτόμουν την περίπτωση του Σταύρου, θυμήθηκα μια συζήτηση καταχωρημένη σ’ ένα
καινούριο βιβλίο που διάβαζα για το Άγιον Όρος, ανάμεσα σε έναν ερημίτη και τον
δρ Κωνσταντίνο
Καβαρνό, που είχε επισκεφθεί τον Άθωνα στα τέλη της δεκαετίας του '50.
«Γιατί
ήρθα εδώ; Θα με ρωτήσεις», είπε ο ερημίτης, που λεγόταν Ιωάννης. «Για χάρη της
αιωνιότητας. Η ζωή μας εδώ στη γη, ανεξάρτητα αν είμαστε απλοί άνθρωποι, επιστήμονες,
καθηγητές, πρίγκιπες ή βασιλιάδες, αναπόφευκτα θα τελειώσει. Όταν πεθάνουμε,
αυτοί οι τίτλοι και τα προνόμια δεν θα σημαίνουν τίποτα, απολύτως τίποτα. Το
μόνο που θα έχει σημασία τότε θα είναι η ποιότητα της ψυχής μας, αν είναι καλή
ή κακή, αν τη σώσαμε ή τη χάσαμε. Ο Παράδεισος και η κόλαση είναι αιώνια, ενώ η
γήινη ζωή μας είναι ασήμαντα σύντομη»
Η
απάντηση του ερημίτη ήταν παρόμοια με τις απαντήσεις που είχα πάρει όταν έθετα
το ίδιο ερώτημα στους μονάχους που με τα χρόνια είχα γνωρίσει. Όμως, η απόφαση
να γίνει κανείς μοναχός μπορεί να έρθει ξαφνικά και απροσδόκητα, όπως στην
περίπτωση του Εβραίου πτυχιούχου του Χάρβαρντ, που γνώρισε το γέροντα Ε….. Είχα ακούσει και για άλλους που πήγαν στο
Αγιον Όρος ως περίεργοι τουρίστες, και κατέληξαν να φορέσουν το ράσο. Οι
πατέρες του Αγίου Όρους πιστεύουν ότι δεν έχουν σημασία τα κίνητρα για τα οποία
πηγαίνει κανείς εκεί. Όπως μου είχε πει
κάποτε ένας γέροντας, «ο καθένας μπορεί να έχει τους Λόγους του που
επισκέπτεται το Άγιον Όρος, αλλά και ο Θεός μπορεί να έχει τους δικούς Του».
Για παράδειγμα, ο πατήρ Μάξιμος μου είχε πει κάποτε για έναν Γερμανό εφημέριο
που επισκέφθηκε το Αγιον Όρος στη διάρκεια της Μεγάλης σαρακοστής. Αφού παρακολούθησε
μια ολονυκτία που κράτησε δεκαοχτώ ώρες, δήλωσε στη διάρκεια της τράπεζας ότι
αποφάσισε να γίνει ορθόδοξος. Ο λόγος που έδωσε ήταν ότι μόνο ένα θαύμα θα
μπορούσε να τον κρατήσει όρθιο στην εκκλησία για τόσες πολλές φορές χωρίς να
πλήξει ή να κουραστεί. Τελικά, έγινε μοναχός και έμεινε στο Αγιον Όρος, σε ένα
από τα μοναστήρια.
Άφησα
το σημειωματάριό μου δίπλα στο κρεβάτι και προτού σβήσω το φως έβγαλα από το
σάκο μου ένα βιβλίο για ερημίτες και το άνοιξα στην τύχη. Άρχισα να διαβάζω μια
ιστορία από τη ζωή ενός πατέρα της ερήμου.
Ένας
αδελφός ήρθε μια μέρα στον αβά Μακάριο και τον ρώτησε πώς μπορεί να σωθεί. Ο
αβάς του είπε να πάει στο νεκροταφείο και να προσβάλει τους νεκρούς. Πήγε,
λοιπόν, και άρχισε να εκτοξεύει βρισιές και πέτρες στους τάφους. Όταν γύρισε, ο
Μακάριος τον ρώτησε πώς αντέδρασαν οι νεκροί, και ο αδελφός τού είπε ότι δεν
είπαν τίποτα. Έτσι, ο Μακάριος του είπε να πάει πάλι, και να επαινέσει τους
νεκρούς. Πήγε, λοιπόν, στο νεκροταφείο και άρχισε να εκθειάζει και να επαινεί
όσους ήταν θαμμένοι εκεί. Όταν γύρισε πάλι στον Μακάριο, αυτός τον ρώτησε πώς πήραν οι νεκροί τα
συγχαρητήριά του. και ο αδελφός
απάντησε ότι δεν είπαν τίποτα. Τότε ο αβάς του είπε: «Θυμάσαι όλες αυτές τις
προσβολές που τους πάταξες και δεν είπαν τίποτα; Κι εσύ, αν Θέλεις να σωθείς,
πρέπει να είσαι σαν νεκρός να μη δίνεις σημασία ούτε στις αδικίες των ανθρώπων
ούτε στους επαίνους τους. Φέρσου σαν τους νεκρούς, και θα σωθείς».''
Την
Κυριακή το πρωί, η Έμιλυ κι εγώ αποχαιρετήσαμε τους καινούριους φίλους μας και
τους υποσχεθήκαμε ότι θα τους ξαναδούμε μια μέρα. Στη διάρκεια του ταξιδιού της
επιστροφής μας στο Μέιν ανταλλάξαμε απόψεις για τις ξεχωριστές αλλά εξίσου
βαθιές εμπειρίες μας από τη Μονή του Αγίου Αντωνίου. Η διαμονή μας εκεί Βοήθησε
την Έμιλυ να κατανοήσει καλύτερα τις «οικολογικές κοινότητες ειρήνης», μια
έννοια και ένα φαινόμενο που προσπαθεί να προωθήσει στη διδασκαλία της και στη
δράση της στον τομέα του κοινωνικού ακτιβισμού.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ. ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΑΡΚΙΔΗΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΟΠΤΡΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου