Εις τα Ύψη τού Πνεύματος Τηρηταί της Προσευχής τού Ιησού σε Μοναστήρια και στον Κόσμο Αναμνήσεις και Συναντήσεις: Περί της κυρίας Μίνας Νικολάεβνα

Εις τα Ύψη τού Πνεύματος

Τηρηταί της Προσευχής τού Ιησού σε Μοναστήρια και στον Κόσμο

Αναμνήσεις και Συναντήσεις: Περί της κυρίας Μίνας Νικολάεβνα

ΗΜΟΥΝ μέ την κυρία Νίνα Νικολάεβνα στο μπαλκόνι της καλοκαιρινής της κατοικίας στο Νάρκο-Γιάρβε, το όποιο είναι χαμένο στα τεράστια δάση μεταξύ της Βαλτικής θάλασσας και της Τούνδρας των Λάπλαντς στην Φινλανδία. Ή εξοχική κατοικία ήταν απομονωμένη σε ένα σχεδόν απροσπέλαστο δάσος, στην ακτή μιας ήρεμης λίμνης. Ό ήλιος πού βασίλευε γυάλιζε τά θερμά νερά. Πάντοτε θαυμάσια αυτή ή λίμνη μέ το παιχνίδισμα του χρώματος στην επιφάνεια της. Το πρωί πριν από την Ανατολή τού ήλιου, ή λίμνη ήταν μπλε σκούρη. Στην Ανατολή έγινε χρυσο-κόκκινη, βιολετί και μαύρη. Ό γαλανός ουρανός ήταν χωρίς σύννεφα. Μερικά πουλιά κελαϊδοΰσαν ακόμη στο δάσος. Το άρωμα από τά λουλούδια τού κήπου και ή φρεσκάδα της λίμνης γέμιζαν την ατμόσφαιρα. Ό σύζυγος και τά παιδιά της κυρίας Νίνας Νικολάεβνα είχαν ήδη πάει για ύπνο. Μείναμε μόνοι στο μπαλκόνι θαυμάζοντας την αλλαγή των χρωμάτων στην λίμνη. Ή λευκή νύκτα τού πολικού βορρά βασιλεύει έδώ σε όλη την ομορφιά της.

«Έδώ, Νίνα Νικολάεβνα, ή ησυχία είναι βαθειά, σαν τον κόσμο πριν από τρεις αιώνες, τότε πού ό πληθυσμός ήταν λίγος και δεν υπήρχαν τραίνα, αυτοκίνητα, ούτε αεροπλάνα. Αλλά ακόμη και τότε, οι έρασταί της ησυχίας έτρεχαν πάντοτε στον βορρά, στην ακτή τού παγωμένου ωκεανού, στο Σολόφσκυ».

«Μπορώ πραγματικά να ξεκουρασθώ μόνον έδώ, Σέργιε Νικολάεβιτς. Δεν υπάρχει κανείς έδώ, ούτε πόλις, ούτε χωριό, μόνον τά δάση και οι λίμνες. Είναι κουραστικό να ζεις σε μία μεγάλη σύγχρονη πόλι ακατάπαυστος θόρυβος, μολυσμένος αέρας, πλήθος ανθρώπων. Όπου υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχουν πάντοτε ραδιουργίες, φθόνος, πονηριές κλπ. Όταν ήμουν νέα, όλες αυτές οι ματαιότητες και ό θόρυβος μού ήταν ευχάριστα. Νόμιζα ότι ή αλήθεια ήταν στην επιφάνεια. Ό πρώτος μου γάμος ήταν πολύ άτυχής. Ό πρώτος μου σύζυγος ήταν ωραίος και έξυπνος, αλλά επιπόλαιος, χωρίς κανόνες, χωρίς πίστη ή αρχές. "Όταν όλα τελείωσαν σε τραγωδία, επέστρεψα στην πίστη. Πήγα τότε στο Βαλαάμ, για να συμβουλευθώ τον π. Ιωάννη.

“Γνωρίζεις δούλη τού θεού”, είπε ό π. Ιωάννης, “ότι δεν πρέπει να πέσεις σε μελαγχολία και να νομίσεις ότι ή ζωή σου τελείωσε. Είσαι νέα και όλα μπορούν να αλλάξουν πολλές φορές. Ό Κύριος ποτέ δεν στέλνει δοκιμασίες πέραν τών δυνάμεών μας. Να το θυμάσαι αυτό πάντοτε καλά. Υπάρχει μία σχετική διήγηση γι’ αυτό. Ένας Μοναχός βασανιζόταν πολύ από δυσκολίες στην ζωή του και γόγγυζε κατά του Θεού ζητώντας έναν σταυρό πιο ελαφρύ. Μία νύκτα, κατά την διάρκεια τού ύπνου του, ονειρεύτηκε ότι ήταν σε ένα τεράστιο σπήλαιο και τά πάντα εκεί ήταν καλυμμένα με σταυρούς. Ό Μοναχός μπορούσε να δη σταυρούς από χρυσό, ασήμι, σίδερο, πέτρα και ξύλο. Μία φωνή τού είπε: Ή προσευχή σου εισακούστηκε• διάλεξε κάποιον σταυρό, κατά την δύναμη σου! Ό Μοναχός άρχισε να αναζητά για τον μικρότερο και ελαφρύτερο σταυρό. Τελικά βρήκε έναν μικρό, ξύλινο σταυρό και ρώτησε: Μπορώ να πάρω αυτόν τον μικρό σταυρό; Μα, αυτός είναι ό δικός σου σταυρός, απάντησε ή φωνή• όλοι οι υπόλοιποι σταυροί είναι όντως βαρύτεροι!

Τότε ό π. Ιωάννης πρόσθεσε: Ό σταυρός σου σού φαίνεται βαρύς, κυρία μου, όμως σαν Εξομολόγος, ακούω συχνά τέτοια δράματα. Είναι αμαρτία για σάς να παροργίζετε τον Κύριο με τά παράπονά σας. Να προσεύχεσθε συχνά, να επαναλαμβάνετε από καιρού εις καιρόν την Προσευχή τού Ιησού και να επαφίεστε στο θέλημα τού Θεού. Ό Κύριος θα σάς δείξει την οδό πού θα άκολουθήσετε. Τότε να επιστρέφετε έδώ και θα σάς ειπώ ότι μπορέσω”.

"Πέρασαν λίγα χρόνια. Εργαζόμουν σε μία μέτρια εργασία και ζούσα μία ήσυχη ζωή. Μία βραδιά προσκλήθηκα σε έναν χορό. Αν και ήμουν στα τριάντα μου, ένας κύριος, λίγο μεγαλύτερος μου, μού ζήτησε να χορέψουμε. Δέχθηκα. Αργότερα, συναντηθήκαμε κάποιες φορές. Αυτός ήταν ανύπανδρος, σεβαστός σε όλους και ένας από τούς πλουσιότερους ανθρώπους στην Σκανδιναβία. Δύο ή τρεις μήνες μετά την συνάντηση μας, μού ζήτησε να γίνω σύζυγός του. Οι γονείς μου ήταν πολύ ευχαριστημένοι για το τί σπουδαίος γάμος θα ήταν αυτός.

Όμως, ή εμπειρία τού πρώτου μου γάμου με δίδαξε να είμαι συνετή. Ζήτησα χρόνο για να σκεφθώ και εκείνος συμφώνησε. Τότε επέστρεψα για να ίδώ τον Πνευματικό μου στο Βαλαάμ και τού τά είπα όλα. Σκέφθηκε για λίγα λεπτά και μού είπε:

“Δούλη τού Θεού, θυμηθείτε τι σάς είπα λίγα χρόνια πριν, ότι όλα θα τακτοποιηθούν και ότι ό Θεός θα σάς έδειχνε τον δρόμο πού θα άκολουθήσετε. Λοιπόν, σάς έφερε σε μία υψηλότερη κοινωνική τάξη. Όμως, πρέπει πάντοτε να ενθυμείσθε ότι οι δοκιμασίες και οι θλίψεις δεν θα εξαφανιστούν θα αλλάξουν μόνο στην μορφή. Αντί για έναν μικρό ξύλινο σταυρό μιας ταπεινής-μέτριας ζωής, πτωχής και απαρατήρητης, θα δεχτείτε έναν χρυσό σταυρό, ό όποιος είναι πολύ πιο δύσκολο να κουβαληθεί. Έν τούτοις, είναι και αυτός επίσης υποφερτός, αν εξασκείτε μεγάλες πράξεις γενναιοδωρίας και φιλανθρωπίας. Αναμφίβολα θα σάς ζηλέψουν οι άνθρωποι θα προσπαθήσουν να σάς χωρίσουν από τον σύζυγό σας και από την οικογένεια του. Αλλά, αν παραμείνετε αδιάφορη στον πλούτο και στις τιμές, πού θα έλθουν σύντομα, όπως και στην ματαιότητα τού κόσμου, θα μπορέσετε να διατηρήσετε την εσωτερική ειρήνη, ειδικά μάλιστα αν εξασκείτε την Προσευχή του Ιησού όσο το δυνατόν περισσότερο. Και επίσης, ακόμη μία νουθεσία: να πηγαίνετε κάθε χρόνο για έναν μήνα σε κάποιο πολύ έρημητικό μέρος και εκεί να έπιδίδεσθε στην Προσευχή του Ιησού όσο μπορείτε και θα δείτε πόσο βοηθητικό είναι αυτό”.

"Λοιπόν, έχω ήδη παντρεμένη αρκετά χρόνια και κάθε χρόνο ερχόμαστε έδώ. Αρχικά, ό σύζυγός μου και τά παιδιά δεν ήταν πολύ χαρούμενοι, αλλά τώρα και αυτοί οι ίδιοι περιμένουν μέ ανυπομονησία για την στιγμή πού θα έλθουμε έδώ. Είναι ένας παράδεισος. Πρέπει να σάς ειπώ, ότι ό Πνευματικός είχε δίκαιο. Ό σταυρός των εκατομμυριούχων είναι βαρύτερος από τών πτωχών και είναι πάρα πολύ επικίνδυνος. Είναι τόσο εύκολο να πέσεις σε υπερηφάνεια ή σε αδιαφορία, να σκληρυνθείς απέναντι στα παθήματα τών άλλων!...

’”Έχω παρατηρήσει ανέκαθεν στην ζωή μου, ότι όταν εντείνουμε τις προσπάθειές μας για να αποκτήσουμε κάτι, παρά τά αυξανόμενα εμπόδια, κατορθώνουμε τελικά μέ την κάποτε υπεράνθρωπη προσπάθειά μας να κερδίσουμε το επιθυμητό αντικείμενο, αν και μπορεί να είναι για την καταστροφή μας και όχι για το καλό μας. Κάποτε μάλιστα κουραζόμαστε τόσο, πού γινόμαστε αδιάφοροι στα πάντα, ή, διαφορετικά, πιστεύουμε ότι το αποτέλεσμα δεν ήταν άξιο τών προσπαθειών μας. Ότι όμως προέρχεται από τον Θεό, έρχεται από μόνο του. Ή Αγία Γραφή λέγει, ότι ή Βασιλεία τών Ουρανών δεν έρχεται μέ αξιοπαρατήρητο τρόπο, διότι ή Βασιλεία τού Θεού έντός ημών έστι.

”Πριν από πολλά χρόνια, όταν δοκίμαζα μεγάλες θλίψεις από τον πρώτο μου άνδρα, είπα στην θεία μου, μία σοφή γυναίκα: Θα φύγω από τον άνδρα μου και από το σπίτι μας και τότε θα είμαι χαρούμενη και ευτυχισμένη όπως και πριν! Ή θεία μου απάντησε: Κοίταξε, είσαι ακόμη νέα. Είναι αδύνατον να ξεφύγεις από τον εαυτό σου- όμως, αν εξασφάλισης ειρήνη ψυχής, θα είσαι ευτυχισμένη και χαρούμενη παντού. Στην ζωή αυτή είναι αδύνατον να ξεφύγουμε από θλίψεις, όμως είναι αναγκαίο να έχουμε υπομονή, να προσευχόμαστε και να περιμένουμε. Ο Κύριος θα δείξει τον δρόμο την στιγμή που Εκείνος θα επιλέξει. Αυτό είναι τόσο αληθινό, αλλά οι νέοι άνθρωποι δεν μπορούν να το καταλάβουν»...

Παραμείναμε σιωπηλοί. Ή λίμνη έγινε εντελώς μαύρη... «Είναι ήδη περασμένες ένδεκα!», παρατήρησε ή κυρία Νίνα Νικολάεβνα, «αλλά είναι τόσο φωτεινά, σαν την ημέρα. Είναι ώρα για ξεκούραση. Σέργιε Νικολάεβιτς, καληνύχτα!». 

SERGEI BOLSHAKOFF UPON THE HEIGHTS OF THE SPIRIT. ABOUT MADAME NINA NIKOLAEVNA | STO PERIODIKO " ΟΡΤHODOX LIFE " NO 5 1992. P.P 50